Μίλα μου βρώμικα 600

Μυρτώ μου, έχω ένα θεματάκι. Ενώ σε όλες μου τις δραστηριότητες είμαι εντάξει, ας πούμε «φυσιολογικός», μου αρέσει τρομερά το κολλητήρι, είμαι δηλαδή εφαψίας. Δεν υπάρχει στιγμή που να μπω π.χ. στο μετρό και να μην το σκεφτώ, αλλά ευτυχώς σπάνια το πράττω (το επιχειρώ, δηλαδή). Θα ήθελα εάν γίνεται (λόγω της μεγάλης επαφής που έχεις εσύ με κόσμο) να μου γνωρίσεις κάποια γυναίκα που να της αρέσει κάτι ανάλογο – υπάρχει άραγε; Σε ευχαριστώ.

Και τι θα κάνετε, τη συμμορία των δύο; Να μπαίνετε στα τρόλεϊ και στο μετρό, να εφάπτεστε στον κόσμο και να κάνετε το σήμα της νίκης ο ένας από τη μία και ο άλλος από την άλλη; Γαμάτο.

Υ.Γ. Δυστυχώς δεν γνωρίζω καμιά γυναίκα που να γουστάρει να τρίβεται σε ξένους – βασικά νομίζω πως κανείς δεν γουστάρει τριψίματα αυτή την εποχή. Αρκεί που μας τον ακουμπάνε η εφορία, η ΔΕΗ, ο Έμφιας, ο Οαές και τα άλλα παιδιά της παλιοπαρέας.

Μυρτώ, αγαπητή κι αγαπημένη, είμαι η Μ. κι είμαι 27 χρονών, γκέι, όπως συνειδητοποίησα πριν περίπου δύο χρόνια (αργώ αλλά τα «πιάνω» στο τέλος). Πρόσφατα γνώρισα μία κοπέλα, την Α. Γνωριζόμαστε μόλις 4 μήνες και μιλάμε (χωρίς υπερβολή) κάθε μέρα, λέμε «καλημέρα» (ενίοτε και «καληνύχτα»), μιλάμε στο τηλέφωνο για ώρες, βγαίνουμε οι δυο μας ασύστολα (από αυτό που πας για καφέ και καταλήγεις ξημερώματα), έχουμε πάει σαββατοκύριακο εκδρομή, και τώρα σκεφτόμαστε να πάμε ταξίδι στο εξωτερικό (στην εκδρομή δεν έγινε απολύτως τίποτα). Ναι, ταιριάζουμε, γελάμε, συζητάμε, βολτάρουμε, λέμε αστεία και σοβαρά. Μ’ αρέσει; Ναι, δεν ξέρω. Δεν «αφήνω» τον εαυτό μου να το σκεφτεί πολύ σοβαρά γιατί την έχω πατήσει στο παρελθόν. Έχει μιλήσει για πρώην αγόρια της (κι εγώ το ίδιο) κι έτσι η λογική (και τα λόγια) δείχνουν πως είναι στρέιτ. (Θα μου πεις όμως κι αυτή, αν το σκέφτεται, για στρέιτ θα με έχει). Έχω μπλέξει σε έναν κυκεώνα, ένα φαύλο κύκλο, όπου αναρωτιέμαι αν τρέχει κάτι, κι αν τρέχει είναι κρίμα να χάνουμε χρόνο, να μην είμαστε μαζί, αλλά είμαι μεγάλη κότα και φοβάμαι να της δείξω ή να της πω κάτι, μήπως φρικάρει και τη χάσω. Και πώς να της δείξω κάτι; Τι; Να της μιλήσω στα ίσια; Να της μιλήσω μόνο για εμένα, να δω τι θα πει; Κι αν φύγει; (Κι αν μείνει;) Να παραμείνω κότα, να αναρωτιέμαι μήπως κι αν, με την ελπίδα ότι τρέχει όντως κάτι κι είναι εκείνη πιο θαρραλέα από εμένα; Να παραμείνω κότα και να περιμένω να έρθει κάποια άλλη, καινούργια, όχι κότα, και να κάνει την πρώτη κίνηση; Γιατί φοβάμαι να επιτρέψω στον εαυτό μου να ρισκάρει, να δοκιμάσει κι ας χάσει; Γιατί μου στερώ το ενδεχόμενο της χαράς; Στο παρελθόν είχα μόνο μία «σχέση» που έληξε παραλόγως επώδυνα κι ακόμη βρίσκω κομμάτια παντού. 

Η ερώτηση «γιατί φοβάμαι να επιτρέψω στον εαυτό μου να ρισκάρει, να δοκιμάσει κι ας χάσει» είναι ένα θαυμάσιο εναρκτήριο λάκτισμα για αυτό που πρέπει να κάνει κάθε άνθρωπος που αναρωτιέται για τέτοια πράγματα. Ψυχοθεραπεία. Προφανώς αυτό το εμπόδιο δεν εμποδίζει μόνο τα γκομενικά σας και προφανέστερα αν κάτσετε να το κλωσσάτε εκατό χρόνια θα συνεχίζει κι αυτό να κλωσσάει φόβους και άγχος.

Υ.Γ. Κατά τα άλλα ό,τι κι αν αποφασίσετε να κάνετε, καλό είναι να θυμάστε συνεχώς ότι το έχετε αποφασίσει. Που πάει να πει: έκανα το βήμα και μου βγήκε; Ωραία. Έκανα το βήμα και έφαγα τα μούτρα μου; Δεν κλαίγομαι, ήταν ρίσκο, πήρα ευθύνη, είμαι μεγάλο παιδί σε μεγάλο κόσμο.

Μυρτώ, μήπως ξέρεις τι κάνουμε όταν χωρίζουμε και ο πρώην μας σφετερίζεται τη ζωή μας; Όταν βγαίνει με τους φίλους μας, όταν τους τηλεφωνεί σχεδόν καθημερινά και κάνουν παρέα, πηγαίνουν σινεμά, πίνουν μαζί τσίπουρα σχεδόν κάθε Κυριακή και ποστάρουν φωτογραφίες που φυσικά δεν είμαι μέσα; Μήπως ξέρεις τι κάνουμε όταν ξαφνικά οι φίλοι μας μάς κοιτάζουν αμήχανα επειδή τους ρωτάμε «τι έκανες χθες το βράδυ;» και δεν ξέρουν τι να πουν; Στη ζωή μου, Μυρτώ, έχει γίνει η άλωση της Κωνσταντινούπολης! Νιώθω τόσο θυμό για κείνον που αγάπησα τόσο, νιώθω μοναξιά και απελπισία. Μοναξιά κι απελπισία.

Μπορεί η μοναξιά και η απελπισία κάπως να υποχωρήσουν, αν ρίξετε κανένα γαμοσταυρίδι στους φίλους σας που κάνουν χοντράδες. Απορώ που νιώθετε θυμό μόνο για εκείνον που αγαπήσατε τόσο και δεν νιώθετε και γι’ αυτούς που αντί να στηρίξουν εσάς στηρίζουν τον άλλο. Δεν είμαστε καλά, θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε στο τέλος.