Athens Voices 597

Ζευγαράκι, εικοσάχρονα, σε café, συζητάνε:

«Τι να λέμε, βρε Μίνα, δεν το βλέπεις; Εγώ δεν έχω βάιμπερ, εσύ δεν έχεις μέσεντζερ… δεν ταιριάζουμε, είναι ολοφάνερο…»

(Κηφισιά, απόγευμα Τρίτης)

---

Σε café στο Μοναστηράκι. 

Μία μάνα ψήνει την έφηβη κόρη της:

«Κάτσε, βρε σκασμένο, κάτσε σου λέω. Έλα κάτσε, βρε παιδί μου, έχει ωραίο καφέ εδώ, μήπως έχεις και στο νησί σου στάρμπακς και το βαρέθηκες; ΚΑΤΣΕ, λέω!»

(Δευτέρα μεσημέρι)

---

Ιδιωτικό σχολείο έχει πάει εκπαιδευτική επίσκεψη στο Ζοο Park. Στον τομέα με τα βαλσαμωμένα σκαθάρια κ.λπ., ένα πιτσιρίκι βλέπει ένα σκαραβαίο και φωνάζει:

«Κυρία! ΚΥΡΙΑΑΑ! Ελάτε! Πωπωωω… είδατε αυτόν εδώ τον μαμούναρο;»

(Παρασκευή πρωί, Σπάτα)

---

Ερμού, Σύνταγμα, πρώτο περίπτερο αριστερά, όπως κατεβαίνεις. Από μέσα ακούγεται βροντοφωνάρα, πιτσιρικάς περιπτεράς, να τραγουδάει τον ύμνο του Ολυμπιακού.

(Δευτέρα μεσημέρι)

---

Αττικοί Φούρνοι, Αλεξάνδρας, στο πατάρι. Κύριοι γύρω στα 70 συζητούν σοβαρά και επί ώρα. Περιληπτικά η συζήτηση:

«Να βάλουμε εκείνον το φίλο σου που είναι επαγγελματίας να τον βρει, να τον δείρει. Λίγο, όχι πολύ. Αλλά με κάποιο σενάριο, όχι έτσι, χύμα, γιατί δεν ξέρεις, μπορεί να σε καρφώσει μετά... π.χ. να είναι βράδυ, σκοτάδι, να φοράει το κράνος στη μηχανή, να είναι ο άλλος με το αμάξι και να μαλώσουν στο δρόμο, και καλά – όχι εσύ έχεις άδικο, όχι εγώ έχω δίκιο, να του ρίξει καμιά σφαλιάρα, μια μπουνιά, μια γονατιά, όχι πολλά. Να πάει στο Α΄ Βοηθειών, όχι τίποτα σοβαρό. Κι έτσι δεν θα αναμειχθεί το όνομά σου».

(Παρασκευή απόγευμα)