Στάση ικεσίας

Διαβατήριο και εισιτήριο τα κρατούσε με το στόμα. Η κόκκινη βαλίτσα στις κυλιόμενες παίδεμα και το Λιζάκι ανήμπορο να ισιώσει εκείνες τις ρόδες της βαλίτσας που σχεδόν αλληθώριζαν. Πήρε απόφαση τη δυσκολία και γύρισε πλάτη στην ορθή κατεύθυνση της κυλιόμενης. Πάντα αυτό έκανε έτσι κι αλλιώς.

Ο άλλος βιαστικός, αγενής αλλά και αδέξιος, έσπρωχνε τον κόσμο ανεβαίνοντας δυο δυο τα σκαλιά της αγκομαχούσας σκάλας… Ναι, του έβαλε τρικλοποδίτσα, κοιτάζοντάς τον με ύφος «Είσαι μεγάλο κωλόπαιδο ρε» ενώ αυτός βρισκόταν πεσμένος μπροστά στα υποδήματά της… Ύστερα, τον παράτησε ως είχε αβοήθητο, πήρε την κόκκινη βαλίτσα της και βουρ για το ταξίδι. Εκδικητικός αυτός την πρόφτασε για τα ρέστα που δεν ήταν και τίποτα ψιλά αν σκεφτείς την ξευτίλα του βιαστικού που έμεινε στο τέλος.

Πρόσωπο με πρόσωπο πια, εκείνος την κοίταζε θυμωμένα άφωνος. «Ναι, τι;», του είπε αυτή όλο θράσος αφήνοντας το δαγκωμένο ως εκείνη την ώρα διαβατήριο να πέσει κάτω. Αυτός, σαν αντανακλαστική κίνηση έκανε να σκύψει να το πιάσει, μα γρήγορα άλλαξε γνώμη και ξανασηκώθηκε για να την κάνει να σκύψει αυτή. «Πιάστο τώρα», τον διέταξε αποφασιστικά αλλά και με μια υποψία αβεβαιότητας για το αποτέλεσμα.

Εκείνος, δεύτερη φορά μέσα στην ίδια ώρα βρέθηκε σκυφτός να γονατίζει στα πόδια της. Τότε αυτή, έμπλεξε τα δάχτυλά της στα μαλλιά του και ανακατεύοντάς τα, του είπε «Πάντα ήθελα να σου το κάνω αυτό»…

Η στάση της ικεσίας του είχε δουλέψει πραγματικά καλά. Η πτήση όνειρο…