Πόσο καιρό έχεις να χορέψεις τα παπάκια;

Ευτυχώς τα παπούτσια της δεν είχαν κορδόνια γιατί αν είχαν και λύνονταν τότε το σκύψιμο για το δέσιμό τους με εκείνο το μίνι και σε εκείνο το πλήθος, θα ήταν για συζήτηση. Και η Λίζα δεν ήταν το κορίτσι που σ’ ένα σκύψιμο ανάγκης (…ή και όχι) θα λύγιζε τα γόνατα…

Το party με πολύ καπνό και χωρίς κέφι. «Αν είχε κέφι δεν θα είχε καπνό», σκεφτόταν αυτή. Εκείνος την πλησίασε και την καλωσόρισε με ένα φιλί στο δεξί μάγουλο και ένα βλέμμα από την πριγκιπική τιάρα της κορυφής της ως τα κατακόκκινα νύχια των ποδιών της.

«Πώς ήταν η πτήση σου;», τη ρώτησε.

«Πόσο καιρό έχεις να χορέψεις τα παπάκια;», του απάντησε.

«Τι μου έφερες;», συνέχισε αυτός.

«Ακολούθησέ με», διέταξε αυτή και καταπίνοντας το ποτό της πέρασε μπροστά του για να την ακολουθήσει.

Φουστάνι υπερβολικά κοντό, δυνατά γυαλιστερό. Παγέτα μπλε ηλεκτρίκ να κρέμεται από ράντες λεπτές, επίμονα προκλητικές και παρεξηγημένες στα μηνύματα. Πόδια γυμνά, γόβες μεταλιζέ. Βήμα σταθερό, λίκνισμα στοχευμένο, διασκελισμός μεγάλος και τους ύψους της. Τον τράβαγε από τη μύτη του λευκού γιακά του. Θύμα της…

Περπάτησαν –αυτή μπροστά, εκείνος πίσω- ως το αυτοκίνητό της. Στάθηκε μπροστά στην πόρτα του οδηγού όρθια, έβγαλε το φουστάνι με μια κίνηση και του το πέταξε στα μούτρα κρύβοντας για δευτερόλεπτα την έκφραση της έκπληξής του.

«Σου έφερα αυτό», του είπε, ολόγυμνη και στη δική της πια λάμψη. Χρήσιμα τυφλωμένος, χαριτωμένα αμήχανος. Ας πρόσεχε! Μπορούσε έτσι κι αλλιώς να μείνει πίσω να χορέψει τα παπάκια...