Μίλα μου βρώμικα 572

Γεια σου, Μυρτώ. Θα ήθελα να απαντήσω στο παιδί που έχει γεννηθεί Ελλάδα και οι γονείς του κατάγονται απ’ την Κένυα (τευχος 563). Το αγόρι μου έχει γεννηθεί Εξάρχεια και οι γονείς του κατάγονται απ’ το Κονγκό. Είναι ο ιδανικότερος για μένα. Γουστάρω το σοκολατί του δέρμα, την απίστευτη φωνή του, το κορμί του, τους τρόπους του, την ευγένειά του, τις μικρές ρυτίδες που κάνει γύρω απ’ τα μάτια, το ότι κυκλοφορούμε στο δρόμο, εγώ κάτασπρη σαν το γάλα και αυτός μαύρος και μοιράζουμε εγκεφαλικά σε όσους μάς βλέπουν. Όχι, δεν εκθειάζω το αγόρι μου. Απλά θέλω να σου πω πως δεν ερωτευόμαστε χρώματα αλλά ανθρώπους, χαρακτήρες, μυαλά. Φίλε μου, αν είναι ρατσίστρια πολύ απλά δεν σου αξίζει. Κι αν της την πέσεις και σου ρίξει χυλόπιτα μόνο λόγω χρώματος, είναι πολύ μίζερος άνθρωπος. (Αν και διακρίνω ένα μικρό πρόβλημα από μέρους σου όσον αφορά το χρώμα; Ακόμα κι αν πει «εσείς οι μαύροι κάνετε εκείνο ή το άλλο;» τι θα γίνει; Κι εμείς οι άσπροι απ’ τη Ρούμελη τρώμε το κοκορέτσι κρύο). Αυτά.

Υ.Γ. Sorry Μυρτούδι, είμαι πολύ ευτυχισμένη για να γράφω σ’ αυτή τη στήλη αλλά αν δεν τα ’λεγα ΘΑ ’ΣΚΑΓΑ. <3

«Κόμπο κόμπο σπάνε οι κλωστές

Κι η καρδιά μου σαλτάρει

Στο φεγγάρι κάνει βουτιές.

Κόμπο κόμπο λύνω το σκοινί

Για ν’ αρχίσει το πάρτι

Μες στους δρόμους

Σ’ όλη τη γη.

Χορεύουν τα μπουκάλια

Πάνω κάτω στην πίστα

Κι ετούτη η ορχήστρα

Πίνει χίλια ποτά

Χορεύουν τα ζευγάρια

Στου πλανήτη την πίστα

Ζευγάρια που θα κάνουν

Μαύρα κι άσπρα μωρά».

Υ.Γ. 1 Και τα λοιπά.

Υ.Γ. 2 Στίχοι από το ένα και μοναδικό ματζόρε που γράψαμε με τη Γαλάνη το 2005.

Έκλεισα τα 24 αλλά δεν έχω κάνει ποτέ σχέση. Δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Οι γονείς μου ήταν και είναι πολύ αγαπημένοι και πάντα με προστάτευαν, συζητούσαν μαζί μου και με υποστήριζαν σε όλα όσα ήθελα να κάνω. Δεν έχω κακές αναμνήσεις, τα παιδικά μου χρόνια ήταν υπέροχα και δεν καταλαβαίνω, Μυρτώ, γιατί φοβάμαι τόσο πολύ να πλησιάσω τους ανθρώπους.

Ε, φαίνεται πως σας παραπροστάτεψαν, σας παρασυζήτησαν και σας παραϋποστήριξαν οι γονείς. Υ.Γ. Ωραίο το σπίτι και ειδικά αν παίζει λιβάδι μπροστά. Ο αληθινός κόσμος είναι λίγο παρακάτω, όμως.

Μυρτώ μου, έχω μπλέξει. Η ιστορία μου μετράει ήδη 10 χρόνια και πάει για τα 11. Ένας έρωτας που ξεκίνησε σαν παιχνίδι και εξελίχθηκε στην πιο καθοριστική σχέση της ζωής μου. Εκείνος, ο Σ, αρκετά μικρότερος (7 χρόνια) και φαντάρος τότε. Εγώ ερωτευμένη και φοβισμένη. Χωρίσαμε, ύστερα από δύο χρόνια, αφού έμαθαν οι γονείς του για μας και του έκαναν τη ζωή μαρτύριο. Έμενε μαζί τους, τους είχε ανάγκη, του πλήρωναν τα πάντα, πιέστηκε, έκανε πίσω. Με δάκρυα και πολλή, πάρα πολλή στεναχώρια. Μέσα στα επόμενα χρόνια βρισκόμασταν και πέφταμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου σαν να μην είχε περάσει δευτερόλεπτο. Κάναμε έρωτα, βόλτες, μαγειρεύαμε, περνούσαμε ώρες μαζί και μετά χανόμασταν για βδομάδες ή μήνες. Όταν άρχισε να δουλεύει, να βγάζει δικά του λεφτά και να ανεξαρτητοποιείται, σκέφτηκα ότι ήρθε επιτέλους η στιγμή μας. Έκανα λάθος. Μου είπε πως έχει ανάγκη να ζήσει λίγο μόνος του, να έχει δικό του χώρο, έστω να συγκατοικήσει με ένα φίλο του και να χαρεί την ελευθερία από τους γονείς και τον ελέγχο. Μάλιστα, εκείνο το διάστημα γνώρισε μια κοπέλα και έκανε μια επιπόλαιη σχέση που κράτησε λίγο, αλλά ήταν αρκετό για να πληγωθώ τρομερά. Μου έλεγε ότι το δικό μας είναι άλλο, καμία σχέση με οτιδήποτε, είμαι η αγάπη της ζωής του και δεν θα με ξεπεράσει ποτέ. Όμως μετά απ’ όλα αυτά απομακρύνθηκα από κοντά του, γνώρισα και κάποιον άλλο που με βοήθησε πολύ και έτσι πέρασε ένας χρόνος. Για να μην πολυλογώ, ο Σ ξαναεμφανίστηκε, ξανασυνδεθήκαμε κρυφά, πήγε με άλλη, ξαναχωρίσαμε, χώρισα και με τον άλλο, πέρασε κι άλλος καιρός. Και σήμερα που είμαι σε μία σχέση όπως την ήθελα, με έναν καταπληκτικό άντρα που με αγαπάει, ήρεμη κι ευτυχισμένη, έρχεται πάλι ο Σ να μου πει ότι τώρα πια είναι έτοιμος για μένα, για μας… Ζητάει να χωρίσω, να τα αφήσω όλα, να μη χαραμίσω τον έρωτά μας για κάτι «συνηθισμένο» και «καθημερινό» για το οποίο κάποτε θα μετανιώσω…

Εγώ λέω να πάρετε τον Σίγμα ένα τηλέφωνο, να του πείτε «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα τη την Αλεξάνδρεια που φεύγει» και να του το κλείσετε.

Υ.Γ. 1 Αν δεν έχετε μονάδες, πείτε του απλώς να πα’ να γαμηθεί.

Υ.Γ. 2 Αρκετά μικρότερος τα εφτά χρόνια! Τρέλανέ μας.

Υ.Γ. 3 Αν είσαστε με έναν καταπληκτικό άντρα, ήρεμη και ευτυχισμένη, πώς και δεν βλέπετε ότι ο άλλος δεν είναι άντρας αλλά κακομαθημένο σκατόπαιδο που λυσσάει μόλις του παίρνουν το μπαλόνι του; Αυτό δεν έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά με τη μαλακία.