Τι θέτε; Τι σας φταίει το δημόσιο; Δεν έχετε ούτε ιερό μα… ούτε όσιο; Γιατί τα έχετε, όλα τα λαμόγια και οι ακροδεξιοί, με τον Αλέξη; Ούρλιαξα καταμεσής στον καφενέ και δεν ακούσθη λέξη! Ίσως γιατί δεν ήταν κανείς. Ήταν γύρω στις 1:30 το βράδυ. Δευτέρα βράδυ. Καταλαβαίνεις. Είχα δώσει, δεν είχα δώσει όλη μέρα πέντε σάντουιτς, επτά καφέδες και δύο – τρία τσάγια.
Πάντα φώναζα και ούρλιαζα τα βράδια όταν απέμενα μονάχος μέσ’ στον καφενέ. Για να ξεσπάω. Και ‘παιζα και ρόλους για να ξεφεύγω απ’ τον δικό μου. Ε! κομπάρσος, κομπάρσος, βαριέσαι! Δεν είπα να ‘μαι και ο πρωταγωνιστής, αλλά να! Τουλάχιστον κάνας πρωτοδεύτερος. Απόψε έπαιζα τον υπάλληλα στην εφορία. Και είχα μπει στο πετσί του ρόλου. Πατσίνο σαν να λέμε. Ντενίρο και βάλε. Σα να με βλέπω και ταυτόχρονα το ζω. Εγώ κάθομαι βαρύς – βαρύς και υπεύθυνος. Έρχεται ο άλλος και με τσαμπουκά μου λέει:
- «Καλημέρα σας, κύριε».
- «Καλημέρα», λέω κι εγώ. Βαριά κι εγώ. Ακόμα πιο υπεράνως!
- «Θα ήθελα μια φορολογική ενημερότητα για τη γυναίκα μου».
- «Δεν κατάλαβα», μου λέει. (εγώ ανάβω). Συνεχίζει αυτός. «Δεν μπορεί, είναι άρρωστη, λείπει, δεν δύναται. Και στο κάτω – κάτω έχω και εξουσιοδότηση», και μου δίνει τα χαρτιά.
- «Λυπάμαι, κύριε», του λέω. «Δεν μπορώ εγώ έτσι άιντε – άιντε, πάρε μια ενημερότητα, επειδή έχεις και εξουσιοδότηση».
- «Τι λέτε, κύριε;», μου λέει!
- «Πρέπει να ελέγξω, κύριε, ποιος την παίρνει, αν χρωστάει, τι τη θέλει! Δεν θα βρω εγώ τον μπελά μου για κάποια που δεν ξέρω!»
- «Ε! Δεν υπάρχει περίπτωση, κύριε. Ενημερότητα δεν δίδω».
- «Τι; Γιατί;»
- «Ούτε τι; Ούτε γιατί. Δεν θα σας δώσω εγώ την απόλυσή μου με μια ενημερότητα, κύριε. Αυτά στους χαζούς. Εγώ εδώ έβγαλα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ πήγαιν’ έλα. Εγώ εδώ που με βλέπετε, νύχτες ολόκληρες δεν τις κοιμήθηκα για να δω τι σκατά θα κάνει ο Σαμαράς με τις αξιολογήσεις και μου ‘φυγε ένας βράχος με ένα ουφ όταν την γαϊδουρόδεσα μ’ αυτό το ξωτικό το φρούτο της πρωτοδευτερότριτης αριστεράς. Δεν ήρθατε εσείς τώρα να σας δώσω μια φορολογική ενημερότητα για τη γυναίκα σας, που φοβάται να ‘ρθει η ίδια επειδή κι αυτή δεν είναι σίγουρη αν ο πατέρας της χρωστούσε όταν έκλεισε την, ας την πούμε, επιχείρησή του, και το χρέος το φορτωθήκαμε όλοι εμείς, που χέστηκε στην τελική και το μόνο που την νοιάζει είναι να μην πέρασε σ’ αυτήν και είναι καταγεγραμμένο από άλλη υπηρεσία πριν μετακομίσετε εδώ και δεν εμφανίζεται ακόμη. Δεν θα απολυθώ εγώ, κύριε, για σας που είστε φιλελέδες. Εμένα ο παππούς μου, κύριε, πολέμησε επάνω στα βουνά, you know πότε, για να ‘μαι εγώ ελεύθερος να κάθομαι εδώ πέρα».
Να! Έτσι ξεδίνω όταν κλείνω ταμείο και κάθομαι και σκέφτομαι πού το ‘κανα το λάθος! Δόξα τω Θεώ όμως. Λεφτά δεν βγάζω αλλά το μαγαζί είναι κεντρικό, περνάνε συνέχεια πολλοί απ’ την τζαμαρία. Μπορεί να μην μπαίνουνε πολλοί, ελάχιστοι κάθονται, αλλά έχω να διαλέξω. Από ρόλους να φάνε και οι κότες. Κότες δεν έχουμε!
Προχτές, με τους αγρότες κάτι έγινε! Θυμός – χαμός – τσίπουρα – ουίσκι και βρισιές, μαγκούρες, αγανάκτηση, συνθήματα και σούρες. Έπινα και εγώ. Τι να κάνω; Το τελευταίο που θυμάμαι πάντως είναι που ‘χαμε γίνει λιάρδα όλοι μαζί και φωνάζαμε συνθήματα ό,τι να ‘ναι:
«Στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό / στο τέλος και τη νύφη / μπάτσοι, γουρούνια κανταΐφι!»
Υ.Γ.: Αύριο θα κάνω τον καλλιτέχνη που έντυσε τις κολώνες της Deutsche Bank με τα μεταναστοσωσίβια!
12°
