Μίλα μου βρώμικα 556

Αγαπητή Μυρτώ, είμαι 17 έχω 10 μέρες καθυστέρηση και μάλλον είμαι έγκυος. Το αγόρι μου είναι 23, δεν το πήρε με στραβό μάτι απλά ανησυχεί για μένα. Πώς θα το πω στη μαμά μου; Ντρέπομαι πολύ. Αν της το πω θα αρχίσει να λέει διάφορα, τι να κάνω;

Βασικά δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς θέλετε να κάνετε. Σκοπεύετε να κρατήσετε το μωρό; Έχετε αποφασίσει να προχωρήσετε και απλά δεν ξέρετε πώς να το πείτε στη μαμά σας; Σε κάθε περίπτωση η μαμά σας ξέρει ότι ένα κορίτσι στα 17 του λογικά κάνει σεξ – οπότε μην ντρέπεστε, δεν θα πέσει από τα σύννεφα. Επίσης μπορείτε να αποφύγετε τα «διάφορα» που θα λέει, βάζοντας ένα όριο προτού ξεκινήσετε τη συζήτηση. Αν, για παράδειγμα, της λέγατε πως έχετε ανάγκη τη στήριξή της για να αντιμετωπίσετε ένα σοβαρό θέμα που σας απασχολεί, αλλά φοβάστε μην αρχίσει την κριτική; Αν προτού της ξεφουρνίσετε το μαντάτο, της εξηγούσατε πώς νιώθετε κάθε φορά που προσπαθείτε να επικοινωνήσετε μαζί της και δεν σας βοηθάει η στάση της;

Πολυαγαπημένη Μυρτούλα, η ερώτηση έχει τεθεί πολλάκις στο παρελθόν αλλά πάμε πάλι: πόσο διαρκεί η καψούρα; Η δικιά μου μετράει τρία χρόνια, από τον καιρό που πήρα τη γενναία απόφαση να ξεκινήσω γυμναστήριο και αντί να χτίσω σώμα έχτισα ένα μονόπλευρο έρωτα με τη δασκάλα του ομαδικού προγράμματος. Έλιωνα σε κάθε μάθημα περιμένοντας μια κουβέντα της, υπέφερα στα αποδυτήρια βλέποντάς την να αλλάζει ρούχα, έγινα Κομανέτσι στην προσπάθειά μου να είμαι η καλύτερη στην τάξη. Και όλα αυτά κατά τη διάρκεια μιας εξαιρετικής σχέσης μου με ένα εξαιρετικό παιδί. Εντέλει δεν ανανέωσα τη συνδρομή μου γιατί δεν μπορούσα άλλο αυτό το μαρτύριο, αλλά σήμερα, τρία χρόνια μετά, τη βλέπω ακόμα στον ύπνο μου και χαζεύω φωτογραφίες της με λάγνο βλέμμα ηλιθίας. Από κάτι ψιλοσυζητήσεις που είχαμε κάνει τότε, κατάλαβα ότι μάλλον είναι στρέιτ. Όπως κι εγώ, αλλά δεν μπορώ να εξηγήσω τι έχω πάθει με τη συγκεκριμένη. Στο γυμναστήριο ντρέπομαι να ξαναπάω γιατί νομίζω πως κάτι είχε καταλάβει. Εκτός από λοβοτομή, τι να κάνω για τη βγάλω από το μυαλό μου; 

Αλλά γιατί να τη βγάλετε από το μυαλό σας; Ωραία δεν είναι να έχουμε μια ολοδική μας ουτοπική χώρα, να πετάμε ως εκεί όποτε θέλουμε και μετά να επιστρέφουμε στην πραγματικότητα, συνεχίζοντας την πραγματική ζωή μας με τους πραγματικούς ανθρώπους της ζωής μας και τις πραγματικές σχέσεις μας; Δοκιμάστε να αντιστρέψετε το concept, να το τοποθετήσετε στη θέση του και πιθανόν να πάψει να είναι μαρτύριο.

Μυρτώ, γεια σου. Βρίσκομαι σε απόγνωση, εδώ και πάρα πάρα πολύ καιρό γνώρισα στη δουλειά έναν τύπο 3 χρόνια μεγαλύτερο (εγώ 20, αυτός 23), τον θαύμαζα, τον ήθελα, τον κέρδισα (ή έτσι νόμιζα). Περνάγαμε τέλεια, αλλά χωρίς σεξ, που ενώ έχω κουραστεί να το φιλοσοφώ και να το αναλύω ΔΕΝ έχω ακόμα καταλήξει στο γιατί. Το είχα αποδεχτεί όμως μιας και δεν είχε περάσει τόσος καιρός για να το θεωρώ καταστροφικό! Ώσπου αρχίζει να φέρεται αλλόκοτα (απ’ την αρχή δηλαδή, αλλά στην αρχή όλα είναι γοητεία). Μείναμε και περίπου 2 μήνες σε άλλα εδάφη για σοβαρό λόγο, χωρίς πολλές επαφές παρόλο που έλιωνα πάνω απ’ το τηλέφωνο, αλλά είχε την τάση να μη σηκώνει τηλέφωνα και να μην απαντάει σε μηνύματα, οπότε είχα απαυδήσει. Βέβαια αυτό μόνο σχέση δεν ακούγεται, αλλά πέρα απ’ όλα ήταν κάτι τόσο γλυκό και σωτήριο!

Λήγει, Μυρτώ, λοιπόν, και όχι πολιτισμένα και αποκτάει μετά το συνήθειο να εμφανίζεται μια φορά το μήνα χωρίς έναν ουσιαστικό λόγο, και όταν πάει να γίνει ο λόγος ουσιαστικός, τσουπ κάνει πίσω. Μέχρι σε ραντεβού με έστησε για να καταλάβεις. Και περνάω τη φάση του «όλοι οι άντρες είναι μαλάκες», και «ο έρωτας με έρωτα περνάει» κι αφού έχω ηρεμήσει και έχω ξεκολλήσει και έχει σταματήσει και εκείνος να ασχολείται και έχω αρχίσει κάτι καινούργιο –ας το ονομάσω «πολλά υποσχόμενο»–, εμφανίζεται ξανά. Μόνο που αυτή τη φόρα μέσα μου τον θέλω κο-λα-σμέ-να(!), τον βλέπω στον ύπνο μου και γενικά καταλαβαίνεις, καρδιά και μυαλό σε μαύρα χάλιααα. ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩΩ; Μήπως χρειάζομαι ψυχοφάρμακα;

 Υ.Γ. Please, help me. -wereallmadhere

Δεν ξέρω τι κάλο έχει το παιδί στον εγκέφαλο, πάντως μην περάσετε κατευθείαν στα ψυχοφάρμακα, υπάρχουν και άλλα στάδια πριν. Γενικά οι επιλογές είναι δύο: ή τινάζετε στον αέρα όλη τη διαδρομή που έχετε κάνει από το καθόλου υποσχόμενο παλιό μέχρι το πολλά υποσχόμενο καινούργιο ή παίρνετε χαμπάρι ότι το νευρωτικό «θέλω κολασμένα» σας είναι απλά νευρωτικό, το κάνετε πέρα και περνάτε μια ωραία, φρέσκια και πολλά υποσχόμενη άνοιξη.

Αν τη στιγμή που θεωρείτε ότι όλοι οι άντρες είναι μαλάκες (που καθόλου δεν συμφωνώ), εμφανίζεται κάποιος που σας αποδεικνύει ότι κάνετε λάθος και επιμένετε να ασχολείστε με την άλλη κατηγορία, τότε ο μαλάκας είσαστε εσείς.