Μυρτούλα, θέλω να σου εκμυστηρευτώ κατι που με καταδιώκει από τα χρόνια του λυκείου μου... ο πρώτος μου έρωτας. Ο πρώτος μου έρωτας ήταν τόσο κούκλος, αρρενωπός και τρελός, όπως ακριβώς πρέπει να ναι οι εφηβικοί έρωτες. Το θέμα βέβαια είναι ότι δεν κατέληξε ούτε σε σχέση αλλά ούτε και σε σεξ. Έγιναν επανασυνδέσεις, χαθήκαμε, μετά σπουδές και επικοινωνία μηδέν. Βλέπεις, είμαστε λίγο ή του ύψους ή του βάθους και ολίγον τι καμένοι ο ένας απ’ τον άλλον! Το περίεργο σ’ όλη την ιστορία είναι το ότι ενώ εγώ απέφευγα μέρη που μπορούσα να τον συναντήσω όπως ο διάολος το λιβάνι, ο Θεός, η μοίρα, το πεπρωμένο, πες το όπως θες, μου τον έστελνε μπροστά μου... και να τα καρδιοχτύπια, τα εγκεφαλικά και οι αμηχανίες! Μια τέτοια συνάντηση έγινε πρόσφατα και στη συζήτηση πάνω κατάλαβα ότι ενδιαφέρεται ακόμα αλλά δεν έκανε κίνηση να μου πει να βγούμε (μετά τα τόσα άκυρα που έχει φάει κατά καιρούς τον δικαιολογώ)… κι εγώ η αλλοπρόσαλλη, ενώ τον θέλω παρά τα ξενερώματα, δεν τολμώ να εκδηλωθώ.
Στο μεταξύ τα χρόνια περνάνε και όποιον κι αν γνώρισα δεν με έκανε να τον σβήσω από το μυαλό και την καρδιά μου, γι’ αυτό σου γράφω και ζήτω τη συμβουλή σου: την επόμενη φορά που θα τον πετύχω κάπου πρόσωπο με πρόσωπο (που θα τον πετύχω σίγουρα!) πώς λες να κινηθώ; Τελευταία φορά ήμουν τέρμα ταραγμένη και αμήχανη και η συζήτηση πήγε κατά διαόλου). Εγώ, κατάλαβες, θέλω να δώσω μια ακόμη ευκαιρία αλλά τα χάνω κάθε φορά και δεν ξέρω πώς. Ή που θα βριστούμε ή που θα γίνει κάτι, ρε παιδί μου. Θέλω επιτέλους να σταματήσουν να με κυνηγάνε τα φαντάσματα του παρελθόντος... Στείλε advice! Φιλάκιααα
Η γνώμη μου είναι να αφήσετε τις βλακείες και τα «περιμένω την επόμενη φορά που θα τον πετύχω κάπου». Να πάρετε τηλέφωνο τον άνθρωπο, να του πείτε κάτι σαν «θα ήθελες να πιούμε μαζί μερικές κίτρινες τεκίλες; Εγώ θέλω πολύ», να τον συναντήσετε σε ένα μπαράκι με ωραία τζαζ και να περάσετε απίθανα, χωρίς να σκέφτεστε αν θα κάνετε ή δεν θα κάνετε σεξ (που μάλλον θα κάνετε), αν θα είσαστε ή δεν θα είσαστε μαζί (που εύχομαι να είσαστε) ή αν θα μισήσετε εντέλει ο ένας τον άλλο (που παίζει κι αυτό). Έτσι κι αλλιώς, αν δεν το κάνετε δεν θα μάθετε ποτέ τι θα γινόταν αν το κάνατε και, επίσης, είναι πολύ ύπουλος ο χρόνος για να του εμπιστευόμαστε με κλειστά μάτια κάτι τόσο πολύτιμο όσο είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής μας.
Γνωριστήκαμε το καλοκαίρι που δουλεύαμε σε νησί σεζόν και με διεκδίκησε από την πρώτη μέρα. Ε, δεν ήθελα και εγώ πολύ, που εκείνη την περίοδο έτρωγα τρανό άκυρο από άλλον, κολακεύτηκα και αρχίσαμε να κάνουμε σεξ. Εκείνος τις ήθελε όλες, εγώ ήθελα τον άλλο και κάνα δυο ακόμα, συμφωνήσαμε να το πάμε χαλαρά. Με αγάπησε, λέει, τον αγάπησα, λέω, ανιδιοτελώς σε σημείο να του λέω καλά να περάσεις όταν έβγαινε με άλλες και να το εννοώ, να μιλάμε για γκομενικά, να γελάμε κ.λπ. Υποστήριζε ότι ήθελε μια κοπέλα χαλαρή που δεν θα της λέει ψέματα. Και εγώ αυτό έψαχνα πάντα στον άντρα. Και το βρήκαμε. Γνωρίζει άλλη κλασική γλυκούλα την οποία φλομώνει στο ψέμα και διαλέγει αυτή για σχέση κανονική, αλλά πηδάει και εμένα. Γιατί και αυτός σχεσάκιας σαν όλους;;;
Υ.Γ. Το καλύτερο σεξ όλων των εποχών.
Μα εσείς δεν είσαστε «σχεσάκιας», γιατί κλαίγεστε ξαφνικά; Αφού και σχέση κανονική δεν θέλετε και σεξ έχετε όπως το θέλετε, όλα μια χαρά δεν είναι; Ο άλλος πήγε στην πιο mainstream και δημιούργησε μια «mainstream» σχέση κατά τα δικά σας δεδομένα, οπότε λογικά δεν θα έπρεπε να σας ακουμπάει το γεγονός. Όμως αντ’ αυτού μπαίνετε στον κόπο να μου γράψετε ολόκληρο γράμμα γιατί προφανώς ερωτευτήκατε, στεναχωρηθήκατε, προδοθήκατε (ή νιώθετε πως προδοθήκατε) και πάθατε ό,τι παθαίνει όλος ο κόσμος που συνδέεται αναπόφευκτα με κάποιον και τον διεκδικεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αν δεν ήσασταν και η ίδια «σχεσάκιας» δεν θα καθόσασταν να ασχοληθείτε με την κλασική γλυκούλα «επίσημη αγαπημένη», δεν θα σας καιγόταν καρφί. Το ότι σας ενοχλεί, δείχνει ότι θα θέλατε να βρισκόσαστε στη θέση της, ψέματα;
