Μίλα μου βρώμικα 552

Καλημέρα, θα μπω κατευθείαν στο ψητό. Το πρόβλημά μου είναι η αδιαφορία. Έχω μια πλήρη αδιαφορία για τα πάντα, βλέπω ζητιάνους στο δρόμο και δεν νιώθω ούτε ενοχές ούτε λύπηση όπως παλιά. Παλιά ήμουν ο τύπος του ανθρώπου που ήθελε να σώσει τους πάντες και τώρα τίποτα δεν με συγκινεί. Βλέπω Sarah Kane, βγαίνουν όλοι από το θέατρο τέρμα επηρεασμένοι, εγώ δεν έχω καταλάβει Xριστό. Ακόμη και οι ανασφάλειές μου και ο φόβος για το θάνατο και οι κρίσεις πανικού έχουν φύγει. Καταλαβαίνω ότι για αυτό φταίει η έλλειψη του σεξ και γενικά του έρωτα. Αλλά παλιά υπήρχε σεξουαλική επιθυμία, κοινώς είχα καύλες και τώρα δεν νιώθω τίποτα εκεί κάτω. Όταν πήγαιναν χάλια τα πράγματα τουλάχιστον ένιωθα ζωντανή. Έχω χάσει τη μαγεία και είναι απλά θλιβερό και δεν ξέρω τι να κάνω για να την ξαναβρώ. -Ζ. 

Χτες είπα στον κολλητό μου «δεν νιώθω απολύτως τίποτα, είμαι ζόμπι» και μου απάντησε «έτσι είναι η πραγματική θλίψη».

Υ.Γ. Waiting for the sun.

Η προηγούμενη σχέση κράτησε 4 χρόνια κι έληξε πριν ένα 6μηνο από δική μου πρωτοβουλία. Τώρα ψάχνω και δεν βρίσκω, όλοι μου φαίνονται (ένα εκ των -  ή όλα μαζί) α) ηλίθιοι β) λιγούρια γ) σε σχέση δ) στον ευρύτερο κύκλο του πρώην. Έχω αρχίσει και πιστεύω ότι φταίει κάτι σε μένα, δεν γίνεται να είναι όλοι προβληματικοί. Αλλά πώς να πάρω στα σοβαρά αγοράκια που ούτε καν προσέχουν τι τους λέω και ξαναρωτάνε τα ίδια πράγματα, προσπαθώντας να βρουν αφορμή να με φασώσουν;  

Αν δοκιμάζαμε μια ηλικία από αυτές που οι άντρες δεν κατατάσσονται πλέον στα αγοράκια;

Υ.Γ. 1 Σας παίρνει να υποστηρίξετε ότι όλες οι ηλικίες των ανδρών κατατάσσονται στην κατηγορία «αγοράκια». Το ξέρω.

Υ.Γ. 2 Όταν βγαίνεις από 4χρόνια σχέση όλα μοιάζουν κάπως τεράστια ή κάπως μικροσκοπικά και εσύ κάπως σαν Αλίκη που έπεσε στην τρύπα κυνηγώντας το κουνέλι. Η απάντηση σε όλο αυτό είναι μάλλον πεζή: αν σκεφτεί κανείς ότι η αναζήτηση νέου γκομενικού εκτός των άλλων περιλαμβάνει και μπόλικη διασκέδαση, το πράγμα δείχνει ότι μάλλον δεν είσαστε ακόμα έτοιμη να διασκεδάσετε.

Υ.Γ. 3 Κάπου άκουσα να λένε «καλύτερα τα βάσανα που ξέρεις από τα βάσανα που δεν ξέρεις». Διαφωνώ πάρα πολύ. Πώς να πορευτείς μια ζωή ολόκληρη με τα ίδια βάσανα; Αυτό το γράφω σε περίπτωση που κλονίζεστε σχετικά με το χωρισμό.

Γεια σου, Μυρτώ. Τι κάνεις; Όλα καλά;

Ήθελα να σε ρωτήσω κι εγώ την άποψή σου για τα δικά μου «ερωτικά». Είμαι πλέον 24 και δεν έχω κάνει ποτέ σχέση, ούτε έχω ολοκληρώσει σεξουαλικά. Δεν αντέχω την ωμότητα σε κανένα επίπεδο των ανθρώπινων σχέσεων, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για κάτι το ερωτικό. Θέλω να υπάρχει συναίσθημα, εμπιστοσύνη, αμοιβαιότητα. Νιώθω ότι αν δεν υπάρχουν κάποια βασικά, δεν μπορώ να λειτουργήσω και ότι κάνω κάτι λάθος. Έχω συμφιλιωθεί αρκετά με το γεγονός ότι δεν είμαι δραστήρια στα σεξουαλικά, παρότι είναι κάτι σαν ταμπού κοινωνικά. Τον τελευταίο καιρό όμως, όπως συμβαίνει κάθε τόσο, βαράνε κόκκινο οι ανασφάλειές μου αλλά και σκέψεις του τύπου: Θα είσαι για πάντα μόνη σου, δεν θα ερωτευτείς ποτέ πραγματικά, δεν θα χαρείς ποτέ κάτι το σεξουαλικό. Μου έχουν αρέσει κοπέλες και αγόρια, αλλά ειδικά με κοπέλες μπορεί να φάω κόλλημα, να τις σκέφτομαι για καιρό, να τρελαίνομαι για εκείνες. Γιατί τόσα εμπόδια; Δεν μπορώ να εκφραστώ και να συντονίσω τον εξωτερικό με τον εσωτερικό μου κόσμο. Στο παρελθόν έχω προσπαθήσει να εκτεθώ και να προσπαθήσω, αλλά πάντα κατέληγε κάπως άσχημα. Είμαι πολύ ερωτικό άτομο και οι φίλες μου, ειδικά αυτές που δεν με ξέρουν καιρό, αν άκουγαν ότι δεν έχω εμπειρίες, θα έπεφταν από τα σύννεφα. Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό, το θέμα είναι ότι δεν ζεις πραγματικά χωρίς αυτά τα συναισθήματα του έρωτα, που αν δεν τα μοιραστείς δεν έχουν καμία αξία. Τι κάνω τόσο λάθος; :( -Χριστίνα

Χριστινάκι, δεν κάνεις τίποτα λάθος. Όλοι οι άνθρωποι θέλουμε τρυφερότητα, ζεστασιά, νοιάξιμο και κοντινότητα, άσχετα αν δεν το βρίσκουμε εύκολα και απογοητευόμαστε και οχυρωνόμαστε και κάνουμε πως το ξεχνάμε. Η επιθυμία και η ανάγκη παραμένει ίδια από τότε που ήμασταν παιδιά. Απ’ τη στιγμή μάλιστα που κάποιος το εντοπίζει τόσο καλά όσο εσύ, έχει ένα παραπάνω πλεονέκτημα: ξέρει τι του γίνεται. Δεν είναι λίγο. Από εκεί και πέρα, χρειάζεται και θάρρος. Μπαίνεις στο παιχνίδι και πας και πέφτεις πάνω στους τοίχους, μια δυο τρεις φορές – ε, κάποια στιγμή δοκιμάζεις και κάναν ελιγμό και τα καταφέρνεις καλύτερα. Δεν υπάρχει manual στο πλησίασμα, ούτε εγγύηση, αλλά δεν πειράζει αν φάμε και λίγο χώμα σ’ αυτή τη ζωή.

Υ.Γ. 1 Πολλές φορές έχουμε συζητήσει το θέμα του χρόνου. Θα πάω όποτε νιώθω έτοιμη να πάω.

Υ.Γ. 2 Είναι πολύ βασικό να δίνεις στον εαυτό σου αυτά που ζητάς από τους άλλους. Κοινώς εμπιστοσύνη, συναίσθημα και αμοιβαιότητα. Επαναλαμβάνω: θα πάω όποτε νιώθω έτοιμη να πάω.