Παίζοντας τον γιατρό…

«Θα κάνεις κάτι να φύγουν οι φακίδες μου; Χειμώνας και δεν τις χρειάζομαι άλλο», είπε με κάποιο νάζι στον γιατρό της.

«Σου πάνε! Δεν το διορθώνω…», ήταν η πάσα του με σαφείς προθέσεις και την επιστήμη σε αργία.

«Θα κάνεις αυτό για το οποίο σε επισκέπτομαι», του είπε η Λίζα απαιτητικά για να πάρει ένα άσχημο σε πάθος φιλί του.

«Αυτό πόνεσε», του είπε περνώντας την άκρη της γλώσσας της πάνω απ’ το μόλις δαγκωμένο στόμα της.

«Θα το περιποιηθώ», ψιθύρισε αυτός και άρχισε να φιλάει απαλά πολύ και κάπως ήσυχα.

«Δεν πέρασε. Πονάει…», του είπε θυμωμένα σαν να παρακαλούσε «κι άλλο…»…

Το πότε βρέθηκε ξαπλωμένη στο κρεβάτι της εξέτασης δεν το κατάλαβε αλλά της άρεσε που δεν είχε αίσθηση. Κι εκείνος ο τρόπος του να σβήνει τις φακίδες… μαγικός! Ροζ του πάθους τα μάγουλα, να τις καλύπτουν.

Μόνο παίζοντας τον γιατρό θα το είχε καταφέρει…

Λίγο ακόμα;