Μίλα μου βρώμικα 415

Μυρτώ, για ποιο πράγμα θέλει περισσότερη δύναμη; Για να αγαπήσεις κάποιον ή κάτι, ή για να παραδεχτείς στον εαυτό σου ότι έπαψες να το αγαπάς; Κατάφερα να κάνω το πρώτο πριν χρόνια. Αγάπησα με όλη μου την ψυχή κάποιον και παθιάστηκα με όλη μου την ψυχή για κάτι. Δεν αγαπώ πια κανένα από τα δυο. Δηλαδή τα αγαπώ, τουλάχιστον εκείνον σίγουρα τον αγαπώ, ακόμη και σήμερα όταν βρίσκομαι κοντά του καμιά φορά όλα μοιάζουν να μπαίνουν στη θέση τους, ακόμη κι αν τίποτε δεν είναι όπως θα ’πρεπε. Απ’ την αρχή, όμως, σε αυτή την αγάπη ήμουν μόνη μου. Σαν τα παιδικά παιχνίδια, που κουνάς εσύ και τα δικά σου πιόνια και αυτά του συμπαίκτη σου, του δίνεις και ένα όνομα, λόγια και μορφή, μα αυτός ούτε το ξέρει πως είναι εκεί και παίζει μαζί σου. Κι εσένα δεν σε νοιάζει, σου φτάνει αυτή η δύναμη που σε κάνει να κουνάς και τα πιόνια τα δικά σου και του άλλου και ζεσταίνει την ψυχή σου ολόκληρη. Αυτή την ίδια ψυχή που αγάπησε τον κάποιον και το κάτι. Το κάτι ήταν πραγματικό. Το πάθος γι’ αυτό συνοδεύτηκε από δουλειά πολλή και νίκες μικρές μα σημαντικές. Εσύ, όμως, έπαψες να το αγαπάς. Έπαψες να αγαπάς. Και όταν παύεις να (μπορείς να) αγαπάς όλα γκρεμίζονται, έτσι δεν είναι; Λ, 28

Αν η ερώτησή σας δεν έχει παραπλανητικό χαρακτήρα, πατάω το κουμπί και απαντώ χωρίς τη βοήθεια του κοινού: Το Βήτα. Θέλει περισσότερη δύναμη το να παραδεχτείς ότι έπαψες να αγαπάς κάποιον ή κάτι. Τι κέρδισα;

Υ.Γ. Λοιπόν μεταφράζω για να τελειώνουμε: ο «κάποιος» –ολοφάνερα– είναι ένας τύπος που ερωτευτήκατε και είτε δεν τα φτιάξατε ποτέ γιατί απλώς το ζήσατε στο μυαλό σας χωρίς να του πείτε τίποτα, είτε τα φτιάξατε και ήταν στην κοσμάρα του, δηλαδή μαλθακός και βλήμα που δεν ξέρει τι θέλει και τι του γίνεται. Το «κάτι» ήταν ένα πρότζεκτ δουλειάς ή σπουδών, ένα στοίχημα ζωής που βάλατε και το καταφέρατε μόνη σας. Αν ο «κάποιος» και το «κάτι» συνέπεσαν χρονικά ή αν υπήρχε οποιαδήποτε διαπλοκή μεταξύ τους, την πάτησε το καημένο το «κάτι». Πολύ πολύ κρίμα. Τα «κάτι» είναι τα σημαιάκια μας. Οι «κάποιοι» είναι αυτό που λέει η ίδια η λέξη. Και όταν λέμε ότι πάψαμε να αγαπάμε γενικώς, μάλλον έχουμε φάει τα μούτρα μας ειδικώς. Γι’ αυτό, αν ισχύουν οι υποθέσεις που έκανα, μην ανακατεύετε τις βούρτσες με ό,τι άλλο τελειώνει σε -τσες.

Υ.Γ. 1 Η μαμά μου μού λέει συχνά: «Παιδί μου, σταμάτα να παίρνεις μαύρο και να το πετάς στα άλλα χρώματα της παλέτας».

Υ.Γ. 2 Όλο εξυπνάδες είναι η μαμά μου.

Μυρτώ μου, όταν γουστάρω μια γκόμενα και τη θέλω πολύ, με πιάνει λόξυγκας, με αποτέλεσμα να γίνομαι συνέχεια ρεζίλι. Γι’ αυτό και αποφάσισα να πηγαίνω μόνο με γκόμενες που δεν γουστάρω. Το έκανα και βρήκα την υγειά μου. Μια χαρά λειτουργούσε, μέχρι που κάποιες από αυτές άρχισα να τις γουστάρω. Και εννοείται, μου ξανάρθε και ο λόξυγκας. Τι να κάνω;

Να πάτε στο «Ελλάδα έχεις ταλέντο».

Ποιος στα είπε αυτά, κοριτσάκι μου γλυκό; Τα Χριστούγεννα δεν είναι βόλτα και ψώνια από τα Jumbo, δεν είναι στολίζουμε το δέντρο και τελειώσαμε, δεν είναι μιζέρια για το αν θα ζούμε λόγω φτώχειας ή λόγω συντέλειας του κόσμου ούτε μηνύματα συμπαράστασης από «Ευρωπαίους εταίρους» μπερδεμένα με κλισέ ευχές. Είναι μυρωδιές από τα παιδικά σου χρόνια, λαμπάκια που βλέπεις και με μάτια κλειστά, ευκαιρία να διαβάσεις το ξεχασμένο από το καλοκαίρι βιβλίο σου, αγωνία για το αν θα φιληθείς επιτέλους κάτω από οποιοδήποτε φυτό στην αλλαγή του χρόνου από τον κούκλο που ονειρεύεσαι καιρό... (το γκι ξεπεράστηκε, by the way). Και αν αυτά δεν σου αρκούν: στην τελική, Χριστούγεννα είναι μια υπέροχη αφορμή να (σου) σκάσουν οι άνθρωποι ένα παραπάνω χαμόγελο. Ανεκτίμητο. Alma Colgada

Ωραία τα λέτε και πολύ περιγραφικά, και ήδη μου ήρθαν αρώματα φρεσκοψημένου μελομακάρονου με μπόλικο σιρόπι και καρύδια από πάνω,  εμένα όμως γιατί μου τα χώνετε; Στα Τζάμπο δεν έχω πάει ποτέ, δέντρο στολίσαμε τελευταία φορά το 2007 (πάντα χρειάζεται ένας ρομαντικός στο σπίτι) και σιγά μην περιμένω τα Χριστούγεννα για να φοβηθώ τη συντέλεια του κόσμου, διότι τη φοβάμαι από πέντε χρονών κάθε μέρα σερί – όσο για τις κλισέ ευχές, ε, εδώ με αδικείτε κατάφωρα και δεν το σχολιάζω καν.

Υ.Γ. Χριστούγεννα ήταν το ΜΙΝΙΟΝ. Μετά, το ρολόι χτύπησε 12 ακριβώς και όλα έγιναν κολοκύθα…

Άσχετο. Αγαπητή Τσιχλόφουσκα, πάτε καλά; Μου στέλνετε επιστολή μιάμιση σελίδα Α4; Έλεος, θα σας στείλω το 100.

Άσχετο. Με πήρε η κολλητή μου μες στο άγχος και μου είπε: «Δεν πιστεύω να έχεις πάει με τον Τατσόπουλο»! Γίνεται κάποιο φεστιβάλ σουρεαλισμού αυτές τις μέρες;