Μυρτώ μου, από τι φθείρεται μια σχέση; Γιατί δεν τον θέλω πια, ενώ τον αγαπώ πολύ; Γιατί πιάνω τον εαυτό μου να ξενοκοιτάζει και να λιγουρεύεται άλλους άντρες; Πώς μπορώ να αντισταθώ στον super sexy, super charming 27χρονο συνάδελφο, που μου έρχεται κάθε μέρα στη δουλειά με σοκολατένια ντόνατς για να με αναστατώσει με το θεϊκό του χαμόγελο; Γιατί ο δικός μου δε με κ….νει πια; Β-Ο-Η-Θ-ΕΙ-Α, Μυρτούδι μου. Θεώνη
Γράψτε μου διεύθυνση κατοικίας και ταχυδρομικό κώδικα. Πολύ σύντομα θα σας αποστείλω μια κούτα «ΚΑΒΛΙΞ» σε οικογενειακή συσκευασία, με ΦΠΑ. Ψεκάζετε το σύντροφό σας στη ράχη, στα αυτιά και στην ουρά, τρεις ως πέντε φορές την ημέρα. Αν το πρόβλημα επιμένει, απευθυνθείτε στα σοκολατένια ντόνατς. Ίσως το μυστικό κρύβεται στη γέμιση. Νουτέλα ή μαύρη σοκολάτα;
Υ.Γ. 1Δεν υπάρχει «Β-Ο-Η-Θ-ΕΙ-Α» απ’ έξω –και μάλιστα εκ μέρους μου–, αγαπητή Θεώνη. Όπως δεν υπάρχει και αυτόματος πιλότος στις σχέσεις. Αν εσείς ή εκείνος ξεχάσατε το λόγο που την κάνατε αυτή τη σχέση, προφανώς ξεχάσατε και όλα αυτά που σας προσφέρει. Σκεφτείτε το.
Υ.Γ. 2 Βεβαίως η προϋπόθεση είναι να θέλετε και οι δύο να χορέψετε ταγκό.
Γεια σου, Μυρτώ μου! Διαβάζω εδώ και χρόνια τα ερωτικά –κυρίως– προβλήματα του κοσμάκη και νιώθω τυχερή απ’ τη μια, που δεν τα ζω, αλλά λυπάμαι απ’ την άλλη γιατί μου κάνει εντύπωση πως καμιά φορά όταν πρόκειται για τα δικά μας προβλήματα δεν βλέπουμε το προφανές. Kαταρχήν θα ’θελα έτσι δημόσια να ευχαριστήσω το σύμπαν, γιατί μετά από πολύ σκάρτο πράμα κατάφερα να βρω ένα παιδί καλό, έξυπνο, όμορφο, συναισθηματικό, ακομπλεξάριστο, που ξεσκιζόμαστε απ’ την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε εδώ και τρία χρόνια με τρομερή επιτυχία! Θα ’θελα να δώσω και μια συμβουλή σε όλους και κυρίως σε όλες: Μη φοβάστε, ρε παιδιά, να αναγάγετε το σεξ σε κύριο και πρωταρχικό στόχο της σχέσης. Χωρίς καλό σεξ η ζωή μοιάζει πολύ μικρή και πολύ φτωχή. Το πρόβλημά μου, λοιπόν, άλλο είναι: κατάλαβα πρόσφατα ότι φοβάμαι να ονειρευτώ. Και σε ρωτάω, Μυρτούλα μου: γιατί εγώ, μια κοπέλα έξυπνη, εμφανίσιμη, με πανεπιστημιακές και καλλιτεχνικές σπουδές, με γκόμενο, οικογένεια και φίλους –με όλα τα καλά του Θεού τέλος πάντων–, φοβάται να ονειρευτεί; Και πώς θα γίνω καλλιτέχνης εγώ, Μυρτώ μου, με τέτοια ταπεινότητα αντί για ψωνάρα(;), που ακούω τη λέξη «φιλοδοξία» και με κόβει κρύος ιδρώτας… και αν πάλι δεν γίνω καλλιτέχνης, τι να γίνω; Αφού αυτό αγαπάω και σ’ αυτό έχω αφιερώσει χρόνια μελέτης και κρυφών ονείρων. Αλλά, να το ξεστομίσω φοβάμαι. Λες και αν το πω, κάποιος θα με δείρει. Πρότεινε καμιά μέθοδο, Μυρτούλα, γιατί δεν με βλέπω καλά! Υ.Γ. Συγχαρητήρια σε όλους τους Αιγόκερους! Νεφέλη
Νομίζω ότι αυτά τα θέματα έχουν να κάνουν κυρίως με τις βαθιές πεποιθήσεις, αλλά και τη στήριξη (ή μη) εκ μέρους της οικογένειας και του ευρύτερου περιβάλλοντος. Υπήρχε στην οικογένειά σας κάποιος τολμηρός, φιλόδοξος και ρισκαδόρος; Και άραγε τι ακριβώς να σημαίνουν οι λέξεις «καλλιτέχνης» και «φιλοδοξία» για τους γονείς σας ή ακόμη και για σας; Και γιατί πιστεύετε πως ένας καλλιτέχνης είναι σώνει και καλά ψωνάρα; Και, τέλος, γιατί δεν κάνετε μερικές συνεδρίες, που σίγουρα θα σας βοηθήσουν να ξεκαθαρίσετε το τοπίο;
Αγαπητή Μυρτώ, σου στέλνω απόσπασμα από τον «ύμνο της αγάπης», όπως ονομάστηκε αργότερα βέβαια, του αποστόλου Παύλου. Είμαι σίγουρος πως δεν θα το δεις μεροληπτικά, αφού είσαι openminded, και θα το διαβάσεις, αν δεν το γνωρίζεις ήδη. Φαντάζομαι να συμφωνείς πως δεν μπορούμε να προσθέσουμε και πολλά, μιας και περιγράφονται όλα τόσο εύγλωττα. Μακάρι να νιώθαμε ακόμη περισσότερο την πραγματική αγάπη, σίγουρα όλοι το έχουμε καταφέρει έστω και λίγο!
«Εκείνος που έχει την αγάπη είναι μεγάλοψυχος, ανεκτικός και με πλατιά καρδιά. Γίνεται ευεργετικός και ωφέλιμος· η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν ξιπάζεται και δεν φέρεται με αλαζονεία και προπέτεια· δεν φουσκώνει από οίηση και υπερηφάνεια. Δεν πράττει τίποτα το άσχημο, δεν ζήτα τα δικά της συμφέροντα, δεν ερεθίζεται από θυμό και οργή, δεν σκέφτεται ποτέ κακό κατά του πλησίον, ούτε λογαριάζει το κακό που έπαθε από αυτόν. Δεν χαίρεται όταν βλέπει να γίνεται κάτι άδικο, χαίρεται δε όταν βλέπει την αλήθεια να επικρατεί. Σκεπάζει όλες τις ελλείψεις του πλησίον και δεν τον διαπομπεύει για αυτές· σχηματίζει ευμενή πεποίθηση υπέρ του αγαπημένου σ’ όλα· και όταν βρίσκεται ενώπιον παρεκτροπών του ελπίζει ότι απ’ όλα αυτά θα διορθωθεί αυτός ο ίδιος· σε όλα δείχνει υπομονή για τον πλησίον. Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ, αλλά μένει πάντα βέβαιη και ισχυρή, ακόμα και μετά τον θάνατο μας». (προς Κορινθίους α΄ επιστολή Παύλου, κεφ. ιγ΄)
3°
