Μίλα μου βρώμικα 407

Μιλήσαμε στο internet. Στο profil του έγραφε «28χρονος από Πειραιά ζητάει 30χρονο για σχέση». Του στέλνω μήνυμα «42χρονος από Πειραιά: ευχαρίστως θα σου έχωνα έναν π…». Ζητάει φωτό, κάμερα, τηλέφωνο. Τα στέλνω, του άρεσα, ήρθε. Έπαθα όταν τον είδα. 1,86 ύψος, γλύκας, πεντάμορφος. Του λέω ότι αν δεν θέλει να κάτσει κανένα πρόβλημα, μπορούμε να το αφήσουμε. Ζήτησε ποτό. «Μην το κάνεις δυνατό» μου είπε. Δυνατό το έκανα. Άφησα τυχαία μια τσόντα να παίζει (είχα διαλέξει την πιο χυδαία, την πιο σιχαμένη). Αρχίσαμε τη συζήτηση. Ασυναίσθητα γδύνομαι, άρχισα να χαϊδεύομαι. Συναισθήσει γδύνεται και μένει με ένα λαμπερό, φωτεινό σλιπάκι. Πάω να τον φιλήσω διακριτικά και μου τον αρπάζει με τη χερούκλα του να τον πετάξει έξω. Θύμωσα. «Πάμε μέσα, στο κρεβάτι» του λέω. Έγινε της Αλώσεως. 90 λεπτά κυλιόμασταν. Σφάδαζε υπέροχα κι εγώ ρουφούσα τη μυρωδιά του και αλάφιαζα. Έβλεπα αυτά τα 2 μέτρα νεανικής σάρκας απλωμένα κάτω από τα πόδια μου και συγκρατούσα με κόπο τους γόους μου. Αλλά κι αυτό με λάτρεψε. Λύσσα εγώ, ορμή εκείνος. Παρατηρούσα το στήθος και τα μπρατσάκια του, το χαμόγελό του και αισθανόμουνα πόνο στην ψυχή. Μετά από 1μιση ώρα μού ζητάει ευγενικά να αλλάξω σεντόνι. Το είχαμε καταστρέψει. Παπάρα είχε γίνει το ύφασμα. Μου λέει ότι θα πάει να πιει 10 λίτρα νερό μετά το αποψινό... Ανάβουμε τσιγάρο, πίνουμε ποτό κι αρχίζουμε την κουβέντα. Είχαμε πεθάνει στο γέλιο. Η κουβέντα πήγαινε μακριά. Γελούσαμε σαν ηλίθιοι. Ήταν πολύ ευγενικός. Πολύ όμορφος. Γελούσε και φέγγαν τ’ άραχλα. Δεν έλεγε να φύγει. Ούτε εγώ ήθελα να το διαλύσουμε. Δεν αντέχαμε άλλο sex. Είχαμε αποχυμωθεί. Ξάπλωσε τα 186 εφηβικά του εκατοστά πάνω στα πόδια μου και μιλούσαμε για ώρα... Σπουδάζει εξωτερικό. Master στην αρχιτεκτονική. Φεύγει σε μια εβδομάδα. Θα ξανάρθει σ’ ένα χρόνο.

«Σ’ αγαπάω όπως δεν έχω αγαπήσει κανέναν άλλον πριν από σένα… Τέλος πάντων, έτσι νιώθω τώρα, αυτή τη στιγμή που είμαι μαζί σου, νιώθω έτσι που ακόμα κι αν είναι λάθος είναι τόσο δυνατό ώστε δεν μπορεί παρά να είναι αληθινό. Καταλαβαίνεις;» Αυτό παίζει συχνά με τις «πορνογραφικές» σχέσεις. Ξεκινούν «πορνογραφικά» και μετά φεύγουν να σπουδάσουν στο εξωτερικό κι εσύ μένεις στην ίδια θέση βαλσαμωμένος να αναρωτιέσαι από πού (και γιατί) σου ήρθε ο κεραυνός. Έχω δίκιο λοιπόν που πιστεύω ότι το σεξ δεν είναι μια υπόθεση γιούχου. Είναι μια αμαξάρα με πολλές ταχύτητες και όχι με μία – όπως νομίζουν όσοι θα ήθελαν να αποφύγουν την ενδεχόμενη συναισθηματική εμπλοκή απολαμβάνοντας απλώς ένα σώμα.

Υ.Γ. 1 Καλά να πάθετε.

Υ.Γ. 2 28 χρονών δεν θα τον έλεγα και πολύ έφηβο, αλλά, οκ, είστε συνεπαρμένος και γουστάρω.

Υ.Γ. 3 Τι ωραία και καθαρά που σκέφτομαι σήμερα. Μπράβο μου.

Γεια σου, Μυρτώ. Έχω μία σχέση που προσπαθεί να γίνει ροζ, αλλά επειδή θυμάμαι πάντα τον Άλλο παραμένει αυτό το ανελέητο, μπάσταρδο γκρι. Τέσσερα χρόνια κρατάει αυτή η κολόνια και –τουλάχιστον απ’ την πλευρά μου– δεν τη βλέπω να ξεθυμαίνει ποτέ. Τον αγαπάω πάρα πολύ. Είναι παντρεμένος. Έχει κι ένα γιο. Με παραμυθιάζει ότι θα βρει χρόνο να με δει και δεν τον βρίσκει ποτέ, με γράφει συστηματικά για μήνες και τη μία φορά που θα σηκώσει το κουλό του να με πάρει στα κοινά γενέθλιά μας ή σε άσχετη στιγμή, αισθάνομαι ακόμα αυτό το χουχούτισμα στο στομάχι – σαν αυτό που νιώθει η μικρή Ματίλντα για τον Λεόν στην ομώνυμη ταινία, ένα πράγμα... Είναι τόσο αρρωστημένη η ανάγκη μου για εκείνον, κι ας μην έχω τα κότσια να τον διεκδικήσω. Μπαίνουν κι οι ενοχές στη μέση, βλέπεις... Και σε ρωτώ. Πώς στο διάολο φεύγουν τα απωθημένα χωρίς να τα εκπληρώσεις; Τι στον κόρακα χρειάζεται για να αλλάξει το frame of mind μου; -Sadie

Δεν θέλω να σας αναστατώσω, αλλά μου φαίνεται ότι τα απωθημένα δεν φεύγουν. Απλώς κάθονται στα αυγά τους και όσο περνάει ο καιρός, σιγά-σιγά, μετακινούνται από το πρώτο πλάνο στο δεύτερο. Και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, μια μέρα συναντιέσαι με το παλιό σου απωθημένο και ανακαλύπτεις ότι δεν έχει πια τις μαγικές ιδιότητες του παρελθόντος και τότε παθαίνεις απανωτά σοκ και εύχεσαι να μην είχατε συναντηθεί ποτέ γιατί νιώθεις ξαφνικά ξεβράκωτος στη μέση του Συντάγματος – κάπως σα να σου πήραν την ασπίδα σου που σε προστάτευε τόσα χρόνια από την επικίνδυνη οικειότητα με κάτι νέο. Έσκισα πάλι.

Υ.Γ. «Χουχούτισμα στο στομάχι». Σας λατρεύω.