Μίλα μου βρώμικα 404

Ήρθε το καλοκαίρι και έφυγε. Και ξανά από την αρχή. Όσα ήθελα να αλλάξω έμειναν ίδια, αυτοί που ήθελα να ξεχάσω έχουν τη δύναμη να με κάνουν κομμάτια ακόμα, ο άλλος μου εαυτός που θα τα κατάφερνε όλα εξαφανίστηκε. Και έμεινα εγώ, ένα μίζερο Σεπτέμβρη, να υπολογίζω τα πράγματα απ’ την αρχή και ξανά να περισσεύω. Και σπάω το κεφάλι μου να βρω πώς έμεινα πάλι τόσο μόνη, αφού εσύ, όπως λες, με αγαπάς.

Η αγάπη αυτή μπορεί να σας πέφτει κάπως κοντή. Μην ξεχνάτε ότι το καλοκαίρι πάντα παίρνουμε ύψος – το οποίο και χάνουμε όσο προχωράει το φθινόπωρο. Οπότε ή στέλνουμε την αγάπη για μεταποίηση ή περιμένουμε να μας περάσει η μελαγχολία του Σεπτέμβρη και ξαναρχίζουμε να τρώμε μπουκιά-μπουκιά τον ελέφαντα, αφού ως γνωστόν δεν τα καταφέρνουμε όλα μεμιάς.

»Είμαι 45, άντρας. Αυτή την Πασχαλίτσα βάλτε τη να γράφει ασταμάτητα και πείτε της να μη μασάει.

Μην ανησυχείτε, δεν μασάει. Έχει πολλές μαύρες βουλίτσες στα φτερά της.

»Μυρτώ, μια ερώτηση έχω μόνο: ο δικός μου μού ζήτησε να μου το χώσει στον κ… αλλά δεν θέλω. Τι να του πω ώστε να το αποφύγω, αλλά και να μην παρεξηγηθεί; - Πόπη

Πείτε του: «Και τι θα κρατήσω εγώ για μετά το γάμο;». Αν είναι τίμιο το παλικάρι, δεν θα παρεξηγηθεί.

»Μυρτούδι μου, εύχομαι καλό φθινόπωρο και θέλω να απαντήσω στην Πασχαλίτσα σου του προηγούμενου τεύχους. Δεν ξέρω πόσο χρονών είναι, αλλά δεν καταλαβαίνω το άγχος της να βρει γαμπρό μια και είναι τόσο προχωρημένη διανοητικά, που ακόμα και εσύ την ξεχωρίζεις από όλους σου τους αναγνώστες. Εμένα, αντιθέτως, μου φάνηκε συντηρητική ως προς τα «θέλω» της (ή μήπως δεν είναι δικά της, αλλά των γονιών της;) και χωρίς πάθος, φλόγα και φαντασία ως προς τους στόχους της. Εκτός κι αν η αγωνία για τα φράγκα και την αποκατάσταση μετατρέπει τα «αγαπημένα κορίτσια» σου σε κότες. Χωρίς κακία (αλλά με ανησυχία για το σε τι θα εξελιχθώ μετά τα 25). -Μαρίνα

Γουστάρω τόσο αυτούς τους «βρώμικους» διαλόγους σε αυτή τη «βρώμικη», ολοζώντανη στήλη.

Υ.Γ. Και ναι, είναι ολοφάνερο πως είστε κάτω των 25.

»Μυρτώ, Μυρτούλα, γεια σου. Δεν έχω ξαναγράψει σε εφημερίδα, ούτε σε στήλη με προβλήματα, αλλά έχω 2-3 πράγματα να σε ρωτήσω γιατί σιωπηλά σε καμαρώνω χρόνια τώρα. Έχω πάρα πολύ προβληματιστεί με τους έρωτες και τις σχέσεις κτλ, σε σημείο που με ρώτησε ένας τύπος «έχεις σχέση;» και παρολίγο να απαντήσω «μόνο πιπί σήμερα, thanx for asking, φίλε». Τραγικό και ντεκαβλέ, και τι συνειρμός...

Οι ερωτήσεις μου είναι κατά κύριο λόγο μαθηματικού περιεχομένου για να τα καταλάβω όλα καλά, καθότι είμαι των θετικών επιστημών και μου αρέσουν τα bullets, οι αριθμοί και αυτά.

1. Μήπως όλοι αυτοί που ερωτεύονται παρά πολύ και «αγαπούν βαθιά» βρίσκουν στον άλλο κάτι που θεωρούν ανώτερο από τους ίδιους; Κάτι που οι ίδιοι δεν έχουν και ούτε φαντάζονταν ότι μπορεί να αποκτήσουν; Δηλ. εννοώ, η κυνική, μήπως τελικά οι μεγάλοι έρωτες είναι έρωτας με το φανταστικό μας φίλο ή τον ιδανικό εαυτό, όπως τον βλέπουμε να καθρεφτίζεται στο αντικείμενο του πόθου μας;

2. Το ποσοστό προβληματικών τύπων (όχι προβληματισμένων, μιλάμε για καραμπινάτη προβληματάρα) θα έλεγες ότι είναι κάπως πιο ανεβασμένο στη χώρα μας; Πραγματικά θέλω στατιστική ανάλυση, θέλω στοιχεία, δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα μόνη μου.

3. Και τέλος, επειδή θα σκάσω, θα ήθελα τη λύση στην εξίσωση: Ομορφούλα, γλυκούλα, όχι ζώον, μορφωμένη, κάπως καύλα, με λυμένα βασικά ψυχολογικά θέματα, χωρίς φρικτά κόμπλεξ, χιούμορ αρκετά καυστικό, ενδιαφέρον για το διπλανό & το συμπολίτη ΣΥΝ ???τι/ποιος??? ΙΣΟΝ μία όμορφη, συντροφική σχέση που δεν καταλήγει σε απλανές βλέμμα και μέτρημα μυρμηγκιών στον τοίχο μετά από μερικούς μήνες;

Αχ, αυτά! Σας ευχαριστώ! Τι ωραία που είστε εδώ! Δική σας Άνναμπελ

Είναι άδικο. Εσείς είστε των θετικών επιστημών και κάνετε ερωτήσεις μαθηματικού περιεχομένου κι εγώ κάνω προσθέσεις με τα δάχτυλα. Τέλος πάντων, ας παλέψω για το ψωμί μου:

1.Όχι ότι διαφωνώ απολύτως με τον τρόπο που προσεγγίζετε το θέμα του έρωτα, αλλά αυτή τη στιγμή παλεύει μέσα μου η Χιονάτη με τον Marilyn Manson και, όπως καταλαβαίνετε, δημιουργείται σύγχυση. Προφανώς ο έρωτας έχει μέσα και εμμονή και νεύρωση και προβολές και απ’ όλα. Όμως όλα αυτά αναιρούν την ακαταμάχητη δυναμική του; Κάνουν λιγότερο «ενδορφινούχο» το –έστω και– ψευδές πέπλο του;

2.Δεν έχω ιδέα. Γενικεύοντας θα έλεγα ότι όσο πιο πολλά χρέη έχει κανείς εκεί μακριά, στην παιδική του ηλικία και στο πρώτο του περιβάλλον, τόσο πιο πολλά τα εσωτερικά μπερδέματα στο σήμερα. Στατιστική ανάλυση και στοιχεία να ψάξετε στο Google, γιατί έχω ραντεβού σε μισή ώρα και είμαι ακόμη με τα βρακιά.

3.Όχι απαραίτητα. Εκτός αν πρόκειται για τη Μεγκ Ράιαν, την Τζούλια Ρόμπερτς και τα άλλα κορίτσια των ταινιών που μας κατέστρεψαν.