Μίλα μου βρώμικα 403

Αγαπητή Μυρτώ,

Αγαπώ ένα κορίτσι που τρώει λαχανικά αντί για κρέας. Ξέρω λοιπόν τη συγκεκριμένη δεσποινίδα εδώ και χρόνια πολλά, ουσιαστικά μεγαλώσαμε μαζί και πολύ συχνά με συστήνει ως «ο φίλος μου απ’ το σχολείο». Τα περισσότερα χρόνια της γνωριμίας μας οι σχέσεις μας υπήρξαν τεταμένες –δεν αντέχαμε ο ένας τον άλλο–, αλλά συνυπήρχαμε λόγω κοινής παρέας. Τούτες οι σχέσεις, όμως, επαναπροσδιορίζονται εύκολα! Έτσι και γω πρόσεξα ξαφνικά τα όμορφα οπίσθιά της, λάτρεψα την παθολογική τσιγκουνιά της, γέλασα πολύ με το διαρκώς χαμένο βλέμμα της και επιδίωξα να γεμίζω όλο τον άδειο μου χρόνο με εκείνη. Πρόκειται για το πιο έξυπνο-χαζό κορίτσι που έχω γνωρίσει! Στο πρόβλημα, γιατί προφανώς υπάρχει πρόβλημα! Δυσκολεύτηκε πολύ να αντιληφθεί ότι υπάρχει φλερτ από μέρους μου, γενικά δυσκολεύεται, είναι αργή (και γλυκιά!). Το ξεπεράσαμε αυτό. Τώρα το αντιλαμβάνεται και φαίνεται πως το χαίρεται. Έχει, όμως, αγόρι: έναν φιόγκο απ’ αυτούς που συμπαθούν οι μαμάδες και εγκρίνουν οι μεγάλοι αδερφοί, καθώς τους φαίνονται «άκακοι». Πώς λοιπόν, Μυρτώ, παρακάμπτουμε τον τέλειο (για εκείνη) Φιόγκο; Πώς κάνουμε την τσιγκούνα, χορτοφάγο, όμορφη και γκρινιάρα κοπέλα να μας αγαπήσει; Μπορούμε να καταλήξουμε όπως στο «Όταν ο Χαρυ γνώρισε τη Σάλυ»; Πφ, δύσκολη η ζωή του «φίλου» που θέλει να γίνει αγαπητικός...

 Με εκτίμηση - Sgt. Pepper

Επειδή είσαστε πάρα πολύ γλυκό αγόρι και μου θυμίζετε την αγαπημένη μου κομεντί, σας προτείνω να παρακάμψετε τον Φιόγκο και την τσιγκούνα (που θα σας μετράει τα φραγκοδίφραγκα και θα σας κάνει μαύρη τη ζωή) και να επαναπροσδιορίσετε τη σχέση σας μαζί μου που είμαι πάρα πολύ σπάταλη, καθόλου γκρινιάρα, μια χαρά κρεατοφάγος και, γενικώς, χαρά Θεού!  

Υ.Γ. Στα συν ότι ο μεγάλος αδερφός μου είναι ένα κοπρόσκυλο, που σκασίλα του για τους αγαπητικούς της αδερφούλας του.

»Αγαπητή Μυρτώ,

Δεν θυμάμαι πότε ξεκαύλωσε η κατάσταση. Απλά να, σε κάποια φάση πρέπει να βγάλεις λεφτά. Και να κάνεις τα σωστά πράγματα για να βγάλεις αύριο μεθαύριο λεφτά. Να φας νωρίς και υγιεινά για να κοιμηθείς νωρίς και καλά για να ξυπνήσεις νωρίς, για να δώσεις το εκατό τοις εκατό στα αυριανά, λίγο περισσότερα λεφτά που ακόμα να φανούν. Γιατί είναι κρίμα εσύ, ένα μορφωμένο παιδί, να μη βγάλεις λεφτά. Ε, και μετά δεν είναι μαλακία να σου φάει άλλος τα λεφτά; Γι’ αυτό πρέπει πλέον να βρεις έναν τύπο να ’χει κι αυτός τα πτυχία του και το λεφτο-potential, μη νιώθει κατώτερος και σε πλακώσει καμιά μέρα στο ξύλο. Αλλά να μην είναι και από μεγάλο τζάκι και υπάρχει χάσμα. Κι άμα μένεις εξωτερικό να είναι Έλληνας, γιατί αυτοί οι βόρειοι πίνουν. Και να θέλει να γυρίσει πίσω σε τρία τέσσερα πέντε δέκα χρόνια. Καλό παιδί να είναι, κι άμα δεν σε ανάβει και πολύ δεν πειράζει, έχεις τις αναμνήσεις σου. Ε, και άμα τα βάλεις κάτω στατιστικά δεν θα κάνεις τουλάχιστον τρεις αποτυχημένες σχέσεις μέχρι να κάτσει μια καλή; Από μισό χρόνο να ξεπεράσεις την κάθε σχέση, πες και από δύο να τις τεστάρεις στο φουλ, λίγο να σταθείς επαγγελματικά, και συγχαρητήρια: είσαι στο τελευταίο σου ωάριο.

Το πόσο μου αρέσει αυτή η «δημιουργική ηλικία» δεν περιγράφεται...

Πασχαλίτσα Τιμωρός (σε φάση αναπόλησης-αυτοκριτικής-ενόρασης ζοφερών

μελλούμενων έμεινε ξύπνια ως αργά γιατί ήταν Σάββατο, βεβαίως)

Ε κι εγώ, από την άλλη, δεν χαραμίζω τα πανέξυπνα, φλογερά και πνευματώδη κορίτσια μου σε τέτοιες μπακαλίστικες λογικές με βέλη συνεπαγωγών και κουτάκια. Άσε που δεν τίθεται καν θέμα λεφτών, διότι απλούστατα δεν υπάρχουν. Οπότε ιδού: ένα άγχος λιγότερο.

Υ.Γ. 1 «Μια στιγμή να ξεφύγει απ’ τη μοίρα της, αρκεί…» έγραψε ο ποιητής.

Υ.Γ. 2 Μην ξαναεξαφανιστείτε, Πασχαλίτσα μου.

Υ.Γ. 3 Όσο για τα ωάρια, αϊ-σιχτίρ πια, καταψύξτε τα.

Αυτό το καλοκαίρι...

* Ήπια το μαγικό daiquiri πεπόνι στο φίλο μου τον Κοσμά. Ηλιοβασίλεμα με τα αλατισμένα πόδια μας στο πεζουλάκι του Breeze, που φέτος ήταν το αγαπημένο μου στέκι, πού αλλού; Στην Τζιούλα μας, στο Βουρκάρι.

* Άκουσα και λάτρεψα τον «Φθόνο των εχθρών μου» από τους Lost Bodies, ένα απόγευμα στην παραλία που όλοι σιχαίνονται κι εγώ τη γουστάρω τρελά.

* Μέτρησα άστρα στην πιο βερολινέζικη ταράτσα της Αθήνας, ξάπλα στον πράσινο καναπέ, κάτω από μια ομπρέλα θαλάσσης, αγκαλιά με Τζορτζίνο και Κλεωνάκι. Χοροστάσιο.

* Δούλεψα με σοβαρότητα (!) και συνέπεια (!) το βιβλίο μου, που το παλεύω καμιά δεκαριά χρόνια και ελπίζω να το τελειώσω μέχρι τις γιορτές. 

* Ήπια τεκίλες με ένα φάντασμα.

* Τα ξαναβρήκα με το μωρό μου, κλασικά, όπως κάθε Αύγουστο.

* Κάποια από τα παραπάνω προφανώς δεν σας νοιάζουν. Αλλά ήθελα να σας τα πω.

* Καλή σχολική χρονιά, φιλαράκια μου.