Μίλα μου βρώμικα

Μυρτώ, έφαγα χυλόπιτα, πάλι.

Life sucks. Τι να κάνω; Να αυτοκτονήσω δεν παίζει πάντως... Και τώρα θα (σου) μιλήσω βρώμικα. Ζητείται κοπέλα με τα εξής χαρακτηριστικά: Ηλικία: 25-50. Ζωδιακά... Ήλιος: Ταύρος. Ωροσκόπος: Ζυγός. Σελήνη: Καρκίνος. Άρης: Υδροχόος. Αφροδίτη: Σκορπιός. Δεν έχω γνώσεις για τις ιδιότητες των υπόλοιπων πλανητών και οίκων αλλά μου αρκεί αν ισχύουν αυτά που ανέφερα (ε, δεν μπορούμε να τα έχουμε κι όλα στη ζωή). Παρακαλείται επίσης η κοπέλα να είναι ετεροφυλόφιλη, να είναι όμορφη, να μη δίνει σημασία στην προσωπικότητά μου διότι είναι φοβερά δυσλειτουργική και να είναι πρόθυμη να μου κάνει μαθήματα αιδοιολειξίας. Εγώ είμαι 25 χρόνων, ευχάριστος τύπος με χιούμορ και σχετικά εμφανίσιμος. Η εν λόγω κοπέλα παρακαλείται όπως επικοινωνήσει στο:  pafarian783@yahoo.com             

- Dr.

Επίσης, η εν λόγω κοπέλα, παρακαλείται να ξέρει ορθογραφία μήπως σας μάθει κι εσάς δυο ρημαδογράμματα. «Χαρακτιριστηκά», «πάντος», «Υδρωχόος»! Έχετε την τύχη να διαθέτουμε καλό τμήμα διόρθωσης, αλλά παρ’ όλα αυτά, φίλε dr., δεν παλεύεστε.

»Αυτό που θέλω να πω είναι ότι... λένε πως η αγάπη θέλει δουλειά για να διατηρηθεί ζωντανή (και πολύ καλά λένε)... ε, ο έρωτας για να γεννηθεί θέλει δουλειά προσωπική, εμείς με τον εαυτό μας... να αποκτήσουμε στοιχεία που μας λείπουνε και να διώξουμε τα άσχημά μας. Κοινώς, δεν γίνεται, ρε παιδί μου, να περιμένουμε τον έρωτα χωρίς εμείς να προετοιμάζουμε και να ομορφαίνουμε το έδαφος για να τον υποδεχτούμε. Το έδαφος είμαστε εμείς οι ίδιοι... Αν το αφήνουμε χωράφι με πέτρες και σαύρες, ε, μάλλον ο έρωτας θα την αράξει στο διπλανό περιβολάκι ή μποστανάκι. Αυτά... κουνάω μαντίλι, δάκρυ τρέχει στο δεξί μάγουλο, «όχι δεν χωριζόμαστε για πάντοτε, παιδιά» και φεύγω... au revoir (ωραίο μαγαζί κάποτε).

Σαύρες, μποστάνια και περιβόλια. Ό,τι χρειαζόταν για να τελειώσει εναλλακτικά ένα ακόμη βαρετό βράδυ χωρίς όνειρα στην τσιμεντούπολη.

Υ.Γ. Εδώ που τα λέμε, καλά θα κάνει ο έρωτας να αράξει αλλού. Όσο να ’ναι, πού να τρέχεις τώρα στα περιβόλια με το πέδιλο χειμώνα καιρό;

»Αγαπημένη και ταλαντούχα Μυρτώ, γεια. Εδώ και 2 χρόνια προσπαθώ να βρω μια αξιόλογη σχέση αλλά φευ. Το τελευταίο μωρό με το που άκουσε τη φράση «και τώρα που είμαστε μαζί» έπαθε κρίση «ούτε σε 3 μήνες δεν θα είμαστε μαζί». Και πάλι ξενέρωσα και χώρισα λοιπόν, ως συνήθως. Τώρα είμαι μόνος, ήρεμος και χαρούμενος, όχι ως συνήθως. Και αυτό είναι καλό, λέω, επιτέλους λίγη ηρεμία. Αν όλοι θέλουν μόνο σεξ και φοβούνται τη δέσμευση μάλλον δύσκολα θα βρω την εξαίρεση, σωστός; Αυτά στη Θεσσαλονίκη. Σε λίγους μήνες που θα φύγω Λονδίνο τι σκατά θα συναντήσω δεν ξέρω. Όσο πιο μεγάλη η πόλη, τόσο δυσκολότερη η σχέση; Ή μήπως το αντίστροφο; Εκεί κάτω στην Αθήνα τι κάνετε;                   - Κώστας

Καθόμαστε δίπλα στο τζάκι και βλέπουμε dvd με ερωτευμένα βαμπίρ.

»Λατρεμένη Μυρτώ, οι μαθητές συνειδητοποιούν τον ερχομό του φθινοπώρου από την έναρξη της σχολικής σεζόν, οι fashionίστες από τη νέα collection του H&M, οι ρομαντικοί από την πτώση των φύλλων και τον γκρίζο ουρανό και οι κουλτουριάρηδες από τις Νύχτες Πρεμιέρας! Εγώ πάλι συνειδητοποίησα τον ερχομό του φετινού φθινοπώρου από τους eX-men! Όχι δεν εννοώ sexy υπερήρωες με λίκρα, πολύχρωμες στολές που παλεύουν τις νύχτες στις ταράτσες μας, την ώρα που εμείς βλέπουμε ντοκιμαντέρ στο Σκάι για το πώς πηδάνε οι χελώνες, αλλά εννοώ τους πρώην μου, οι οποίοι, όπως κάθε φθινόπωρο, έτσι και φέτος ξεχύθηκαν στην πόλη..! Είναι παντού και εξαπλώνονται με ρυθμό μεγαλύτερο από αυτόν του ιού της γρίπης! Την περασμένη Kυριακή να φανταστείς σε χρόνικο διάστημα δύο ωρών βρέθηκα αντιμέτωπος (face2face) με τρεις. Δύο εκ των οποίων ήταν πλέον ζευγάρι, κάθισαν στο απέναντι τραπέζι, με χαιρέτησαν κάνοντας ακριβώς την ίδια κίνηση, λες και ήταν κουρδισμένοι, και με κέρασαν και ένα Bombay με Τonic, έξαλλος εγώ που το Bombay ήταν με Tonic και όχι με Soda,το ήπια μονορούφι προσπαθώντας φυσικά να κρύψω την αηδία που μου προκαλούσε το Tonic, μιας και το σιχαίνομαι (πράγμα το οποίο γνώριζαν και οι δύο) και εξαφανίστηκα! Φρικαρισμένος που τους φαντάστηκα να αναλύουν τρώγοντας pizza τις ερώτικες φαντασιώσεις και στιγμές που είχα με τον καθένα τους, άκουσα μια φώνη γνώριμη... «Μικρέ, να σε πάω κάπου;». Γύρισα και είδα τον Δημήτρη πάνω στο ποδήλατό του (eX-man Άνοιξη-Καλοκαίρι 2008) «Στο φεγγάρι» του είπα και χαμογέλασε! Και τότε, ύστερα απο το συναισθηματικό σοκ που είχα υποστεί, κατάλαβα πως οι eX-men παρόλο που δεν είναι υπερήρωες, κατά ένα μαγικό τρόπο εμφανίζονται πάντα τη στιγμή που χρειάζεσαι βοήθεια! Τι εννοώ; Λίγα λεπτά αργότερα, ανεβασμένος πια στο ποδήλατο του eX-man Δημήτρη περάσαμε δίπλα από τους eX-men Αντώνη και Μιχάλη (τον οποίο μισούν, όπως εγώ το Tonic!)          

- Τhe coco bitch (is back)

Τα γράμματά σας με βοηθούν να συνειδητοποιήσω ότι ακόμη υπάρχει ένας κόσμος που εξακολουθεί να βγαίνει βόλτες, να συναντάει παλιούς γκόμενους και να πίνει Bombay με Tonic αντί για Soda. Που πάει να πει ότι ακόμη υπάρχει ένας κόσμος που πιστεύει ότι μπορεί να περνάει καλά στο Γκάζι.