Μίλα μου βρώμικα 397

Μυρτώ, το ξέρεις ότι δεν έχω κάνει ουάν νάιτ στάντ; Και ποτέ παρτούζα; Και είμαι σαράντα πλας; Τι μπορεί να γίνει; Πες σοβαρά, όμως, γιατί καίγομαι. - Νίκος

Αντί να ρωτάτε εμένα, στείλτε αυτούσια την επιστολή σας στο τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών. Πάω στοίχημα ότι η περίπτωσή σας θα αποτελέσει το Νέο Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών για το 2013. Ύστερα από αυτό, θα ενδιαφερθούν για σας διάφοροι επιστημονικοί κύκλοι (κυρίως θηλυκού γένους), θα σας καλέσουν για έρευνες, εξετάσεις αίματος, πειράματα DNA, χαμός. Μη σας πω κιόλας ότι υπάρχει περίπτωση να γίνετε εμβόλιο.

Υ.Γ. Πάντως για την παρτούζα, μην ανησυχείτε. Θα κανονίσει μία σύντομα η καινούργια κυβέρνηση. Και θα είμαστε όλοι εκεί. Προς Ιούλιο υπολογίστε το.

»Σχεδόν 38 με αρκετά άγχη ήδη, πήγα σήμερα στο γυναικολόγο για το ετήσιο check-up και μου είπε να καταψύξω τα ωάριά μου. Μέχρι να βρω τον «κατάλληλο», είπε. Λες και βγαίνοντας για ένα ποτό ή για ντομάτες ή για βενζίνη, θα εμφανιστεί κάποια στιγμή μπροστά μου ένας τύπος χαμένος, κρατώντας ταμπέλα «είμαι ο κατάλληλος». Τον φαντάζομαι εξουθενωμένο, είναι η αλήθεια. Βρώμικα ρούχα, ταλαιπωρημένο, αφυδατωμένο και τραγανά μαυρισμένο από τις κακουχίες των ετών, καλοκαίρια και χειμώνες... Παίζει, δηλαδή, σε αυτή την κατάσταση να μην τον κοιτάξω καν!

Πάντως, σύμφωνα με τις δοξασίες, υπάρχει κάπου ένας «κατάλληλος». Στο μεταξύ αυτό σημαίνει πως όλοι όσοι προηγήθηκαν ήταν ακατάλληλοι και ως εκ τούτου εντελώς χάσιμο γόνιμου χρόνου. Η καρδούλα μου βέβαια άλλα μου έλεγε, όμως ποιος την ακούει αυτήν τώρα; Να την αφυδατώσουμε ή, ακόμη καλύτερα, να την καταψύξουμε και αυτήν μέσα στα πλαίσια της εμπορευματοποίησης της εξέλιξης του είδους. Ο ρόλος μου, λοιπόν, τώρα εμπλουτίστηκε και εκτός όλων όσων έχω ήδη να διαχειριστώ, καριέρα, οικονομικά προβλήματα, σπίτι, υγεία, να πρέπει να βγω και στη γύρα με ένα κουστουμάκι, το οποίο ωσάν το γοβάκι της σταχτοπούτας θα το περιφέρω από γνωριμία σε γνωριμία μέχρι να φωνάξω με ανακούφιση θάλαττα! Ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο σου, φιλενάδα.

Αχ, και κάτι τελευταίο. Αϊ σιχτίρ! - Μ.

Χάσιμο ΓΟΝΙΜΟΥ χρόνου ακούω. Τι λέτε τώρα; Γόνιμος ή μη, ο χρόνος χάνεται έτσι κι αλλιώς. Άσε που η γονιμότητα του χρόνου δεν έχει να κάνει σώνει και καλά με την εξέλιξη του είδους.

Υ.Γ. Αναρωτιέμαι αν χρειαζόμαστε κι άλλα παιδιά. Δεν αρκούν όλα αυτά που ουρλιάζουν στο αυτί μας μέσα στα αεροπλάνα, που μας κλωτσάνε τα καθίσματα με όλη τους τη δύναμη και λυσσάνε 7 η ώρα το πρωί, εκεί που πάμε λίγο να χαλαρώσουμε ύστερα από τρελό ξενύχτι και ταλαιπωρία, γαμώ την πτήση μου;

»Γεια σου, ωρέ Μυρτώ! Θα ήθελα να εκφράσω την αηδία μου για το γεγονός ότι ο τάδε… ας πούμε ο Χρήστος… ικανοποιεί και ικανοποιείται σεξουαλικώς και πνευματικώς (μη χέσω) από τη φόλα/αντροχωρίστρα/λαϊκιά/μπουζουκόβια/μεγαλύτερη ηλικιακά και σωματικά (λεφτεριά στα ψωμάκια και τα χοντρά μπρατσάκια-φρατζολάκια, δλδ;) γκόμενά του την τάδε, ας πούμε τη Λίζα. Ταλανίζομαι, η αλήθεια είναι, για την έκβαση της σχέσης τους. Άσε που τόση ανωτερότητα καταντάει αηδία πια… Σωστά; Σωστά! Και εις ανώτερα, λοιπόν! Εύχομαι να βράσετε στα κατακόκκινα καζάνια της κολάσεως, κόκκινα όπως οι λουστρίνι γόβες που φοράς γλυκιά φόλα και τον ανάβεις τον μικρούλη, ενώ παλιά, πριν έρθεις εσύ, μωρή, σιχαινόταν τα τσουλέ ντυσίματα σαν τα δικά σου και έκανε ωδές στο απλό, λιτό και νορμάλ κορίτσι που είχε δίπλα του… αϊ σιχτίρ!

Υ.Γ. Μυρτώ, επέστρεψε σύντομα στην ΤV, βαρέθηκα να βλέπω σε επαναλήψεις όλα τα σίριαλ του Ρήγα... Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς Α,Β,Γ,Δ κ.λπ.

Ωχ, πολύ «αϊ σιχτίρ» πέφτει αυτή την εβδομάδα. Τα κορίτσια μου αγρίεψαν πάλι και είμαστε ακόμη στις αρχές του καλοκαιριού. Μου φαίνεται θα τρέξει ποτάμι το αίμα, από και προς τα κατακόκκινα καζάνια της κόλασης. Γουστάρω.

Υ.Γ. Εγώ να επιστρέψω στην tv (λέμε, τώρα). Η tv θα επιστρέψει σε μένα; Και γενικότερα, θα επιστρέψει;

Άσχετο. Αγαπητέ Εξολοθρευτή, με προκαλείτε να δημοσιεύσω την επιστολή σας που με βρίζετε και σας απαντώ: μίλα μου βρώμικα. Αλλά όχι και να κάθομαι να την καθαρογράφω η ίδια από την αρχή, επειδή σας την κάρφωσε να με βρίσετε με κεφαλαία. Είπαμε, ανωτερότητα και στιλ, αλλά μην πάθουμε και καμιά τενοντίτιδα Ιούνιο μήνα. Στείλτε ξανά.

Άσχετο (με τη στήλη, αλλά σχετικό με την πόλη μας). Τη Δευτέρα πήγα στο ZOOTROPE, μια γαμάτη έκθεση στην γκαλερί CAMP!, στην πλατεία Κοτζιά. Κάτω από μια «ομπρέλα» ιδεών και εφαρμογών της κινούμενης εικόνας, σύγχρονες δημιουργικές ομάδες αλλά και μεμονωμένοι καλλιτέχνες παρουσιάζουν τις δουλειές τους συνδυαστικά με βίντεο, animation, installation, character design και φυσικά ήχο και μουσικές. Πηγαίνετε οπωσδήποτε, είναι μέχρι την Κυριακή. Α, και δώστε προσοχή στην εγκατάσταση «My today» γιατί είναι έργο του αγοριού μας του George («Ξε» για τους φίλους) και των συνεργατών του, δηλαδή κεφάλια με φαντασία και συναίσθημα. Γενικά πάντως οι χώροι, η ατμόσφαιρα, τα πρόσωπα και, εννοείται, η ίδια η έκθεση, μου θύμισαν το Βερολινάκι από το οποίο μόλις γύρισα. Εντυπωσιασμένη. Και με τις ενδορφίνες στο φουλ.