Μίλα μου βρώμικα 390

Έχω καιρό να σου γράψω, αλλά πάντα εκεί, σε διαβάζω, κι όσο μεγαλώνω και πια ντρέπομαι να πω τα ανομολόγητα σώψυχά μου στις κολλητές μου, εσένα σκέφτομαι. Μυρτώ, από κάποτε «ταπεινό χαμομηλάκι» βρήκα τον «χόρχε λόρχε ντε λατίνο σαπουνόρις» που με αγάπησε γι’ αυτό που είμαι, έτσι όπως είμαι. Κι εγώ το ίδιο, αν και κάποτε, «αχ, ρωτούσα γιατί το μικρό του σπίτι δε με χωρούσε», ως γνήσια drama queen.

Το σπίτι μας (πια) και μας χωρά και είμαστε πολύ καλά και προσεχώς παντρευόμαστε. Και γω ξαφνικά αυτοκαταταστροφική –προ της πρότασης γάμου για να μην είναι η εύκολη απάντηση– να παθαίνω κάτι για το διευθυντή μου. 5 χρόνια «φλωρούμπα των βορείων προαστίων» τον έλεγα και μετά μου γύρισε το μυαλό, πώς σκατά; 10+ χρόνια διαφοράς, παντρεμένος με παιδιά, πώς να το πω, ούτε εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί παθαίνω ταραχή όταν τον βλέπω και –κυρίως– γιατί τόση ηδονή, λαγνεία και πόθος.

Δεν έχω κάνει κάτι γιατί καταλαβαίνω τα προφανή, σέβομαι την οικογένεια και δεν είμαι άπιστη, αλλά όταν απιστεί το μυαλό, πραγματικά, πόση σημασία έχει η απιστία του σώματος; Η αμαρτία έχει συντελεστεί πολλάκις, κάνω (καταπληκτικό) σεξ με το φίλο μου σκεφτόμενη το διευθυντή μου, τι έχει μείνει; Η χαριστική βολή;

Μάλλον και ο διευθυντής βιώνει το ίδιο δίλημμα, εικάζω με λιγότερες ενοχές (έχει τη φήμη για σιγανό ποταμάκι).

Σκατούλες. Γίνεται να αγαπάς και να θέλεις να απιστήσεις; Είναι μόνο στο μυαλό μου; Είναι φυσιολογικό που θέλω να γίνει και στην πραγματικότητα; Συνέχεια πλάθω σενάρια πώς με ξεμοναχιάζει, σκάτα ξανά.

Και μετά άλλες σκέψεις, μήπως δεν γεννήθηκα για σύζυγος; Είμαι πια τόσο φιλήδονη; Είμαι κακός άνθρωπος; Σκατά για τρίτη φορά (γιατί στο μεταξύ λατρεύω το φίλο μου, τα μελλοντικά πεθερικά μου και όλο το σόι του!).

Δεν έχω επίλογο, μόνο ερωτήσεις...

Υ.Γ. Συγχώρεσέ με για τυχόν ανορθογραφίες, καιρό θέλω να σου στείλω, πήρα θάρρος πίνοντας κρασί παρ’ όλ’ αυτά.

Υ.Γ.2 Χωρίς να δημοσιεύσεις, μπορείς απλά να με κράξεις με το γνήσιο λατρεμένο χιούμορ σου μήπως και συνέλθω;

Γίνεται να μην το δημοσιεύσω τη στιγμή που πετάει η καρδιά μου από συγκίνηση και ιδιοτέλεια, αναγνωρίζοντας τους παλιούς μου αναγνώστες; Γίνεται να σας κράξω, όταν τόση υποκειμενικότητα υπέρ του γυναικείου φύλου περισσεύει κρυφά μέσα μου; Κι εσείς, ταπεινό χαμομηλάκι μου, γίνεται να μην το φιλοσοφήσετε κάποια στιγμή, όταν ηρεμήσετε από το άγχος της «αιώνιας δέσμευσης» που έχετε όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος; Θυμάμαι μια φιλενάδα, λίγο προτού παντρευτεί την καψούρα της ζωής της, να ξελογιάζεται ξαφνικά με ένα εντελώς άκυρο άτομο – ο οποίος ήταν επίσης παντρεμένος και αφερέγγυος και, ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο, ένα ιδανικό αντίδοτο στο άγχος της.

Υ.Γ. Προ της πρότασης γάμου η επιθυμία, αλλά ήσασταν ήδη ασφαλής και βέβαιη – έτσι δεν είναι; Όταν καλύπτονται οι ανάγκες μας, μετατρέπονται σε δεδομένα ζωής και ξεχνιόμαστε. Ούτε εγώ ξέρω τι θα έκανα στη θέση σας. Σας λέω όμως με σιγουριά ότι θα συνερχόμουν αμέσως αν σκεφτόμουν ότι κινδυνεύει από εμένα την ίδια η ψυχή μου. Και άρα το μέλλον μου με κάποιον που θέλω να είμαι μαζί του. Όσο κι αν είναι αυτό το μέλλον.

»Γεια σου, Μυρτώ μου, είναι η πρώτη φορά που σου γράφω, αφορμή στάθηκε αυτό που έγραψες σχετικά με την επιστολή και το σχόλιο στον Χαράλαμπο.Είπες ότι δεν ξέρεις την κατάσταση με το φέις. Σκέψου ότι πριν από αυτό, δηλαδή την εποχή των γονιών μας, ήταν η αλληλογραφία. Κι εκεί δεν γνωρίζονταν και συναντιόνταν οι άνθρωποι; Απλά με πιο αργούς ρυθμούς. Δεν είναι περίεργο να γνωρίζει γυναίκες από κει – άλλωστε πού να τις γνωρίσει; Όπως είχε γράψει σωστά ένας άλλος αναγνώστης σου, οι γυναίκες πια δεν μιλάμε σε έναν άγνωστο, έχουμε ψηλά το τουπέ, είμαι γυναίκα αλλά να λέμε τα άσχημά μας, συμφωνείς; - Λίτσα

Όχι απόλυτα, αλλά για να πω την αλήθεια, δεν έχω σπουδαία επιχειρήματα εναντίον του fb. Απλώς το βαριέμαι.

Άσχετο. Φάτσα στα κανάλια η φωτό της Ρωσίδας πόρνης «προς προστασία του πολίτη». Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ενημερωθεί ο κόσμος. Σώωπα. Έφτανε η δημοσιοποίηση της διεύθυνσης του οίκου ανοχής. Ανθρωποφάγοι.

Άσχετο. Σ’ αυτές τις εκλογές ας μην είμαστε παλαμάκηδες, χαβαλέδες, αδιάφοροι ή απλώς φοβισμένοι. «Ελπίζω –ναι, ελπίζω, αν και δεν ελπίζω σε τίποτα και σε κανέναν– να γίνουμε οι πρώτοι  Έλληνες που θα έχουν έναν πρωθυπουργό από την Αριστερά. Ακόμα κι αν εγώ δεν θα τον έχω ψηφίσει. Αν η Αριστερά –που ήταν πάντα για τα δύσκολα– δεν τα καταφέρει τώρα που είναι όλα υπέρ της, δεν θα τα καταφέρει ποτέ. Και δεν θα έχει λόγο ύπαρξης. Θα είναι γραφική». Το έγραψε ο pitsirikos στο site του. Μπείτε να διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο, αξίζει τον κόπο.

Άσχετο. Η Χρυσή Αυγή δεν είναι ψήφος διαμαρτυρίας. Το ξέρω ότι το ξέρετε, αλλά ήθελα να το πω.