Γεια σου Μυρτώ, έχω να σου γράψω πάνω από 2 χρόνια, δηλαδή να μεταφέρω (όπως έκανα και τότε) φιλοσοφίες του αγαπημένου μου συγγραφέα Τομ Ρόμπινς. Με έναν μπέμπη 1,5 χρονών και μετακομισμένος στη συμπρωτεύουσα πλέον, διάβαζα τις προάλλες κάτι όμορφο για τον έρωτα και στο στέλνω. Έμαθα ότι ρωτώντας πώς μπορούμε να κάνουμε την αγάπη να κρατήσει, θέτουμε λάθος ερώτημα. Η ρομαντική αγάπη κινείται ολόγυρα. Αδιαφορώντας για την ανόητη ανθρώπινη λαχτάρα για μονιμότητα και βεβαιότητα, στήνει την περίλαμπρη παράστασή της και μετά μαζεύει τη σκηνή και φεύγει απ’ την πόλη. Ή, τουλάχιστον, παύει να βουτυρώνει το ποπ κορν. Ίσως είναι και προσβλητικό και επιβλαβές για το ειδύλλιο να προσπαθείς να το κρατήσεις πάση θυσία. Μια μεγάλη αλήθεια ειπωμένη τόσο απλά και γλαφυρά… - Ο θαυμαστής του Ρόμπινς
Ωραία όλα αυτά, αλλά να τα βλέπεις στο σινεμά. Με βουτυρωμένο ποπ κορν και με τη –μόνιμη και βέβαιη– αγάπη σου αγκαλίτσα.
»Μυρτούδι μου, τι κάνεις; Πού θα πας το Πάσχα; Εγώ θα μείνω στην Αθήνα γιατί δεν υπάρχει φράγκο και σιχτιρίζω την ώρα και τη στιγμή που πήγα και τα ’φαγα πήγαινε έλα στη Σαλονίκη για ένα μαλάκα, που τελικά με πούλησε με το χειρότερο τρόπο. Σου μιλάω για μεγάλη ξεφτίλα. Έξι μήνες μαζί, αγάπες, όρκοι, τρομερή λατρεία, σε σημείο που λες «βρε, μπας κι είναι αλήθεια;» και αποφασίζεις να ανοιχτείς και να εμπιστευτείς. Πήρα λοιπόν το Σ/Κ το αεροπλάνο και πήγα να του κάνω έκπληξη στο καφέ που έχει. Μπαίνοντας μέσα με τη βαλίτσα στο χέρι, το πρώτο πράγμα που είδα ήταν αυτός, αγκαλιά με την πρώην του σε ένα τραπέζι, να φιλιούνται και να χαμουρεύονται σα να μην υπάρχει αύριο. Γύρισα κι έφυγα. Δεν του ξαναμίλησα από τότε, αλλά κι αυτός δεν προσπάθησε και πολύ. Είμαι πληγωμένη και άφραγκη. Αυτά Μυρτώ. Καλή Ανάσταση.
Σας εύχομαι λοιπόν, εκτός από τον Ιησού, φέτος να αναστηθεί και η πληγωμένη καρδιά σας και να δείτε χρωματιστά πυροτεχνήματα στον ουρανό. Επίσης, εύχομαι στο γελοίο γκόμενο να πιάσει φωτιά από τη λαμπάδα του διπλανού, να φάει μαγειρίτσα με σκουληκιασμένα εντόσθια, να σπάσει το φράγμα χοληστερίνης από το αρνί, να τσακωθεί με όλο του το σόι στο πασχαλινό τραπέζι, να πάθει κοκομπλόκο πάνω στην πιο κρίσιμη στιγμή του σεξ και να παραμείνει έτσι μέχρι τις καλοκαιρινές εκπτώσεις.
»Γεια σου Μυρτούδι, αποφάσισα να πω και σε σένα το πρόβλημά μου, αφού και οι φίλοι μου πια βαρέθηκαν να με ακούν… Τα τελευταία πέντε χρόνια κάνω παρέα με ένα παιδί, ο οποίος είναι και τρία χρόνια μικρότερός μου και αδερφός μιας φίλης μου. Τον γνώρισα όταν ήμουν 17 χρονών, τώρα είμαι 23. Αυτός λοιπόν έδειχνε ένα παραπάνω ενδιαφέρον για μένα, το φλερτ ήταν έντονο, αλλά εγώ έπαιζα τον κινέζο. Πού να ’ξερα πού θα φτάναμε… Μετά από κάνα δυο χρόνια παρέας και μερικά ραντεβού, πήρε την απόφαση και έκανε την κίνηση, εγώ έφαγα ένα σκάλωμα και δεν κατάφερα να εκδηλωθώ (ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί και χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο). Έτσι έριξα άκυρο… οπότε μετά ξεκόψαμε για αρκετό καιρό! Βγαίναμε με μεγάλη παρέα και δεν ανταλλάζαμε ούτε λέξη. Με τον καιρό αρχίσαμε να λέμε τουλάχιστον τα τυπικά… εκεί αρχίζω να καταλαβαίνω ότι μου αρέσει πολύ. Και να ’σου λοιπόν αυτός μετά φοιτητής στην επαρχία και εγώ απόφοιτος στην Αθήνα (ευτυχώς δουλεύω), και εκεί που λέω ωραία πια, θα ηρεμήσω, να τα τηλέφωνα να σκάνε περίεργες ώρες, μέχρι που με πήρε για να με ρωτήσει τι να κάνει με μια κοπέλα που του αρέσει. Εκεί φρίκαρα, μιλάμε για ζήλια. Απομακρύνομαι για λίγο καιρό, μετά πάλι τα ίδια… ατέλειωτες ώρες στα τηλέφωνα, πάλι ένα φλερτ να αιωρείται στην ατμόσφαιρα, πάλι να το παίζω χαζή, ώσπου φτάνουμε στο τώρα… Έχει ξεκόψει τελείως, ούτε ένα τηλέφωνο, ούτε τίποτα και έρχομαι και διερωτώμαι. Γιατιιιί; Φοβάμαι όμως, Μυρτώ, να τον ρωτήσω, γιατί σκέφτομαι ότι είμαστε πάνω κάτω στην ίδια παρέα, οπότε οι συναντήσεις είναι σχεδόν αναπόφευκτες όταν έρχεται Αθήνα, σκέφτομαι τη φιλία μας, σκέφτομαι την αδερφή του, την απόσταση, τα πάντα… Και ώρες ώρες λέω, άντε να βρω κάναν άλλον να ησυχάσω, αλλά κανένας στον ορίζοντα, τίποτα το ενδιαφέρον και το σημαντικό. Και από την άλλη διερωτώμαι πάλι, και να βρω κάποιον άλλον θα τον ξεχάσω αυτόν ή θα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου; Βλέπεις, Μυρτώ, μετά από τόσα χρόνια παρέας αισθάνομαι πολλά πράγματα γι’ αυτόν. - G.K.
Ε, προφανώς βαρέθηκε ο άνθρωπος και είπε να ανοίξει πανιά προτού τον προλάβουν τα μέτρα του Ιουνίου και πέσει σε νέα κατάθλιψη για το μέλλον του. Και καλά έκανε, δηλαδή. Σόρι, κιόλας, αλλά το κουράσατε. Άμα τον γουστάρετε να πάτε να του το πείτε.
