Αγαπητή Μυρτώ, έχω βαρεθεί αυτό το καθημερινό δράμα σαπουνόπερας που ξετυλίγεται κάθε μέρα με την ίδια βαρετή του επιμονή, αλήθεια σου λέω. Ναι, περνάμε κρίση με την πολιτική έννοια του όρου, ζούμε μέσα στην αβεβαιότητα κτλ. κτλ... Πριν κάνα δυο μήνες, θυμάμαι, μέσα στο μετρό ήταν ένας άστεγος μαζί με το σκυλί του, ξεδοντιάρηδες κι οι δύο, ο γέρος χαμογελούσε στο σκυλάκι του με τόση ειλικρίνεια κι αγάπη... Ήταν μια πολύ δυνατή εικόνα που δεν άφησε όλους επιβάτες ασυγκίνητους, ευτυχώς. Και σε ρωτώ, Μυρτώ, αφού εκείνος που φαινομενικά δεν είχε τίποτα απ’ ό,τι θεωρούμε πως έχει ένας χαρούμενος άνθρωπος κι αντ’ αυτού είχε σίγουρα μια δύσκολη ζωή, πώς τα κατάφερνε κι ήταν χαρούμενος; Όχι, πες μου, δεν είμαστε πολύ γκρινιάρηδες; Και γιατί; Και θα σου πω και κάτι άλλο... Πριν από τη μεγάλη φούσκα πώς ζούσαμε; Από μπουζούκι σε μπουζούκι οι περισσότεροι (δεν έχω τίποτα με το όργανο, με την κακομεταχείρισή του ίσως...), έτσι επενδύαμε τους εαυτούς μας. Και δεν λέω, δεν είναι εύκολο αυτό που ζούμε, αυτό όμως δεν σημαίνει πως μια ζωή πρέπει να θάψουμε τη ζωή μας στη μιζέρια. Είμαστε δειλοί, Μυρτώ, αυτό φταίει. Είμαστε βολεμένοι σε μια άβολη κατάσταση, υποθέτω... Αυτά από μένα. - Ράνια
«…Είμαι ένα γεύμα χρωμίου στην κρατική μηχανή/ Είμαι μια ρόμπα, μια λινάτσα, ένα σκισμένο πανί/ Χαϊδεύονται στα αυτάκια μου νοτούλες γλυκές/ Μου λένε “θέλεις να έχεις” μου λένε “θέλεις να θες”.
Τάισε την τρύπα, τάισε την τρύπα, τάισε την τρύπα/ Η τρύπα πεινάει…»
Και θα το ξαναπώ. Όλα τα ερωτήματα και τα θέματα αυτού του είδους που περιγράφετε στην επιστολή σας, θα βρουν, έστω και στιγμιαία, εκτόνωση στην παράσταση «Zoo» της Μπάντας της Κόλασης, Κυριακή και Δευτέρα στις 9 το βράδυ. Χοροστάσιο φυσικά.
»Γεια σου, Μυρτώ μου, τι κάνεις; Σίγουρα δεν με φωνάζουν οι φίλοι μου Αϊνστάιν θηλυκό αλλά, πιστεύω, δεν είμαι χάπατο. Αλήθεια, ο Χαράλαμπος ο τίμιος δεν έχει πάει επαρχία για να πηδήξει; Και λέει μπαρούφες; Πάντως πολλοί γνωρίζονται από το φέις και πάνε εκτός για να το παλέψουν. Και υπάρχει αγαμία κει έξω, τι λες; - Πόπη
Δεν ξέρω, ρε παιδιά, τι παίζει με τον Χαράλαμπο, υπέθεσα απλώς ότι δεν ισχύουν αυτά που λέει γιατί μου φάνηκε εξωφρενικό να τραβολογιέται κάθε μήνα στα βουνά ένας 35άρης, μόνο και μόνο για να πηδήξει μια άγνωστη 18χρονη. Και μετά άλλη και άλλη και άλλη. Από κει και πέρα, τι να πω, ανεξιχνίαστοι αι βουλαί των χρηστών του facebook.
Υ.Γ.1 Έχω παρατηρήσει ότι κάθε τόσο σας πιάνει εμμονή με ένα συγκεκριμένο αναγνώστη και ασχολείστε όλοι μανιωδώς μαζί του για καιρό. Μέχρι πρόσφατα είχαμε την «Άλλη Μία» (αλήθεια, τι έγινες, βρε ψυχή;), τώρα τον Χαράλαμπο. Γουστάρω. Σταθερότητα στην επισκεψιμότητα, αναγνωρίσιμοι χαρακτήρες, χτισμένο παρεάκι, διάρκεια και μακροημέρευση. Αυτό θα πει «με την εγγύηση του Μίλα μου Βρώμικα»!
Υ.Γ.2 Σε ένα μήνα κλείνουν ακριβώς έξι χρόνια από εκείνο το θρυλικό πάρτι στο Club 22. Θυμάστε ποιο; Ασφαλώς και θυμάστε. Άνοιξη, όλα καινούργια, ενθουσιώδη και ανυποψίαστα, η στήλη ήταν μωρό, μόλις ενός έτους. Κι εγώ, τόσο ευτυχισμένη.
Υ.Γ.3 Το ζώον…
»Μυρτώ, γεια σου. Δε θα σε απασχολήσω με αισθηματικά όπως το σύνολο σχεδόν των μηνυμάτων που παίρνεις. Πήρα την απόφαση να σου γράψω για ένα θέμα για το οποίο είσαι κι εσύ αρκετά ευαίσθητη από ό,τι ξέρω. Εδώ και χρόνια, είμαι μέλος σε ένα φιλοζωικό σωματείο, και προσπαθώ να σώσω ό,τι μπορώ μαζί με την υπόλοιπη ομάδα. Κάθε μέρα ανοίγοντας τον υπολογιστή, διαβάζω συνεχόμενα περιστατικά κακοποίησης ζώων, από δηλητηριάσεις μέχρι ό,τι μπορείς να φανταστείς. Όλες αυτές οι εικόνες και η βαρβαρότητα που βλέπω, με έχουν επηρεάσει ψυχολογικά με συνέπεια να μην μπορώ να λειτουργήσω κανονικά στα υπόλοιπα θέματα. Προσωπικά, δεν αντιμετωπίζω προβλήματα οικονομικά ή οτιδήποτε άλλο, αλλά κι έτσι να γινόταν, θα είχα τη δύναμη να τα αντιμετωπίσω. Σε ό,τι αφορά όμως τα ζώα, μου είναι αδιανόητο να υπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι γύρω μας που παίρνουν με τόση ευκολία την απόφαση να σκοτώσουν ένα ζώο. Έχω φτάσει σε ένα αδιέξοδο με όλα αυτά, καταλαβαίνω ότι κάνω κακό στον εαυτό μου αλλά δεν μπορώ να το δω ψύχραιμα. Συγνώμη αν σε ψυχοπλάκωσα, αλλά σε θεωρώ δικό μου άνθρωπο. Σε χαιρετώ. - Ένας αναγνώστης σου
Προχτές το πρωί άνοιξα κι εγώ τον υπολογιστή μου και η πρώτη είδηση που βγήκε ήταν αυτή για την κρεμασμένη έγκυο σκυλίτσα. Όλη εκείνη τη μέρα και μέχρι σήμερα, προσπαθούσα να το εξηγήσω. Πώς είναι δυνατόν να γίνει; Και με τι μοιάζει αυτός που το έκανε; Και γιατί δεν τον κρεμάει κάποιος ;
Υ.Γ. Εννοείται πως είμαι δικός σας άνθρωπος. Και ελπίζω να συναντηθούμε κάποτε.
»Μυρτώ… κουράστηκα… - Άκης
Αχ, κι εγώ. Δε βλέπω την ώρα.
Αγαπητή G.K., αφήστε τα greeklish και ξαναστείλτε στα ελληνικά. Έλεος.
10°
