Η (πρώην) κολλητή μου τα έφτιαξε με ματατζή! (Δεν μπορείς να πεις, το ξεκίνησα και δυναμικά και βρώμικα!) Όλα ξεκίνησαν όταν μου είπε ότι τον έβρισκε «γλυκούλη» και ότι της φερόταν καλά. Η υπόλοιπη παρέα, λόγω άλλης πολιτικής ιδεολογίας, διαφώνησε. Κάποιοι της είπαν «να είστε καλά και ευτυχισμένοι, αλλά δεν μπορούμε να γίνουμε κολλητοί μαζί του και να τον βάλουμε στην παρέα». Αυτή θεώρησε ότι δεν θέλουμε την ευτυχία της, ότι είμαστε κακοί φίλοι και ότι μιλάμε εις βάρος της πίσω από την πλάτη της. Κάναμε υποχώρηση και προσπαθήσαμε να τον γνωρίσουμε καλύτερα (μπορεί πράγματι να ήμασταν υπερβολικοί και να τον κρίναμε μόνο από το επάγγελμα). Τελικά αποδείχθηκε ότι δεν ήμασταν υπερβολικοί. Τον γνωρίσαμε. Συμπέρασμα με βάση τη συμπεριφορά του: εθνικιστής, κρύος, τραμπούκος, φαλλοκράτης... θες κι άλλα; Της το είπαμε με τρόπο. Αποτέλεσμα: μας έβγαλε από τη ζωή της, διαγράφοντας 8 χρόνια φιλίας με τη δικαιολογία ότι δεν μπορεί να έχει κοντά της φίλους που σχολιάζουν αρνητικά τον γκόμενό της πίσω από την πλάτη της. Έχουμε καταρρακωθεί όλοι μας, ρε Μυρτώ. Την είχα σαν αδερφή μου και τώρα καταλήξαμε να μη μιλάμε καν. Την αγαπάμε ακόμα και μας λείπει, αλλά από την άλλη δε συγχωρείται έτσι απλά το ότι μας ξέγραψε για έναν γκόμενο. Έχεις να πεις κάτι επί του θέματος; Πες κάτι, please!
- «Σιγά τα αίΜΑΤα...»
Ναι, έχω. Κάποτε θα χωρίσει με το ματατζή και θα ξαναμιλήσετε. Το θέμα είναι τι θα έχει δει και τι θα έχει σκεφτεί εκείνη ύστερα από όλη αυτή την περιπέτεια.
Υ.Γ.1 Το να προτιμάς τη σχέση από τους φίλους σου είναι συνηθισμένο. Γιατί όταν έχεις σχέση όλα επαναπροσδιορίζονται ενώ οι φίλοι είναι πάντα εκεί και βαθιά μέσα σου το ξέρεις. Το να προτιμάς όμως ένα ματατζή, τι να πω; Μιλάμε για μεγάλη υπαρξιακή απελπισία.
Υ.Γ.2 Μα με ματατζή; ΕΛΕΟΣ.
»Το να βασανίζεις μια ταλαίπωρη ψυχή και ένα αγάμητο κορμί είναι χρεοκοποπαιανιστικό. Άκρως. Βογκανίζουν, χαχανίζουν και βάζουν και dolby «την ένταση» από πάνω. Ποιοι; Καλέ, το «σεξκαύγαλτο» πίτσου πίτσου του άνω ακριβώς ορόφου. Ακόμα και στις σκάλες φιλιούνται για να τους ακούσουμε. Τόοοσοο μέλι. Άσε που τα μουσικά τους ακούσματα περιορίζονται σε ό,τι πιο ληγμένο ροζέ μαλλί της γριάς υπάρχει. Αρχικά είπα να «κάνω την κουφή στα νιάτα». Αμ δε! Οι απρόσμενες κραυγές ηδονής από τις 4 –συνοδευόμενες από Π. Ζήνα– ως τις 6 σού τσιτώνουν ό,τι ατσίτωτο έχεις. Στο μεταξύ, ο τύπος είναι σιροπάτος κρεμ-καραμελέ. Πού τους βρίσκουν, ρε συ Μυρτώ; Και τους μετατρέπουν και σε χαριτωμένα μονογαμικά αρκουδάκια σε αποκλειστικότητα;! Η γριά σπιτονοικοκυρά μου ευφραίνεται να τους παίρνει μάτι κρυφά, για παράπονα ούτε λόγος και η μετακόμιση η δική μας δεν επισπεύδεται οικονομικώς μέχρι τον Ιούνιο. Υπομονή, ωτοασπίδες και Πουτσίνι στη λα μείζουσα θα πεις. Δεν αρκεί που από κάθε πλευρά «μνημονεύουμεν τον Κύριον», θα πρέπει να υπομένουμεν και το «Ι’m in heaven» aπό (τους) πάνω; Γαμώ τη σωματική μας αξιοπρέπεια πια! (Μακάρια... κι αυτή) Φιλάρες
Λίγη επιείκεια παρακαλώ στους φτωχούς εραστές του χειμώνα. Τη μεταφράζω σε μορφή γενναιότητας αυτή την ανυποψίαστη ή αδιάφορη για το μέλλον στάση τους. Έτσι κι αλλιώς, η κλωτσιά απ’ τον Παράδεισο και η ελεύθερη πτώση κάπου κοντά στην Ομόνοια, είναι θέμα χρόνου. Λίγη επιείκεια…
»Μυρτώ, η ζωή μοιάζει σαν μια χούφτα Φλεβάρηδες, που περιμένεις να τελειώσουν και πριν καλά-καλά το καταλάβεις φθάνει ο επόμενος για να σε βρει στο ίδιο σημείο. Ίσως πάλι μερικοί άνθρωποι να είναι φτιαγμένοι για τον Φλεβάρη που ποτέ δεν θα δώσει τη θέση του στο Μάρτη, κι ας τον λαχτάρησαν τόσο. Με τον ίδιο τρόπο που κάποιοι αγάπησαν απελπισμένα κι όμως δεν άφησαν ποτέ αυτή την αγάπη να γίνει αλήθεια, να γίνει λέξεις, να γίνει κινήσεις αδέξιες και απεγνωσμένες και να φτάσει σε αυτόν που όλα αυτά τα γέννησε. Κάπως έτσι κι εγώ έφτασα στο σήμερα. Να μετράω 27 Φλεβάρηδες και να ψάχνω τρόπο να πω ότι μου τελείωσαν τα δάχτυλα και τρέμω που ξέρω πως οι μήνες που θα ’ρθουν πάλι εδώ θα με βρουν. Κι όμως δεν κάνω ρούπι. Κρατάω τον εαυτό μου μέσα σε ένα φαύλο κύκλο τόσα χρόνια τώρα, και χαίρομαι κιόλας, γιατί κάποτε κόντεψα να τον χάσω (για τον εαυτό μου μιλάω πάντα). Και μόνο κάτι τέτοιες στιγμές σαν αυτή εδώ έρχομαι αντιμέτωπη με την αλήθεια που είναι ότι ίσως τελικά να τον είχα χάσει και να μην «κόντεψα» μόνο. - Ε.
Υπάρχει η πολυτέλεια να γκρινιάζουμε και να μιζεριάζουμε εκ του ασφαλούς. Επίσης υπάρχει η πολυτέλεια να συμπεριφερόμαστε με αγνωμοσύνη στη ζωή και σε ό,τι έχουμε, υπάρχει η πολυτέλεια να μην κάνουμε ρούπι και να λέμε ποιητικούρες για Φλεβάρηδες και πράσινα άλογα. Το πρωινό που θα ξυπνήσετε και θα σκεφτείτε ότι όντως οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια σας πάνε τσάμπα, μάλλον θα φρικάρετε αληθινά. Υπάρχει όμως μεγάλη πιθανότητα να συνέλθετε και να σταματήσετε να ασχολείστε με τα δάχτυλά σας, τη μύτη σας ή την ουρά σας.
18°
