Μίλα μου βρώμικα 374

Απελπισμένη στην πόλη, Μυρτώ μου, μόνη (όχι στη ζωή). Η σχέση μου από απόσταση και κάθομαι και αναρωτιέμαι: ωραία, τον αγαπώ και με αγαπάει, αλλά πού θα πάει αυτό το στόρι, θα κρατήσει; Αυτός λίγο μικρότερος (κατά ένα έτος), φουλ ερωτευμένος και λέει ότι για χάρη μου θα παρατήσει τα πάντα και θα έρθει να ζήσει μαζί μου στην Αθήνα… Και να το δίλημμα: να τον αφήσω να το κάνει και να έρθει να μείνουμε μαζί ή να συνεχίσει τις σπουδές του στην επαρχία κι εγώ στην Αθήνα, και να πηγαινοερχόμαστε για επαφές τρίτου τύπου και όχι μόνο...; Το σεξ ωραίο, δεν λέω, αυτός κούκλος (και Κρητικός. Αχχχ!) και το άλλο μου θέμα είναι ότι δεν έχω και τρομερή όρεξη για σεξ. Λες να φταίει ότι η προηγούμενή μου σχέση (3 ετών) ήταν βασισμένη πάνω σ’ αυτό και μόνο σ’ αυτό; Κι ότι τελικά αναζητώ μια πιο εγκεφαλική σχέση με αρκετές αλλά όχι υπερβολικές ώρες σεξ; Ευχαριστώ πολύ. Φιλιά - Μαρία Α!

Σόρι, αλλά νομίζω δεν έχετε τόση εξουσία ώστε να τον «αφήσετε» ή «να μην τον αφήσετε» να παρατήσει τα πάντα. Δηλαδή, όχι μόνο εσείς – κανείς μας σε αντίστοιχα θέματα. Με δυο λόγια, η τελική απόφαση έστω και κάτω από την επίδραση του έρωτα, είναι του κούκλου Κρητικού ο οποίος μάλλον δεν πολυγουστάρει και αυτό που σπουδάζει.   

Υ.Γ.1 Όσο για τη σεξουαλική ανορεξία, δεν μπορώ να εξηγήσω πώς και γιατί το πάθατε. Είναι τόσο ερωτική η εποχή και η χώρα μας αυτό τον καιρό.

Υ.Γ.2 Φάτε καμιά αχιβάδα, κάνα μύδι και θα σας ξανάρθει.

»Αγαπητή Μυρτώ, παίρνοντας αφορμή από το γράμμα του newone αποφάσισα να σου γράψω. Καταλαβαίνω απόλυτα πώς μπορεί να νιώθει κάποιος που μαθαίνει ότι είναι οροθετικός. Εγώ το έμαθα πριν 4 χρόνια και μπορώ να σου πω πως ένιωσα να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια μου. Όμως κάθε ατυχία είναι αφορμή για κάτι καινούργιο. 4 χρόνια μετά είμαι καλύτερα από ποτέ, ζω τη ζωή μου, κάνω αυτά που ήθελα πάντα να κάνω, προσέχω τον εαυτό μου και μάλλον έχω μάθει να τον αγαπώ περισσότερο. Όχι ότι πριν δεν τον αγαπούσα, απλά δεν πίστευα ότι θα συμβεί σε εμένα και γι’ αυτό όταν έγινε το «ατύχημα» δεν έτρεξα να το ψάξω. Η ζωή όχι μόνο συνεχίζεται μετά τον hiv αλλά είναι στο χέρι μας να την κάνουμε καλύτερη. Ο ιός αυτός κουβαλά ένα ισχυρό κοινωνικό στίγμα και αυτό είναι το χειρότερο. Διαβάζοντας το γράμμα του lonely no more εξοργίστηκα με τη στοχοποίηση λες και ζούμε στο Μεσαίωνα και με την υστερία. Μπορείς να περάσεις όλη σου τη ζωή στο καβούκι σου μέχρι να πεθάνεις, αλλά δεν βοηθάς με αυτό τον τρόπο κάποιον που είναι σοκαρισμένος και φοβισμένος. Διότι δεν θερίζει ο hiv αλλά η άγνοια και η βλακεία. Φίλε newone, ζήσε λοιπόν τη ζωή σου, κοίτα να χαρείς το sex ΠΑΝΤΑ με προφύλαξη και άσε τους υπόλοιπους μικροβιοφοβικούς να την κάνουν λάστιχο. Τέλος να ενημερώσω πως εάν κάποια στιγμή συμβεί η ατυχία να σπάσει το προφυλακτικό και νιώθετε ανασφάλεια, πηγαίνετε σε κέντρα όπως του Ευαγγελισμού ώστε να κάνετε την προληπτική θεραπεία. - FIGHTER

Ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό μια αγαπημένη μου ταινία (άσχετη εντελώς με το θέμα μας), το «Αντόνια, ο κύκλος μιας ζωής». Δεν ξέρω γιατί, ίσως για εκείνη τη σπουδαία ατάκα ότι «η ζωή θέλει να ζήσει».

»Dear Μyrto, I need your help noww! Πέρυσι τέτοιον καιρό γνώρισα έναν τύπο σ’ ένα ψαγμένο (ας γελάσω) πάρτι στο Πολυτεχνείο και αρχίσαμε να βγαίνουμε και βγήκαμε και ξαναβγήκαμε και σταματήσαμε να βγαίνουμε με άλλους και τα φτιάξαμε. Κι εκεί που βρήκαμε τις ισορροπίες μας και περνάγαμε καλά, τον βλέπω με μία βαλίτσα στο χέρι να με χαιρετάει για erasmus, ίσον μίζερο πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών με αλλεπάλληλα κουραστικά πάρτι, πολύ ποτό, κακό sex στις τουαλέτες με κοντόχοντρες (υπάρχουν;) Σουηδέζες κ.λπ., κλπ.

Τον έκλαψα δυο μήνες κι εκεί που τον ξεπέρασα, είπα να δείξω ανωτερότητα και να πάω να τον δω σα φίλη. Και κατέληξα προνομιούχα φίλη (βλέπε friends with benefits), που μόνο benefit δεν το λες αυτό. Να μην μπορώ να πάρω τα πόδια μου για να ικανοποιήσω τον άλλοτε αγαπημένο μου ενώ αυτός μου εκμυστηρευόταν τον απαράμιλλο έρωτά του με συν-ερασμίτισσα Ισπανίδα κι εγώ παράλληλα συνειδητοποιούσα μέρα με τη μέρα ότι ακόμα τον γουστάρω. Και το τελευταίο βράδυ, έτσι για το ευχαριστώ, να φασώνεται μπροστά μου με την εν λόγω κυρία και μετά με μένα κι εγώ με έτερο Ευρωπαίο. Και σκέφτομαι: εγώ ξαφνικά ασπάστηκα τον πατροπαράδοτο αμερικανικό πουριτανισμό και όλα αυτά μου φαίνονται κουλά ή οι φίλοι (;) μας οι Ευρωπαίοι έχουν ξεφύγει λίγο τελευταία; Και το ερώτημα που αναδύεται: σε δύο μήνες γυρίζει, να τον περιμένω ή να προχωρήσω; - Μια ακόμη ταπεινωμένη και καταφρονεμένη

Άμα πήγατε σα φίλη, εγώ είμαι καρότο.

Υ.Γ.1 Μήπως δεν ήταν πουριτανισμός, αλλά καμπανάκι αυτοπροστασίας;

Υ.Γ.2 Άμα γουστάρετε να περιμένετε, περιμένετε. Πάντως δεν το βλέπω και πολύ σόι το πράγμα.