Μίλα μου βρώμικα 256

Αγαπητή Μυρτώ, τον τελευταίο καιρό έχω προβληματιστεί αρκετά πάνω στο θέμα των ερωτικών σχέσεων (και είναι και άνοιξη και είμαι και ξανθιά, φαντάσου). Ο προβληματισμός μου είναι ο εξής: Oι σχέσεις που δεν εμπεριέχουν έρωτα και πάθος, αλλά γαλήνη, ηρεμία, ασφάλεια, τύπου «περνάω ωραία και χαλαρά με τον άλλο, δένομαι αλλά δεν ερωτεύτηκα κιόλας», είναι λίγο ανάλατες και κάποια στιγμή όταν τελειώνουν στενοχωριέσαι μεν αλλά δεν πέφτεις και στα πατώματα. Οι σχέσεις που προέρχονται από τρελό έρωτα και πάθος και είναι ονειρεμένες και μαγικές, τύπου «αυτός είναι για μένα και τον θέλω με όλο μου το είναι», όπου ανακαλύπτεις το νόημα της ύπαρξής σου και της ζωής, κάποια στιγμή θα τελειώσουν κι αυτές και μάλιστα με πολύ πόνο... Άρα τι μένει; Και τι είναι καλύτερο να κάνεις; Αφού δοκίμασα το πρώτο είδος, που πέρασα όμορφα αλλά μου έκανε λίγο μέτριο, και μετά το δεύτερο και είδα την τεράστια διαφορά με τον καταραμένο ποιητή που ερωτεύτηκα όσο κανέναν άλλο (εγώ είμαι, με θυμάσαι;), έχω μείνει με την απορία...

Και καλά θα κάνετε να τη συνηθίσετε, γιατί δεν τη βλέπω να λύνεται.

Υ.Γ. Και τέλος πάντων, πώς σας ήρθε η ιδέα να αναζητήσετε την απάντηση σε ένα τέτοιου είδους ερώτημα από αυτήν εδώ τη στήλη; Με κολακεύετε τρομερά, δε λέω, αλλά έτσι όπως πάτε σε λίγο θα με βάλετε να λύσω και το αίνιγμα της Σφίγγας.

Μυρτώ, λατρεμένη... Mετά από πέντε χρόνια ενεργής σεξουαλικής ζωής σε μια πόλη που πιο εύκολα βρίσκει κάνεις ταξί Σάββατο βράδυ στο Γκάζι... παρά ακομπλεξάριστο gay γκόμενο, μετά από δεκάδες πλύσεις λερωμένων σεντονιών από χρήστες του Romeo, ηλικίας 18 με 35 –που ως επί το πλείστον κάποιοι είχαν ξεχάσει αρκετά καλοκαίρια στο super paradise, κάποιοι άλλοι δεν ήταν σε θέση να διακρίνουν τη διαφορά ανάμεσα στο Medium και στο XL... ενώ αρκετοί από αυτούς είχαν πλήρη άγνοια ότι ο άντρας εκκρίνει τεστοστερόνη και όχι πουστρογόνα–, μετά απο μίζερους, παντρεμένους 40άρηδες που τύχαια βρέθηκαν στις 3 το πρωί στο Πεδίον του Άρεως και δεν έχουν πρόβλημα να τους πάρεις μια πίπα αρκεί να μην τους χαιρετήσεις ποτέ αν τους δεις τυχαία στην Πατήσιων με τη γυναίκα και τα παιδιά τους, μετά από πολυάριθμες αποτυχημένες συνευρέσεις με καβλωμένους φαντάρους, φοιτητές, πρώην γκόμενους φίλων, ταξιτζίδες, επαρχιώτες, μετανάστες... σε ελεεινά ξενοδοχεία στην πλατεία Βάθης, μετά από παρτούζες με τουρίστες σε σάουνες και μοναχικές παραλίες, μετά από μοναχικές μαλακίες σε porn sites και λίγο πριν ξανακυλήσω στα lexotanil, το martini και τον Kim Ki Duk... θέλω να σου κάνω μια ερώτηση! Με πόσους πρέπει να πας για να βρεις The One; Υπάρχει τελικά ο ένας και μοναδικός; Κι αν ναι, πού στο διάολο είναι; -the coco bitch

Μπορεί στο σούπερ μάρκετ. Ή στο περίπτερο. Ή στο πρακτορείο ΠΡΟ ΠΟ. Μπορεί να μην κάνει παρτούζες σε σάουνες. Να μην μπαίνει σε porn sites. Να μην είναι παντρεμένος, φαντάρος ή ταξιτζής. Να μη γουστάρει το Γκάζι. Μπορεί να μην ψάχνεται στο Πεδίον του Άρεως. Μπορεί, ακόμα, να έχει πια τρελαθεί. Και τότε ποιος θα ρωτήσει να μάθει ποτέ το γιατί

Μυρτούδι! Το παρθενογράφημά μου είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό, ο γιατρός μάλιστα είπε ότι αν περιμένουμε λίγο ακόμη θα αποφύγουμε τις παρθενοραφές (περίπτωση «αυτο-ίασης»). Όντας φιλόζωη, «το κυνήγι απαγορεύεται αυστηρώς πλέον», αφήνοντας έτσι το κάθε ζωάκι να συμβάλει στην ομαλή λειτουργία του οι-κολο-γικού «γίγνεσθαι». Τελευταία βαρέθηκα και τις μπανάνες (1 κάθε βράδυ έλεγε η συνταγή) και τις βλέπω με σαδιστική ευχαρίστηση να γίνονται «νιανιά» και να αλλάζουν χρώμα (Οh yes, black is black!). Κατά τα άλλα συνεχίζω να πίνω τον καφέ μου μόνο με παγάκια σε σχήμα πέους –λατρεύω να τα βλέπω να βυθίζονται στο φραπικό αφρό–, όπως και στη batida de coco, σκέτη, με ροζ χάρτινες ομπρελίτσες.

Υ.Γ. 1 «Και όλα πάνε μια χαρά», όπως τραγουδάει υπέροχα και η Τσανακλίδου.
Y.Γ. 2 Έκοψα την κυκλοφορία στον johny and friends (με πονοκεφάλιαζαν, ειδικά όταν αποσύρονταν μέσα μου – για τα αλκοολούχα μιλάω, βρε) και πλέον ρεμβάζω χαρωπά καπνίζοντας, καθώς τα πουλάκια τρώνε το ψωμάκι που τους ρίχνω κάθε μέρα. Για να με ευχαριστήσουν στρώνουν συνεχώς το μπαλκόνι με «κουραδομπετόν» – φύση!
Υ.Γ. 3 Τηλεφώνησα σε όλα τα σανατόρια, είναι κομπλέ. Φιλούρες 

- «νυφούλα»

Αγαπητή νυφούλα, είσαστε η επιτομή αυτού που θα ονόμαζα «δημιουργικό ναρκισσισμό» και σας στέλνω χιλιάδες ανοιξιάτικα φιλιά με ένα καραμπινάτο υστερόγραφο: βάλτε στο παιχνίδι κι άλλα παιδάκια. Πράγματι, η τόση ευστροφία έχει κάτι αυνανιστικό.   

Στέιλτε το γράμμα σας : info@athensvoice.gr