Θέλω... να ερωτευτώ και να με ερωτευτούν... να μου λένε «σ’ αγαπώ» και να το εννοούν... να μην κάνουν λογαριασμούς και υπολογισμούς που δεν τους βγαίνουν για «το μέλλον της σχέσης»... να μη φοβούνται να μου πουν «πάμε κι όπου βγει»... να μην πονάω τόσο κάθε φορά που τα πράγματα δεν είναι όπως τα νόμιζα... να μη μου κόβεται η ανάσα στη σκέψη ότι πρέπει να σηκωθώ και να ξαναδοκιμάσω... να μην πανικοβάλλομαι για το ρημαδοχρόνο που με προσπερνά ενώ ξαναπηγαίνω στο σημείο εκκίνησης.
Βοήθα, Μυρτώ... ξέρεις ένα ξόρκι;
Πρώτα πρώτα αυτό δεν είναι «κανένα ξόρκι» αλλά όλο το Α΄ έτος στη σχολή του Χάρι Πότερ. Δεύτερον, αν ήξερα τέτοια μαγικά σιγά μην καθόμουν εδώ να τα λέω τζάμπα. Τρίτον και κυριότερο, ή θα σας δώσω μεγάλη χαρά ή θα σας στεναχωρήσω βαθιά: τα μισά (και περισσότερα) από αυτά που ζητάτε, γίνονται, λύνονται, αντιμετωπίζονται, λειαίνονται. Πώς; Μαντέψτε.
Υ.Γ. Πότε θα θεσμοθετηθεί επιτέλους η Ημέρα του Νευρωτικού; Να κάνουμε εξορμήσεις στο Ζάππειο ανεμίζοντας τα αγχολυτικά μας; Να διοργανώνουμε μαραθώνιους group therapy στην πλατεία Συντάγματος; Να εκλέγουμε τους δικούς μας σταρ, «Κρίση Πανικού 2011», «Μις Γιανγκ Ψυχαναγκασμού», «Αναπληρωματική Σταρ Χαμηλής Αυτοεκτίμησης» κ.λπ. Γαμάτο;
»Mυρτώ αγαπημένη, είπα να σου γράψω, μάλλον μόνο εσύ μπορείς να βγάλεις άκρη. Γνωριμία πριν από 2,5 χρόνια, σε κοινή παρέα (trendy τυπάκια με τα μυαλά σε Γλυφάδα, Αράχωβα και Μύκονο – τυχαία βρέθηκα εκεί, δεν είναι το στιλάκι μου αυτό). Εγώ κλεισμένη στη γυάλα μου, αυτός δείχνει κοινωνικός κι εξωστρεφής, προσπαθεί να με προσεγγίσει. Στο τέλος του καφέ μού ζητάει facebook page και με κάνει add. Τα 2 πρώτα χρόνια, έχουμε ανταλλάξει 5 σχόλια. Ξαφνικά, βρίσκει το τηλέφωνό μου και στη γιορτή μου τηλεφωνεί να μου ευχηθεί. Ανταποδίδω κανένα μήνα μετά στη δική του και μετά 2 μήνες, ένεκα Πρωτοχρονιάς, τηλεφωνάκι για ευχές ο τύπος. Από τότε, μηνύματα κάθε μέρα, τηλεφωνηματάκια απαραιτήτως κάθε βράδυ και κάθε πρωί για «Καλημέρα, κολλητή» κτλ. και κάνα-δυο φορές βολτίτσα, χωρίς καμία άλλη κίνηση. Τον ρωτάω τελικά «Πού το πάμε;» και απάντηση: «Είμαστε φίλοι, είναι πολύ ξεκάθαρο, γιατί μπερδεύτηκες; Δεν σε βλέπω ερωτικά. Δεν είσαι κανένα χαζογκομενάκι εσύ, αυτό μου άρεσε όταν σε γνώρισα!». Μπαρδόν; Φίλοι; Δέκα τηλεφωνήματα ημερησίως και φυσικά, πάντα αναφορά για το πρόγραμμά του (εκτός από το πήδημα – αυτό το παραλείπουμε) και τηλεφώνημα για «καληνύχτα», ακόμα και όταν είναι έξω με γκομενίτσες..! Αλλά τα νυχτοπερπατήματα για γρήγορες ξεπέτες τα λέμε γρήγορα ποτάκια και καλά. Και θέλει να έχει και σε έναν έλεγχο το δικό μου το πρόγραμμα! Μια καλή φίλη που τον είδε 2 φορές μαζί μου, σχολίασε: «Ο τύπος γουστάρει τρελά, αλλά το πάει πολύ λάθος! Πόσο είναι, 15;». Και μετά, αρχίζουν οι γλυκές λεξούλες και τα πειράγματα. Και σήμερα, πετάει την ατάκα: «Θα περάσω μια βόλτα από την κοπελιά μου, αυτήν που γνώρισα πριν 10 μέρες, ρε κολλητή, πώς και δεν στο είπα;». Και ρωτώ εγώ τώρα: Άμα αυτό το κάνω σενάριο, λες να πιάσω κανένα νούμερο στην AGB ή τσάμπα η ταλαιπωρία; Σε φιλώ. - Η «Κολλητή»
Τσάμπα η ταλαιπωρία. Το σενάριο θα ήταν βαρετό όσο βαρετός είναι και ο τύπος που περιγράφετε. Επίσης αν αυτός γουστάρει τρελά, να με φτύσετε. Όποιος γουστάρει πάει και το λέει. Ή το δείχνει. Ή το μεθοδεύει. Εδώ ο άνθρωπος το ξεκαθάρισε, δεν σας βλέπει ερωτικά. Είναι λοιπόν απλό και δεν υπάρχει κανένα μυστήριο: ξέρει ότι έχετε τσιμπηθεί, δεν θέλει να σας χάσει απ’ τη ζωή του και γι’ αυτό δεν σας λέει λεπτομέρειες για τα γκομενικά του. Το πρόβλημα είσαστε εσείς, όχι εκείνος.
Στο άμεσο μέλλον, δεν ξέρω. Μόνο για το μακρινό μπορώ να σας απαντήσω. Λοιπόν, θα γίνουμε λίπασμα.
»Συγνώμη, έχεις δει ποτέ αυτή την παπαριά που λέγεται «Οικογενειακές Ιστορίες» στην τηλεόραση; Και πώς παίζουν έτσι σαν ηλίθιοι; Μερικές φορές κοιτάνε την κάμερα να δει αν τους παίρνει. Και πού συμβαίνουν όλα αυτά δηλαδή; Γενικότερα η σειρά είναι gia ton pou…
Λέει «οικογενειακές ιστορίες» αλλά δεν διευκρινίζει περαιτέρω. Το αφήνει στη φαντασία μας. Μπορεί να είναι οικογενειακές ιστορίες του πλανήτη Ερμή. Γιατί πιστεύετε ότι εμείς είμαστε το κέντρο του κόσμου;
20°
