Καλή µου Μυρτώ, πριν από ένα χρόνο θέλησα να µοιραστώ µαζί σου µια τεράστια χαρά που µετρούσε τότε τρία χρόνια ζωής... Σήµερα µετράει τέσσερα... Κι εξακολουθεί να µας συντροφεύει. Ρίχνοντας πάνω µας την προστατευτική σκιά της. Σε κάθε βήµα. Την κάθε στιγµή. Παρά τα προβλήµατα. Τις αγωνίες. Τον ανήφορο. Τα εµπόδια. Τα συνεχή κι επαναλαµβανόµενα άγχη. Και σου γράφω τώρα, γιατί νιώθω πολύ περήφανη γι’ αυτό το θησαυρό. Και θέλω να στο πω. Η ζωή είναι ωραία. Κι η αγάπη παντού.
Σε φιλώ.
Κι εγώ είµαι ο Μπρους Λι.
»Φιλτάτη κ. Κοντοβά, σας έχω ενοχλήσει και στο παρελθόν. Σας είχα τότε πει πως αφού επί πάµπολλα χρόνια µε είχε ταλανίσει µια κάκιστη συζυγική σχέση λόγω ψυχογενών προβληµάτων, νόµισα πως τα πράγµατα είχαν βρει κάποιο δρόµο προς τη στοιχειωδώς αξιοπρεπή συµβίωση. Αµ δε! Απλά νόµισα. Και εσείς το ξέρατε καλά αυτό. Αυτό κατάλαβα από το ύφος της απάντησής σας. Λοιπόν, έχει και συνέχεια. Μετά από κάποιους µήνες και αφού προηγήθηκε αρκετή διαδικτυακή επικοινωνία (δεν πάω γυρεύοντας, έτυχε), γνωρίζω κάποιον που είχε ό,τι ακριβώς δεν είχε ο σύζυγος. Το βασικότερο, συναισθηµατική νοηµοσύνη που µου είχε τόσο πολύ λείψει και χάριν της οποίας παρέβλεψα όλα τα άλλα, όπως καθ’ έξιν ψευτιά, χειριστικότητα, παντελή έλλειψη γενναιότητας και κυρίως έναν κώδικα συµπεριφοράς που τον απευθύνει γενικώς προς κάθε γυναίκα που νοµίζει πως τη συγκεκριµένη στιγµή του κάνει. Από γοητεία όµως µπόλικη, να λέµε του στραβού το δίκιο. Εγώ για διάφορους και πολλούς λόγους τον εξυπηρέτησα, αλλά µε σαφή ηµεροµηνία λήξεως. Βέβαια ελέχθησαν τα γνωστά «θα ’σαι πάντα ο άνθρωπός µου και είσαι στην προσευχή µου, όταν την κάνω, γιατί και εκεί δεν µε διακρίνει η συνέπεια» και τέτοια τερπνά. Το θέµα είναι ότι εγώ πέρασα και περνάω το πακέτο σε µια ηλικία που δεν ενδείκνυται καθόλου να παθαίνεις τέτοια χουνέρια. Σηµειωτέον ότι, για κάποιους λόγους, για ένα αρκετό διάστηµα θα χρειαστεί να τον συναντάω από καιρού εις καιρόν και αυτό είναι και το πιο επώδυνο, γιατί δεν βοηθάει καθόλου να περάσει ο πένθιµος ενιαυτός, αν µε εννοείτε. Εκτός από το «πού είχες το µυαλό σου», που στο κάτω κάτω το είχα στο τραγικό σύνδροµο στέρησης που βίωνα, έχετε να µου πείτε κάτι άλλο;
Εν αναµονή του σχολίου σας, που θα ευχόµουν να είναι και λίγο επιβοηθητικό, και µε πολλή εκτίµηση.
Ναι, έχω. Ότι είναι εύκολο να βλέπουµε τον εαυτό µας ως θύµα, όταν µάλιστα έχουµε πάρει αυτό που χρειαζόµασταν (και που µας είχε λείψει τόσο πολύ από τον προηγούµενο σύντροφό µας). Κόφ’ τε το, λοιπόν. Το τωρινό σας πακέτο είναι πολύ πιο ελαφρύ από το παλιό.
Υ.Γ. Εξάλλου τι γοητευτικό βρίσκετε σε έναν άνθρωπο που λέει τέτοιες παπαριές;
»Γεια σου Μυρτώ, το δικό µου θέµα είναι το εξής: είµαι µόνος 2 χρόνια και όταν λέω µόνος, εννοώ ότι έχω να κάνω σχέση από τον Ιούλιο του 2008 που χώρισα, ενώ έχω µείνει και χωρίς φίλους. Ο καλύτερός µου φίλος σκοτώθηκε µε τη µηχανή, ενώ οι 2 έτεροι, ο ένας έφυγε για Ιταλία και έριξε µαύρη πέτρα πίσω του και ο άλλος παντρεύτηκε και εκεί που τον έβλεπα 2-3 φορές τη βδοµάδα, τον έχω δει 3 φορές σε 2,5 χρόνια (χάθηκε από τότε που έκανε δεσµό και όχι από το γάµο).
Υ.Γ. Ηλιακιακά σε λίγο χτυπάω σαραντάρι – ευτυχώς δεν είναι πυρετός, αλλά πονάει το ίδιο.
-Λάκης
Ο πυρετός δεν πονάει, καίει. Αν µε πιάνεις, λουλουδάκι µου…
»Γεια σου Μυρτώ. Εδώ και λίγους µήνες µένω στο εξωτερικό µόνιµα (µη χέσω), αλλά το µυαλό µου έχει µείνει στην Ελλάδα. Να, είχα µια σχέση «περίπου σχέση» µε µια κοπέλα. Όπου η κοπέλα ένα µήνα πριν φύγω και σε µέρα επετείου (σιγά µη το θυµόταν, αυτά µόνο εγώ τα θυµάµαι) µου είπε ότι είναι µπερδεµένη. Ένα βράδυ πριν είχε δει τον πρώην φίλο της και κάτι έπαθε, λέει, και µπερδεύτηκε! Εγώ η καηµένη, ράκος. Φτάνει η µέρα που φεύγω και γνωρίζει έναν τυπάκο. Και µέχρι τώρα έχουν σχέση. Εγώ µέχρι τώρα πήγα, γνώρισα και άλλες κοπέλες, αλλά δε λέω να ξεκολλήσω, ρε συ Μυρτώ. ∆εν ξέρω τι να κάνω πια. Η κοπέλα µε µπερδεύει, µαλώνουµε συνέχεια (γιατί έχουµε µείνει φίλες, όπως είχαµε ξεκινήσει), πφφφφ... δύσκολα τα πράγµατα. Ενώ ξέρω ότι αν ήµουν Ελλάδα δεν θα ήµασταν µαζί, µου τη σπάει που είναι µε τον τύπο και κάνουν πράγµατα. Γιατί, δηλαδή; Και µου τη σπάει που τον γνώρισε αµέσως µετά από µένα και µε ξέγραψε έτσι απλά. Γυναίκες! Πετάνε ένα µπερδεύτηκα και όλα εντάξει.
-S-
Υ.Γ. Η αλήθεια είναι ότι ντρέποµαι πολύ που στο στέλνω, γιατί αν το δει πάει! Θα µε κοροϊδεύει για µια ζωή! Αλλά πια,έχω συνηθίσει στον εξευτελισµό από τον έρωτα.
Φιλιά!
Θα το πω όπως το σκέφτηκα: προφανώς η κοπέλα είναι πιο πολύ στρέιτ αυτή την εποχή. Και προφανώς εσείς πρέπει να πάρετε τις δέουσες αποστάσεις µέχρι νεωτέρας. Και δεν εννοώ τις χιλιοµετρικές.
Στείλε το γράµµα σου ταχυδροµικά, ή στο fax της A.V., ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα µου βρώµικα».
4°
