»Μυρτώ, γεια σου, στις 21 Δεκεμβρίου άκου τα καινούργια τραγούδια των Duran Duran στο iSTORE TUNES, θα πάθεις πλάκα. Αλησμόνητη δεκαετία ’80, δεν θα πεθάνεις ποτέ. Φιλιά.
Actor- A Duranie For Ever
Σιγά μην πεθάνει. Με τέτοια βάτα-νυχτερίδα, θα φτεροκοπάει σαν τον Δράκουλα πάνω απ’ τα κεφάλια του κόσμου εις τους αιώνες των αιώνων.
»Καλή μου Μυρτώ, η ιστορία έχει ως εξής: χίλια χρόνια μοναξιάς - έρωτας με τον ευγενικό, κούκλο, γλυκό που θα σου αλλάξει τη ζωή - σχέση (!) - φινάλε. Κι αν φταις εσύ; -Ναι, ναι, σίγουρα φταις εσύ. Ο ευγενικός, κούκλος, γλυκός δεν φταίει ποτέ. -Και αν για όλα ευθύνεται το εγώ σου, ο εαυτός σου που μεγαλώνει και γίνεται πιο παράξενος, φορτικός, βαρετός και μισητός; -Αχ, αχ, ναι! Πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα; Το εγώ μου. Αυτό. Το μισώ. Την επόμενη φορά θα το δαμάσω καλύτερα. Και το σενάριο γνωστό, σχεδόν αναμενόμενο: εγκλωβισμένος στο ενοχοποιημένο εγώ κόβοντας βόλτες γύρω από το θυμό, την απογοήτευση, τη θλίψη. Να νιώθεις πως προσπάθησες όσο μπορούσες, αλλά πάλι δεν ήταν αρκετό. Είναι απλά άλλη μια ευκαιρία να αποδείξεις στον εαυτό σου πόσο μα πόσο πια φταις. -Μήπως όμως, βρε χαζούλη εαυτέ μου, γίνεσαι και λίγο θύμα; Μα όχι, όχι, δεν θες να είσαι και πάλι θύμα. Το μισείς. Υπήρξες και το μισείς. Δεν το μισείς, το φοβάσαι. Είναι παρακμιακό κομμάτι σου που κοπιάζεις να σβήσεις. Κλείνεις τα μάτια και σιγοψιθυρίζεις. Ονειρεύεσαι και ελπίζεις. Όλα μοιάζουν πιο ποιητικά τώρα. Σ’ αγαπάω. Ακόμα κι αν δεν στο ’χω πει ποτέ... μικρούλη εαυτέ μου. -S.S.
Γαμώτο,κι εγώ σ’ αγαπάω μικρούλη εαυτέ μου. Που πριν μια ώρα ορκιζόσουν ότι δε θα ξαναφάς τον άμπακο νυχτιάτικα και τώρα κατάπιες αμάσητα τέσσερα κομμάτια πίτσα παρμεζάνα. Αχ, αχ, ναι! Πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα; Το ενοχικό μου. Αυτό. Το μισώ. Την επόμενη φορά θα το δαμάσω καλύτερα. Πιάσε τώρα κι ένα σουφλέ σοκολάτα.
»Μυρτούδι, μπες facebook pleaaaasseee. Κι αν δεν θες εκεί, τουλάχιστον έλα στο Twitter, τέλος πάντων έλα κάπου να τα λέμε!!! Μπορεί απ’ έξω να σου φαίνεται μαλακία αλλά θα πάθεις πώρωση, θα δεις, θα με θυμηθείς. -Φιλιώ
Σκασίλα μου για το facebook και το twitter, φίλη μου. Βαριέμαι του θανάτου.
»Η Σπυριδούλα ήταν ο δικός μου άγγελος στη ζωή. Τη γνώρισα στην 1η γυμνασίου και γίναμε αυτοκόλλητες. Όλες οι καλές αναμνήσεις από τότε θα την έχουν δίπλα μου. Περάσαμε πανεπιστήμιο Αθήνα, εγώ ΑΣΟΕΕ αυτή αγγλική φιλολογία, αλλά πάντα αχώριστες. Σιγά σιγά κάναμε νέους φίλους, σχέσεις, αραιώσαμε αλλά βρισκόμασταν. Το μεγάλο ανάποδο ξεκίνησε όταν αρχίσαμε να δουλεύουμε. Τα ωράρια, τα δικά μου κυρίως, τρελά, 8, 9, 10 το βράδυ, για να αναρωτιέμαι πλέον τι ήθελα να αποδείξω και σε ποιον. Χανόμασταν για μήνες, πού και πού κανά τηλέφωνο. Θυμάμαι ακόμα εκείνη την Κυριακή που το τηλέφωνο χτύπησε υπερβολικά πρωί, ήταν η μητέρα μου. Θυμάμαι τη φράση της, «παιδί μου, πώς να στο πω, η Σπυριδούλα έφυγε, πέθανε χθες από ανακοπή καρδιάς». Στις 5 ώρες που ήταν η διαδρομή με το Κτελ, προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω αν κάποιος με δουλεύει. Όλα αυτά ανακατεμένα με αναμνήσεις, με τα γέλια μας, τα λευκώματά μας, και το μαράζι μου, γιατί άφησα τη Σπυριδούλα, γιατί δεν ήμουν κοντά της τα τελευταία χρόνια, γιατί είχαμε χαθεί. Πέθανε πριν κλείσει τα 28 της. Δεν μας είχε αφήσει ποτέ να πιστέψουμε πόσο πραγματικά ήταν σοβαρή η κατάστασή της, παρόλο που είχε κάνει δύο σοβαρές εγχειρήσεις. Πώς άλλωστε; Ένας μαχητής που ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκε τη σοβαρότητα της υγείας της, διάβασε και αγχώθηκε για τις πανελλήνιες όπως όλοι μας, που παραιτήθηκε από τη δημόσια θέση που της παρείχε το κράτος γιατί δεν άντεχε να κοιτά τον τοίχο και προτίμησε να χτυπιέται σε κάθε φροντιστήριο, να δίνει εξετάσεις για τον ΑΣΕΠ και να παλεύει στα ίσια. Τη σκέφτομαι και με πιάνει το παράπονο. Νιώθω τόσο ταπεινή που άφησα το πιο άδολο πλάσμα που γνώρισα ποτέ, αλλά δεν φτάνει, δεν φέρνει πίσω ούτε τη Σπυριδούλα ούτε τις επιλογές που έκανα τότε, δεν ξέρω αν θα άλλαζε κάτι, αλλά πάντα μένει ν’ αναρωτιέσαι. Το μόνο που μπορώ να κάνω πια είναι ν’ ακούω το τραγούδι «Το χαμόγελό σου», που τόσο της άρεσε και τόσο της ταιριάζει, και να γράψω γι’ αυτήν.
Ο δικός μας μάρσιπος είναι η καρδιά. Εκεί μέσα κουβαλάμε τους ανθρώπους μας. Και τους έχουμε ζωντανούς όπου πάμε, όσο κι αν αλλάζουμε, όπου και όσο ζούμε, ως το τέλος.
Υ.Γ. 1 Το υπόλοιπο είναι άλλη ιστορία. Όποιος δουλεύει μέχρι τις 10 το βράδυ, σίγουρα έχει τους λόγους του – και δεν εννοώ τους οικονομικούς. Ακόμη κι αν δεν τους αναγνωρίζετε τώρα, τους έχετε. Οι επιλογές μας είναι κάποιες ανάγκες μας που στέκονται παραπάνω από άλλες.
20°
