Καλησπέρα Μυρτώ, παίρνω το θάρρος να ζητήσω τη γνώμη σου. Είμαι 37 χρονών κι έπειτα από μια εξάχρονη σχέση και μια ψυχική ταλαιπωρία (κόλλημα, ανεκπλήρωτο όνειρο γεμάτο ουτοπία) σχεδόν 4.5 χρόνια, γνώρισα ένα παιδί λίγο μικρότερο μου, 4 χρόνια. Εγώ Σκορπιός, αυτός Λέων. Μου αρέσει πολύ κι εγώ του αρέσω και ερωτικά έχουμε τέλειο δέσιμο. Αλλά μου είπε ότι έχει περάσει πολύ άσχημες στιγμές με μια μεγάλη σχέση πριν 3 χρόνια και δεν θέλει να πληρώσω τα σπασμένα. Από την άλλη τον σκέφτομαι συνέχεια, που λέει και η Άννα, και τρελαίνομαι. Προσπαθώ να είμαι διακριτικός και να μην τον χάσω αλλά με πιάνουν οι ανασφάλειες ώρες-ώρες. Έπειτα σκέφτομαι πόσο τέλεια μου φέρεται και χαλαρώνω. Είπαμε να το αφήσουμε χαλαρά, να μην το πιέσουμε και χωρίς ταμπέλες να προχωρήσουμε. ΘΕΛΩ να τον βλέπω ή να μιλάμε, αλλά δεν ξέρω μήπως τον πιέσω. Ευχαριστώ, Flass.
Σε άλλη συνθήκη θα επαναλάμβανα το παλιό, αγαπημένο, «όποιος νιώθει πίεση να πάρει ένα χάπι να του πέσει», αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, άμα είναι να μας σκάνε και τα γκομενικά χαιρέτα μου τον πλάτανο. Αν σε όλα αυτά υπολογίσουμε και την εμμονική τρέλα του Σκορπιού κόντρα στην πεισματάρικη ξεροκεφαλιά του Λέοντα, καλύτερα να αφήσετε τη ζωή να σας οδηγήσει και βλέπουμε. Εξάλλου η εμπειρία μάς έχει διδάξει ότι τα μικρότερα παιδιά έχουν μεγαλύτερα φτερά. Και έχουν φάει λιγότερες φορές τα μούτρα τους. Και άμα ζοριστούν, την κάνουν ευκολότερα. Ψέματα;
Μυρτώ μου, έχω γνωρίσει κάποιον που με προσέχει και μου δίνει όλα όσα χρειάζομαι, όμως από εκεί που έλεγα ότι έναν τέτοιο ήθελα στη ζωή μου τώρα πνίγομαι. Με ζώνουν οι αμφιβολίες για αυτή τη σχέση. Νιώθω μερικές φορές ότι ενώ αυτός ο άντρας είναι εδώ για μένα, ποτέ δεν θα μπορέσει να καλύψει το κενό που έχω μέσα μου, ούτε τη μοναξιά μου. Πολλές φορές σκέφτομαι να χωρίσω, μετά το μετανιώνω, συνέρχομαι, καταλαβαίνω ότι το πρόβλημα είναι δικό μου. Είμαι ανικανοποίητη και μαλάκω, το ξέρω. Φιλιά, Μυρτώ μου, καλό φθινόπωρο.
Ε, αφού το ξέρετε πού είναι το πρόβλημα; Καθίστε στα ωραία, ζεστά, αγαπησιάρικα αυγά σας και κάθε φορά που νιώθετε ότι σας τρώει ο κώλος σας να θυμάστε ότι τα κενά που έχουμε μέσα μας έρχονται από πολύ παλιά και δεν γεμίζουν ούτε με τσιμέντο ταχείας πήξεως.
Υ.Γ. 1 Η αγάπη, λέει ο Έριχ Φρομ, είναι η μόνη ικανοποιητική απάντηση στο πρόβλημα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Μυρτώ, γεια σου. Τελικά έχουν δίκιο όσοι λένε ποτέ μη λες ποτέ! Όταν το καλοκαίρι του ’14 γνώρισα το φίλο μου, ποτέ δεν πίστευα πως θα τα έφτιαχνα μαζί του και 1 χρόνο μετά θα ένιωθα πολύ ερωτευμένη. Κι αυτό γιατί από την πρώτη στιγμή ούτε καν με ενθουσίασε. Αν και εμφανισιακά δε είναι άσχημος, διαφέρει από τον τύπο άντρα που θα κοίταζα. Έπειτα ο τρόπος που με προσέγγισε δεν ήταν αυτός που θα ήθελα, ο πρωτότυπος, ο διαφορετικός, κάνοντάς με άθελά του να πιστέψω πως ήταν σαν όλους τους άλλους. Ωστόσο το κυνήγησε πολύ να είμαστε μαζί (κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ κανείς) και ενώ ετοιμαζόμουν να του πω «παράτα τα, μη παιδεύεσαι μαζί μου», κάτι μέσα μου μου φώναξε να του δώσω μια ευκαιρία.
Από τότε έγιναν πολλά! Κάναμε λάθη και οι δυο, δώσαμε αφορμές να αμφιβάλλει ο ένας για τον άλλον. Εκείνος από φόβο μη με χάσει κι εγώ γιατί ένιωθα πιεσμένη. Ακόμα κι όταν άρχισα να τον ερωτεύομαι, έπρεπε συνέχεια να το αποδεικνύω. Τσακωθήκαμε, φτάσαμε στο χωρισμό, κι όταν αποφασίσαμε να δούμε τα λάθη μας και να τα διορθώσουμε, όλα άλλαξαν. Εκεί που κοίταζα έναν άνθρωπο γεμάτη ερωτηματικά, τώρα κοιτάζω έναν άντρα με αγάπη και θαυμασμό. Που μου απέδειξε πως σε ό,τι χρειαστώ θα είναι δίπλα μου, πως με θέλει όπως είμαι, με τα καλά και τα κακά μου. Που δεν θα γίνει ο πιο ρομαντικός άντρας, όταν είμαστε οι δυο μας, αλλά θα με κάνει να λιώσω με ένα μήνυμα. Και ενώ δεν του άρεσε η ιδέα να ασχοληθώ με την υποκριτική, όταν κατάλαβε πως είναι όνειρο ζωής είπε πως θα με στηρίξει να το υλοποιήσω.
Και τώρα φεύγει. Εκεί που δεν ήθελε να ταξιδέψει, τώρα μπαρκάρει. Αφού πρώτα με έκανε να τον ερωτευτώ. O άτιμος! Αλλά πώς περνανε 5 μήνες, όταν ήδη μου λείπει; Και θα μείνει το ίδιο δυνατό αυτό που έχουμε;
Αν είναι, φίλη μου, αυτό το τόσο δυνατό που έχετε να διαλυθεί μέσα σε πέντε μήνες, ας διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη να πάμε παρακάτω. Γενικά, πάντως, οι αποστάσεις είναι τονωτικό πράγμα, μη φοβάστε. Άσε που θα απομακρυνθεί λίγο ο άνθρωπος από αυτή τη μαύρη μαυρίλα πλάκωσε και θα σας έρθει φρέσκος και τυλιγμένος στη θαλασσινή αλμύρα – υπέροχο, πραγματικά, έτσι μου ’ρχεται να καταταγώ στο ναυτικό τώρα που μου έστειλε ο λογιστής τις υποχρεώσεις του μήνα, α στο διάλο επιτέλους.
Στείλε το γράμμα σου ταχυδρομικά ή στο fax της A.V. ή στο info@athensvoice.gr για τη στήλη «Μίλα μου βρώμικα».
18°
