Μίλα μου βρώμικα...327

»Αγαπητή Μυρτώ, άκουσε τι συνέβη και δώσε λύση, αλλά σοβαρά σε παρακαλώ, άσε στην άκρη το βιτριολικό σου χιούμορ. Κοίταξε, επειδή στο φέις μού έχουν φερθεί πολύ σκάρτα και με έχουν πληγώσει, επειδή ο καθένας κρύβεται πίσω από τη διαδικτυακή του περσόνα, σε μια κοπέλα είπα ότι είμαι 32, ενώ μόλις έκλεισα τα 40. Η κοπέλα είναι 16, είναι Bόρεια Ελλάδα, με ερωτεύτηκε στ’ αλήθεια, όπως κι εγώ. Δεν θέλω να την πληγώσω. Τι να κάνω; Μιλάμε μόνο από το φέις αλλά τα Χριστούγεννα θα βρεθούμε, μάλλον είναι και Παρθενόπη. Τι να κάνω, Μυρτώ μου; Εδώ τη διαφορά ηλικίας μας οριακά τη δέχτηκε, αν μάθει πόσο είμαι θα με σκοτώσει και θα ’χει δίκιο, δώσε άμεσα λύση πλιζ.   - Χαράλαμπος, ο τίμιος

Αγαπητέ τίμιε Χαράλαμπε, σας εύχομαι να μικροδείχνετε. Αν ναι, δεν υπάρχει πρόβλημα. Συνεχίστε να την παραμυθιάζετε μέχρι να απορήσει γιατί ο αγαπημένος της φοράει γυαλιά όταν διαβάζει τα μενού των εστιατορίων, κι αν σας ρωτήσει, βλέπουμε. Αν όμως η ηλικία σας φαίνεται, πρέπει να της πείτε εξαρχής την αλήθεια, ότι ζείτε στα Καρπάθια και ότι για σας έκανε εκείνη τη γαμάτη ταινία ο Κόπολα. Θάρρος. Love never dies.

»Μυρτώ, με ένα αγόρι μετά από μια παράσταση φύγαμε μαζί με ταξί, με φίλησε στο μάγουλο αν και περίμενα στόμα. Τέλος πάντων, περίμενα να γίνει κάτι, αλλά 5 μήνες δεν μου τηλεφώνησε. Προχτές τον είδα σε ένα μπαρ και δεν μου μίλησε, λες τελικά να μη με θέλει;   - Τζίνα

Μα τι λέτε; Σας θέλει άρρωστα, γι’ αυτό δεν σας τηλεφωνεί, γιατί δεν μπορεί ν’ αντέξει το πάθος. Κι επειδή νιώθει τόσο μεγάλο πάθος, δεν πρόκειται να σας τηλεφωνήσει στον αιώνα τον άπαντα.

»Είμαι 22 χρονών και σπουδάζω εκτός της περιοχής μου, στην Αθήνα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου στο σχολείο, ποτέ δεν είχα περισσότερους από 2 φίλους, καθώς οι περισσότεροι συμμαθητές μου δεν με έκαναν παρέα, είτε επειδή ήμουν υπερβολικά καλό παιδί είτε επειδή με αποκαλούσαν αδερφή! Τα ίδια προβλήματα είχα μέχρι τα 20 μου που πήγα στρατό (δεν είχα κανένα πρόβλημα εκεί, αντιθέτως). Τώρα, έχοντας αποβάλει σχεδόν όλη την καλοσύνη και την ευγένεια που είχα, δεν μου το λένε… Η αδιαφορία όλων και η αβάσταχτη μοναξιά με έκανε να αποφασίσω να γίνω ομοφυλόφιλος για να προλάβω κι εγώ να νιώσω στο ελάχιστο το πώς είναι να υπάρχεις για κάποιον. Όταν το έμαθαν οι γονείς μου, αντεπιτέθηκαν με φωνές, κλάματα και συχνές λιποθυμίες! Αυτά ήταν αρκετά για να τα παρατήσω όλα και να κάθομαι μέρες ολόκληρες κλεισμένος στο σπίτι μέχρι να έρθει η μέρα που θα πρέπει να πάω στο μάθημά μου. Σήμερα θέλω να βρω μια δουλειά για να νοικιάσω δικό μου σπίτι και να ξεφύγω από αυτή τη ζωή-φυλακή, που κατά τα άλλα (χωρίς την κακία της κοινωνίας) θα ήταν η ιδανικότερη. Σε όποιον όμως και να το έχω πει, όλοι με αποθαρρύνουν αναφέροντας την οικονομική κρίση και με παροτρύνουν να καθίσω σπίτι μου μέχρι να τελειώσω τις σπουδές μου. Μικροδείχνω και είμαι ντροπαλός, κάτι που με κάνει να δειλιάζω για τις ικανότητές μου (αν και αποδεδειγμένα είμαι τυπικός, ειλικρινής και εργατικός), αλλά σε μια απλή δουλειά που δεν θέλει ιδιαίτερες γνώσεις, είμαι σίγουρος πως μπορώ να τα καταφέρω.Πιστεύω πως αν ακολουθήσω το πλάνο Δουλειά-Σπίτι-Σχέση θα ηρεμήσω ψυχικά και θα βελτιώσω τους βαθμούς μου που ανεβοκατεβαίνουν σαν το business cycle. Τι με συμβουλεύεις; Νομίζω πως είμαι απελπισμένος όσο δεν πάει.

Ευχαριστώ, Χρήστος

Δεν μου φαίνεστε απελπισμένος, μια χαρά μου φαίνεστε. Οι απελπισμένοι δεν βάζουν στόχους, ούτε ακολουθούν πλάνα, ούτε είναι σίγουροι για τίποτα. Χωρίς να σας ξέρω, κάτι μου λέει ότι το ’χετε. Και αν όχι ακόμη, θα το βρείτε οπωσδήποτε.

Υ.Γ. Μη φύγετε απ’ το σπίτι αν πρώτα δεν βρείτε δουλειά.

»Νομίζω, Μυρτώ μου (θα μου επιτρέψεις τη χρήση της προσωπικής αντωνυμίας ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δεν ισχύει. Άλλωστε εσύ νομίζω ότι ανήκεις μονάχα στον άνεμο, στα όνειρά μας, άντε και στη στήλη σου). Πιστεύω ότι η δεσποινίδα Ελένη (μη ρωτήσεις ποια Ελένη, ξέρεις, η δεσποινίς που έγραψε στο προηγούμενο τεύχος) έβαλε το θέμα υπό των τύπων των ύλων. Οι αιτιάσεις είναι νομίζω σωστές. Πρέπει να γίνει συμφωνία κυρίων και όλοι όσοι πιάνουν στα χέρια τους πληκτρολόγιο ή ποντίκι να γράφουν τα πάθη τους ή τις φαντασιώσεις τους. Με αφορμή αυτό ενθυμήθηκα όταν ήμουν έφηβος είχα φαντασιώσεις με μια θεία μου. Αχ, αχ πολλά υγρά μεσημέρια. Τώρα είμαι μοναχούλης μου, μάλιστα έχω να βάλω πάνω από δύο χρόνια το κουλουράκι στο φούρνο.

Τέλεια. Και τώρα που έλυσα το υπαρξιακό μου και βρήκαμε πού ανήκω, ας φάω ένα μελομακάρονο.

Άσχετα, αλλά θέλω να τα πω: τσεκάρετε τα μαγικά τραγούδια «Λευκή καταιγίδα» του Παυλίδη και «Φίλα με ακόμα» με Μουζουράκη - Μαραβέγια. Τον καινούργιο (επιτέλους) δίσκο του Φοιβάκου μας, που τον παρουσιάζει στις 22 στο Fuzz. Τη μουσικοθεατρική ροκ παράσταση «Κουρδιστό πορτοκάλι», στο θέατρο Άρτι – παίζουν μουσική τα αδέρφια μας, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τη θεά Λήδα Πρωτοψάλτη στο «Άννα είπα», στο θέατρο Στοά. Τα κολασμένα τρίγωνα Πανοράματος στο ζαχαροπλαστείο Λαζαρίδης, στον Νέο Κόσμο. Όλα τα σπάνε.