Αγαπητέ, κύριε Δημ. Παπαδόπουλε, διαβάζοντας το –περιγραφικά άψογο– κείμενό σας με τον τίτλο «Βόλτα στο νέο Πεδίον του Άρεως» στο τεύχος 317 της ATHENS VOICE, γράφετε σε κάποιο σημείο… «Από τις γύρω πολυκατοικίες μυρίζει κυριακάτικο φαγητό. Οι δρόμοι άδειοι, στην Αλεξάνδρας τρέχουν κάτι παλαβοί»… Θα σταθώ στους ΠΑΛΑΒΟΥΣ που τρέχουν (αν όντως αναφέρεστε σε όσους κάνουν τζόγκινγκ) και έπεσαν στην αντίληψή σας. Αφού σας τονίσω ότι υπάρχουν και «γνωστικοί» που τρέχουν, είμαι υποχρεωμένος σαν παλιότερος (αφού κάνω τζόγκινγκ συνεχώς τα τελευταία 22 χρόνια) από ένα μόνιμο πυρήνα –γύρω στα 10 άτομα– συστηματικών δρομέων (που τρέχουν, επί χρόνια, μέσα στους χώρους του Πεδίου του Άρεως), να μιλήσω και εκ μέρους των και να σας επισημάνω/αναφέρω ΑΛΗΘΕΙΕΣ μήπως καταφέρω/ουμε, στο τέλος, να μας αποχαρακτηρίσετε.
Όταν άλλους συνανθρώπους μας (και μάλλον πολλούς!) τους «λυγίζει η ανεργία, τα προβλήματα της καθημερινότητας και οι κακοτυχίες της ζωής.
Όταν η απομόνωση/κατάθλιψη καραδοκεί… Όταν ακυρώνεται κάθε διάθεση για οτιδήποτε… Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων με τα ίδια ή και χειρότερα προβλήματα (τα ξέρουμε μεταξύ μας) που δεν πτοείται. Βρίσκει διέξοδο –για ΨΥΧΙΚΗ και ΣΩΜΑΤΙΚΗ υγεία– κάνοντας τζόκινγκ, όπως στην περίπτωσή μας. Η αλήθεια είναι ότι το συστηματικό τζόκινγκ –τουλάχιστον στην αρχή– είναι δύσκολη υπόθεση και απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, πρόγραμμα, πειθαρχεία και αυτοσυγκέντρωση. Όμως, με την πάροδο του χρόνου, η σκληρή προσπάθεια (που έχει γίνει πλέον τρόπος ζωής) μεταφράζεται –πιστέψτε με– σε ευεξία/ καθαρή ματιά (των καταστάσεων)/ αισιοδοξία/ καθαρό μυαλό (για λήψη αποφάσεων)/ αυτοπεποίθηση και εντέλει ψυχολογικό «ανέβασμα». Πιστοποιώντας –προκειμένου για πλήρη ανθρώπινη ισορροπία– ότι εξίσου σημαντική με τη διά βίου μάθηση είναι και η διά βίου άσκηση. Και ως ισορροπημένα άτομα, οι δρομείς του Πάρκου είναι σφόδρα ΑΝΤΙρατσιστές αφού ανάμεσά μας –χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς διακρίσεις– έτρεχαν ή τρέχουν: το κορίτσι (η Γιούλη η φυσικοθεραπεύτρια) από την Αλβανία/ ο έγχρωμος (οπωροπώλης της Κυψέλης) από τη Γουινέα!/ ο Ιρακινός φίλος μου Σάλεμ/ η νοικοκυρά από την Ουκρανία (τρέχει μάλιστα και σε μαραθωνίους)/ο μελαμψός Χασάν από την Αίγυπτο/ ο Γάλλος Πατρίκ με τα τραγουδιστά ελληνικά του…
Εφαρμόζοντας, έτσι, στην πράξη ότι η άθληση (ή ο αθλητισμός) ΕΝΩΝΕΙ ανθρώπους, φυλές, χρώματα. Αν και ΔΕΝ θα έπρεπε να το αναφέρω, επειδή κύρια φρονούμε ότι ο «αθόρυβος εθελοντισμός» υπερέχει –σε αγνότητα και ενέργεια– από τον κατευθυνόμενο και διαφημιζόμενο εθελοντισμό. Εντούτοις να σημειώσω ότι στα χρόνια –και ήταν πολλά– της εγκατάλειψης του Πεδίου του Άρεως: είμαστε εκεί για να ανοίγουμε βίαια τις κλειδωμένες (;) βρύσες του υποτυπώδους δικτύου ύδρευσης, ώστε να ποτίσουμε τους θερινούς μήνες τα ξεραμένα φυτά και δένδρα/ Είμαστε εκεί για να συνεφέρουμε ημιλιπόθυμους/
Είμαστε εκεί για να επιπλήξουμε, να νουθετήσουμε ή να κυνηγήσουμε τον ηδονοβλεψία, τον επιδειξία, τον κλέφτη που άρπαξε βίαια της τσάντα της ηλικιωμένης γυναίκας και τον κάθε λογής ανώμαλο που έχει βρει καταφύγιο (ή ορμητήριο) στο Πάρκο… Ενέργειες που ταιριάζουν-απαντούν απόλυτα στις τελευταίες λέξεις (ή σκέψεις) του εξαιρετικού –ακριβολογώ– κειμένου σας.
Καταλήγοντας, κύριε Δημ. Παπαδόπουλε, αν όλα αυτά –100% ΑΛΗΘΙΝΑ σε οφέλη και γεγονότα– που διαβάσατε δεν σας έπεισαν για τον άστοχο χαρακτηρισμό σας, τότε τιμή μας να μας αποκαλείτε (εσείς και ο κάθε «παρατηρητής») με οποιοδήποτε κοσμητικό επίθετο επιθυμείτε…
Με σεβασμό σε όλους τους ανθρώπους της ATHENS VOICE
Αγαπητέ κύριε Ντουράκε, ευχαριστώ για τη χειρόγραφη επιστολή, όμως οι παλαβοί στους οποίους αναφέρομαι είναι οδηγοί αυτοκινήτων και όχι δρομείς. Θα ήταν χαρά μου να τρέξουμε όλοι μαζί το γύρο του πατημένου χώματος. Η Γιούλη, ο Σάλεμ, ο Χασάν, ο Πατρίκ, εσείς, εγώ.
12°
