Έχω επιστρέψει πια στο Κολοράντο στο στούντιό μου στο Crestone και σε πλήρη εγρήγορση ξανά μετά το jet lag, επεξεργάζομαι όμορφες αναμνήσεις από το ταξίδι μου και την έκθεσή μου στην Ελλάδα. Και ειλικρινά εσείς και η ATHENS VOICE είστε δύο από αυτές. Παρόλο που κάνω αυτό το ταξίδι τουλάχιστον 2-3 φορές το χρόνο για περίπου 3 βδομάδες κάθε φορά, δεν έχω καταφέρει να μείνω έστω λίγες περισσότερες μέρες στην Αθήνα, τις τελευταίες 3 δεκαετίες, έτσι δεν γνώριζα την ύπαρξη της ATHENS VOICE μέχρι τη στιγμή που επισκεφθήκατε τη γκαλερί.
Ω πόση έκπληξη!
Ας μου επιτρέψετε αρχικά να δώσω τα εύσημα σε όλη την ομάδα της A.V. για την υπέροχη δουλειά που κάνετε. Φτιάχνετε μια εξαιρετική εφημερίδα, κατά τη γνώμη μου. Ξέρω πόση δουλειά χρειάζεται και τι απαιτείται να παραδίδετε ένα καινούργιο φύλλο κάθε βδομάδα.
Επίσης, θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά τη Δήμητρα Τριανταφύλλου για μια υπέροχη συνέντευξη. Παρακαλώ να της μεταβιβάσετε την ευγνωμοσύνη μου.
Ζωγραφίζοντας εδώ στο στούντιό μου, σκέφτομαι συχνά πώς θα μπορούσα να αξιοποιήσω αυτές τις δημιουργικές ώρες της ζωής μου στην Ελλάδα, σε μια περίοδο 15 χρόνων, και πώς θα μπορούσα να τις μοιραστώ με το κοινό που, ίσως να ενδιαφερόταν ή ακόμα και να συγκινιόταν από αυτά που θα είχα να πω. Η Δήμητρα άνοιξε την πόρτα σε μια «λεωφόρο» που θα με οδηγούσε ακριβώς σε αυτό με τις διορατικές της ερωτήσεις και την ικανότητά της να ακούει πραγματικά τον άνθρωπο που έχει απέναντί της.
Επισκέπτομαι πλέον την ηλεκτρονική έκδοσή σας κάθε βδομάδα με ενθουσιασμό και πραγματικό ενδιαφέρον για το τι νέο έχετε να προσφέρετε. Θα ήθελα πολύ να γίνω μέλος αυτής της «κοινότητας» και να συνεισφέρω κι εγώ με σκέψεις μου στα blogs. Ελπίζω να με δεχθείτε.
Σας ευχαριστώ και πάλι και ανυπομονώ να ξαναβρεθούμε σε κάποιο από τα μελλοντικά μου ταξίδια.
Υ.Γ. Το επετειακό τεύχος της ATHENS VOICE για τα 7 της χρόνια μου έδωσε το έναυσμα και την έμπνευση να γράψω μερικές από τις σκέψεις και τις αναμνήσεις μου από την παραμονή μου στην Ελλάδα. Μία από αυτές είναι και η παρακάτω:
Το 1974 έκανα μια έκθεση στην γκαλλερί Ora, στην Ξενοφώντος, ιδιοκτήτης της οποίας ήταν ο υπέροχος Assadour Bacharian. Μια μέρα πήγα στη γκαλερί για να κρεμάσω κάποια έργα και να γνωρίσω και μερικούς ανθρώπους. Καθώς περπατούσα γύρω στο χώρο, έκπληκτος διαπίστωσα πως έλειπε ένας πίνακάς μου. Ρώτησα το προσωπικό, αλλά κανείς δεν φαινόταν να γνωρίζει για την τύχη του. Όλοι συνειδητοποιήσαμε πως είχε τελικά κλαπεί. Ήταν ένας μικρός πίνακας που απεικόνιζε έναν άνθρωπο με μαγιό να τρέχει στα Πίσω Γυάλια, μια παραλία στην Άνδρο.
Έφτιαξα στο μυαλό μου ένα σενάριο πως κάποιος δεν είχε τα χρήματα για να αγοράσει αυτό τον πίνακα που τον ήθελε απελπισμένα και έτσι απλά όταν βρήκε την ευκαιρία τον κατέβασε από τον τοίχο, τον έκρυψε στο παλτό του και γύρισε μ’ αυτόν σπίτι του. Μπορούσα μάλιστα να αισθανθώ και την έξαψη της στιγμής, τον ενθουσιασμό και το φόβο μη γίνει αντιληπτός. Η ιστορία του κλεμμένου πίνακα εμφανίστηκε την επόμενη μέρα στις εφημερίδες και είχε ως αποτέλεσμα να προσελκύσει περισσότερο κόσμο στην έκθεση. Ο Assadour μου είπε: «Αυτή είναι η καλύτερη δημοσιότητα που θα μπορούσαμε να είχαμε ζητήσει ποτέ!».
9°
