»Μεσάνυχτα Παρασκευής στο σπίτι. Πέρσι τέτοια εποχή θα ήμουν στο δεύτερο ποτό, με σίγουρα καλή διάθεση(αποκύημα μιας μάλλον ζαμανφουνικής ιδιοσυγκρασίας), έτοιμη να χορέψω σαχλά, να μιλήσω χωρίς να λέω τίποτα και να αστειεύομαι με τους σερβιτόρους/ες. Φέτος είμαι σπίτι καπνίζοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, έχοντας μπει στον πειρασμό τρεις φορές να σπάσω την τηλεόραση και άλλες τόσες να κάψω το πτυχίο μου, αλλά σκέφτομαι την τηλεόραση να την πουλήσω και ένα πολύ έξυπνο σύνθημα που γράφει «τα πτυχία copies κτώνται» οπότε και ξεκαρδίζομαι, μόνη μου πάντα. Όπως έχεις ήδη καταλάβει και όπως οι φίλοι μου μού επισημαίνουν έχω κάτσει στον πάγκο. Είμαι επίσημα ντεφορμέ. Και δεν με νοιάζει δράμι. Είναι οι νύχτες κάπως πιο σκοτεινές και ατελείωτες μα δεν με πειράζει. Είναι βέβαιο πως η στιγμή θα έρθει και θα ανθίσω και πάλι. Δεν ήθελα για τίποτα να σε συμβουλευτώ και τίποτα να επισημάνω, απλά αν ξεκινάω να γράφω στον εαυτό μου καλύτερα ας ξεκινήσω κατευθείαν το λίθιο. Μπου-χα-χα. Rock on... - Κ.Κ.
Μπα, μην ξεκινήσετε κατευθείαν τα σκληρά. Πιάστε το από κάτι πιο light και καβαντζώστε το λίθιο για τις δύσκολες μέρες. Χριστούγεννα έρχονται, ξέρετε τώρα, φωτάκια, δέντρα, μελομακάρονα, παραμύθια δίπλα στο τζάκι, σπίτια που μοσχομυρίζουν, ζευγαράκια που ψωνίζουν δώρα στο Άτικα. Τι θα πάρετε τότε; Ηρωίνη;
Υ.Γ. Σε γενικές γραμμές πάντως, το γεγονός ότι θέλετε να σπάσετε την τηλεόραση δείχνει ότι είσαστε υγιέστατη.
»Μυρτώ, μυρτούδι, μυρτουδάκι μου, είμαι ερωτευμένος. Θα μου πεις εσύ τώρα σιγά το πρωτότυπο, ρε φίλε, τι πιο φυσικό και απλό από το να ερωτευτείς, δεν έγινε και τίποτα, χαλάρωσε. Αλλά για εμένα, που είμαι τρία χρόνια απαθέστατος σε όλα και που μέχρι τώρα δεν ενδιαφερόμουν για τίποτα, είναι η απόλυτη ευτυχία, η απόδειξη ότι είμαι ζωντανός, ότι περπατάω σε αυτή την πόλη, ζω σε αυτή τη χώρα, την αισθάνομαι επιτέλους και δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο γεμάτος νιώθω! Μπορείς να κοροϊδέψεις, να ειρωνευτείς αλλά δεν με νοιάζει καθόλου. Το μόνο που με νοιάζει είναι να την κοιτάζω στα μάτια και όλα είναι τέλεια και θέλω να βγω στο δρόμο και να φωνάξω ότι βρήκα τον άνθρωπό μου για να το ακούσετε κι εσείς και να πάρετε κουράγιο αν βρισκόσαστε στην ίδια φάση που ήμουνα και εγώ παλιότερα. Υπάρχει ελπίδα. - J
Προφανώς δεν σας ήρθε το χαρτί της περαίωσης. Ή στέλνετε το γράμμα σας από το εξωτερικό. Γιατί στη χώρα που ζω εγώ, η απόδειξη ότι είμαι ζωντανή έρχεται με σφραγίδα της εφορίας.
Υ.Γ. Αν παρ’ όλα αυτά ο έρωτάς σας πατάει σε ημέτερα εδάφη και πάλι τυχερός είστε. Κάντε κράτηση παγκάκι σε κάνα πάρκο, πάρτε και μια σακούλα ηλιόσπορο (ανάλατο, ο άλλος κάνει κατακράτηση) και χαρείτε τον άνθρωπό σας με τα προνόμια που σας προσφέρει η ελληνική κρίση. Ευτυχώς έχει ακόμα ζέστες.
»Dear Μυρτώ, ιδού το ερώτημα: ερωτευόμαστε, άραγε, πραγματικά ή παθαίνουμε εμμονή με κάποιον ή ο έρωτας εντέλει είναι εμμονή; Πού είναι η λεπτή διαχωριστική γραμμή; Όταν περνούν μήνες και τον σκέφτεσαι ακόμα, όταν έχεις πάντα την κρυφή ελπίδα κάπου να τον δεις, ότι κάποια στιγμή κάτι ίσως γίνει (πέρα από τη φαντασία σου!), όταν στριφογυρνάς με τις ώρες στο κρεβάτι, και θες να αυτοπυρποληθείς… κτλ., κτλ. Αν το πάρει κάποιος κυνικά ή λογικά καλύτερα, όλα αυτά τα σκέφτεσαι μέχρι να ’ρθει ο επόμενος. Έλα όμως που δεν σου κάνει αίσθηση κανείς! Τότε τι κάνεις; Ζεις μ’ αυτό μέχρι να περάσει φαντάζομαι. Τι καλά που θα ήταν να είχαμε αλτσχάιμερ!
Καλομελέτα κι έρχεται.
Υ.Γ.1 Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού… Αλλά και πάλι, αν είχατε την επιλογή να εξαφανίσετε τα πάντα από το σκληρό δίσκο, θα το κάνατε;
Υ.Γ.2 Κι άμα περάσει αυτό κι έρθει το άλλο και είναι και το άλλο σαν αυτό;
Υ.Γ.3 Η λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον έρωτα και την εμμονή είναι το φτύσιμο. Αν τα παθαίνεις όλα αυτά επειδή σε έφτυσαν, είναι εμμονή. Όταν σε φτύνουν, κολλάς. Σιγά τη μεγάλη σοφία.
»Μυρτώ, μπαίνω απευθείας στο θέμα. Μ’ αρέσουν και οι άντρες, ναι! Τη βρίσκω όμορφα μαζί τους, σοβαρά, εχέμυθα, ευχάριστα! Νόμιζα ότι ήμουν από τους λίγους, αλλά τελικά πολλοί είναι αυτοί που θέλουν! Απλά, δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί δεν εκδηλώνονται κάπως. Φοβούνται; Ντρέπονται; Οι περισσότεροι το έχουν κάνει ή τους έχει περάσει από το μυαλό έντονα. Πάντα υπάρχει ο ωραίος, ευγενικός και κυριλάτος τρόπος προσέγγισης. Θα μου πεις, εσύ γιατί δεν το κάνεις; Άλλο αυτό. Εγώ είμαι και πιο μικρός, 22 χρονών (αισχρή δικαιολογία, αλλά αυτή βρήκα πρόχειρη!). Συνήθως αυτοί που κοιτάνε είναι άνω των 26χρονών, τι να κάνω, ρε Μυρτώ; Έχεις καμία καλή ιδέα; Μπας και γίνει και κάτι πιο σοβαρό με κανέναν, δεν με χαλάει. Φιλιά πολλά. - Ο.Μ.G.
Η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα ποιο ακριβώς είναι το αίτημά σας. Να βρω έναν τρόπο για να σας πλησιάσει ένας άντρας ευγενικά και κυριλάτα; Δεν είμαστε καλά.
»Μυρτώ, εμένα από το Μάστερ Σεφ μού αρέσει ο Λουκάκος. Μήπως μπορείς να μάθεις αν τα έχει με καμία; Δηλαδή τις κόβω και για Βλοντάκη αλλά αυτός είναι παντρεμένος, δυστυχώς. Φιλιά. keep walkin.
17°
