Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ζώων, ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για τον σκύλο του.
Mε πήραν όταν ήμουν 5 μηνών από το χωριό μου που γύριζα στους δρόμους. Δεν ξέρω πού είναι το χωριό μου αλλά δεν είναι εδώ που μένω. Εδώ που μένω δεν έχει χώμα όπως στο χωριό μου. Χώμα έχει στο πάρκο που τους πάω βόλτα. Εκεί τρώω χαρούπια και με κυνηγάει ο Μάνος να μη φάω, αλλά εγώ ξεφεύγω και τρώω και μετά κάνω εμετό και ο Μάνος με ρωτάει αν είδα τι έπαθα κι εγώ βλέπω τον εμετό αλλά δεν βλέπω να έχω πάθει κάτι και η Έφη λέει πως δεν θα τους ξαναπάω στο πάρκο αλλά λέει ψέματα γιατί την επόμενη μέρα μού περνάνε το λουρί και μου λένε να τους πάω. Δεν έχω τίποτα άλλο να κάνω οπότε τους πάω. Δεν τρελαίνομαι για τα χαρούπια αλλά κάτι πρέπει να κάνω για να τους κρατάω απασχολημένους. Καμιά φορά κρύβομαι για να με ψάξουν και γενικά προσπαθώ να βρω πράγματα να κάνω για να μη βαριούνται.
Στο πάρκο εκτός από τα χαρούπια είναι και οι φίλοι μου και παίζουμε, αλλά συνήθως όχι, γιατί έχω να μυρίσω και να κατουρήσω και πολλές άλλες σημαντικές δουλειές όπως να κάνω τα κακά μου. Τα κακά μου είναι πολύτιμα γιατί ο Μάνος ή η Έφη τα μαζεύουν και τα φυλάνε σε κάτι μεγάλα κουτιά με άλλα πολύτιμα πράγματα όπως μπουκάλια και κουτάκια και χαρτιά με φαγητό. Στο πάρκο είναι και κάποιες γάτες που τις κυνηγάω να φύγουν αλλά άμα σταματάνε σταματώ κι εγώ γιατί τις φοβάμαι και δεν θέλω να τις πλησιάσω γιατί οι γάτες είναι κακές και με κοροϊδεύουν και με λένε χαλβά και άλλα που δεν ξέρω τι σημαίνουν αλλά πρέπει να είναι πολύ κακά γιατί όταν μου τα λένε γελάνε με αυτό το γέλιο που είναι χιχιχιχιχιχιχι και είναι κακό και δεν είναι χαχαχαχαχαχα που είναι καλό γέλιο.
Και στο σπίτι έχω δουλειές, εξίσου σημαντικές. Έχω να ξαπλώσω εκεί που κάθονται ο Μάνος και η Έφη, να προσέχω μην αφήσουν την εξωπορτα ανοιχτή, να βγαίνω στο μπαλκόνι να λιαστώ, να ενθουσιάζομαι όταν μπαίνουν σπίτι λες και έχω να τους δω χρόνια, να ζητιανεύω μεζεδάκια για να χαίρονται όταν μου δίνουν, να τους παίρνω αγκαλιά, να τους γλείφω στη μούρη. Τελευταία έχω να φροντίζω και έναν σαν κι αυτούς αλλά πολύ πιο μικρό. Λένε πως μεγαλώνει αλλά εμένα όλο μικρός μου φαίνεται.
Ο Μάνος λέει ότι είμαι ένας τυπικός σκύλος και ότι είμαι ένα σύνολο από αγάπη, ψυχαναγκασμό, αγάπη, γελοιότητα, αγάπη, ευθύνη, αγάπη, καλοσύνη και αγάπη. Εγώ δεν καταλαβαίνω τι σημαίνουν όλα αυτά αλλά έτσι όπως τα λέει μάλλον είναι καλά.
Κάτι άλλο που δεν καταλαβαίνω είναι τι εννοούσαν μια φορά που έλεγαν ότι δεν μπορεί να υπάρξει άλλος σαν κι εμένα και τι θα κάνουν όταν σε κάποια χρόνια δεν θα είμαι πια μαζί τους. Φυσικά και άλλος σαν κι εμένα δεν μπορεί να υπάρξει αφού μου έκαναν εγχείρηση για να μην κάνω παιδιά αλλά γιατί να μην είμαι μαζί τους; Πώς τους ήρθε αυτή η χαζή ιδέα; Μακάρι να μπορούσα να τους αφήσω και να πάω να ζήσω στο πάρκο αλλά δυστυχώς δεν τους έχω ικανούς να κάνουν πολλά πράγματα χωρίς εμένα. Πρέπει να μείνω μαζί τους και να τους φροντίζω για πάντα.
*Ο Μ.Β. είναι δημοσιογράφος στην Athens Voice και ραδιοφωνικός παραγωγός. Η εκπομπή του «Ό,τι να ’ναι» μαζί με τον Πέτρο Νικολάου μεταδίδεται από Δευτ. μέχρι Σάβ. στις 12.00 από τον Σκάι 100,3. Ο Ζάχος Κοπρόσκυλος διαθέτει δικό του Instagram και μπορείτε να απολαύσετε το καθημερινό του ημερολόγιο στο @zachos_koproskylos
Το θέμα δεν σχετίζεται με το χρώμα τους, αλλά περισσότερο με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται και αλληλοεπιδρούν με τον κόσμο γύρω τους. Τι μπορείς να κάνεις γι’ αυτό;
Οι ιδρυτές της κλινικής, Κωνσταντίνος Μπίκος και Δημήτρης Καλλιγέρης, δημιούργησαν τον χώρο με όραμα να αντιμετωπίζονται τα ζώα συντροφιάς με όρους ανθρωπιάς και σεβασμού
Ο συντονιστής της Εθελοντικής Δράσης Κτηνιάτρων Ελλάδος, Στέφανος Μπάτσας, μιλάει για τις δράσεις και την αποστολή της οργάνωσης, τις προκλήσεις και τον αντίκτυπο που έχουν οι παρεμβάσεις τους
