To Chez Lucien στα Πετράλωνα σερβίρει αυθεντικά πιάτα της γαλλικής κουζίνας
O Κος Lucien Lescanne προσγειώθηκε στην Αθήνα τα τέλη της δεκαετίας του ’90, άνοιξε ένα μικρό μαγαζάκι στην οδό Βούρβαχη και πούλαγε σάντουιτς με γαλλικές μπαγκέτες, χωριάτικο ψωμί, πατέ, καλό ζαμπόν, τόνο κλπ. Πράγματα πρωτάκουστα για την εστίαση της, ας πούμε, γαστρονομικά ανυποψίαστης Αθήνας του τέλους του 20ου αιώνα που ζούσε ακόμα στον αστερισμό του τοστ σε μέγεθος παντόφλας. Σταματούσαν οι πεινασμένοι οδηγοί, ή, καθώς μου διηγούνται οι φίλοι που ζούσαν στα πέριξ, τα πήγαινε ο ίδιος με ένα vintage ποδήλατο πάνω στο οποίο είχε στερεώσει ένα ψάθινο καλάθι στρωμένο με καρό vichy τραπεζομάντηλο.
Η μεγάλη επιτυχία του πρώτου αυτού μικρού σνακ μπαρ, τον οδήγησε λίγα χρόνια μετά, το 2002, να ανοίξει ένα μικρό μπιστρό, το Chez Lucien, εκτός πιάτσας, στα ανεξερεύνητα ακόμα Πετράλωνα, στην ακραιφνώς συνοικιακή οδό Τρώων πριν ακόμα αυτή γίνει της μόδας. Υπήρχε μόνο ένας θερινός συνοικιακός κινηματογράφος, ο Ζέφυρος, που πρόβαλε παλιές ταινίες με πολλά αναγκαστικά διαλείμματα, γιατί πότε κοβόταν το φιλμ, ή καιγόταν τα καρβουνάκια της μηχανής προβολής. Ένα κλειστό πια θέατρο σκιών λίγο πιο κάτω που νομίζω ότι τώρα έχει κτιστεί ένα σούπερ μάρκετ στην θέση του, η εμβληματική χασαποταβέρνα του Οικονόμου που παραμένει πάντα ίδια και το Θεραπευτήριο, τότε ήταν καφενείο με κάποια μαγειρευτά τα μεσημέρια για τους εργάτες των παρακείμενων βιοτεχνιών.
Σε αυτή λοιπόν την ανυποψίαστη γλυκιά Αθήνα έσκασε μύτη ένα μενού με εμβληματικά γαλλικά πιάτα που τόσο συγκεντρωμένα δεν τα βρίσκει κανείς ούτε στη Γαλλία, εξοχικά πατέ, εντρεκότ, confit de canard, κρεμμυδόσουπες κλπ κλπ. Σιγά σιγά άρχισαν να καταφθάνουν υποψιασμένοι πελάτες από όλη την πόλη, ξέρετε, η χρυσή εναλλακτική μεσαία τάξη της καλής Αθήνας που ζούσε κρυμμένη στις συνοικίες της… Ο κύριος Lucien έβγαινε απειλητικός από την κουζίνα του εάν τολμούσε κανείς να ζητήσει καλοψημένη την μπριζόλα του...
Με αυτά και με εκείνα πέρασαν τα χρόνια, κάποια στιγμή η επιχείρηση μετακόμισε για λίγο στο Bios, έμαθα και ότι πέθανε η σύζυγος του, έπεσε και ο covid και ο κύριος Lucien πούλησε την επιχείρηση. Η αλήθεια είναι ότι είχα χρόνια να πάω, έτσι όταν άλλαξε η διεύθυνση, αποφασίσαμε με τη φίλη μου να πάμε να δούμε τι γίνεται.
Η συνοικία δεν έχει αλλάξει και πολύ, απλώς έχει πολλά περισσότερα μαγαζιά όμως η ατμόσφαιρα της αθηναϊκής γειτονιάς είναι πάντα το ίδιο χαρούμενη. Το ίδιο το μπιστρό έχει μεν αλλάξει ντεκόρ - μαυροπίνακας με πιάτα ημέρας, τοίχοι βαμμένοι vieux rose, κόκκινα κουφώματα και γαλλικές ψάθινες καρέκλες του μπιστρό (…μεταξύ μας, μετά από τις πλαστικές καρέκλες των αθιγγάνων είναι οι πιο άνετες), αλλά παραμένει πάντα το ίδιο φιλικό. Πέσαμε με τα μούτρα στη μελέτη του μενού, μικρό και compact, κι εμείς θέλαμε να τα δοκιμάσουμε όλα…
Παραγγείλαμε στην αρχή σαλιγκάρια, ή, Escargots à la Bourguignonne, που ήταν πεντανόστιμα! Ψημένα για λίγα λεπτά στον φούρνο με βούτυρο, σκόρδο και μαϊντανό, φτάσανε στο τραπέζι ζεστά μαζί με τραγανή μπαγκέτα. Δυστυχώς το έπαιξα κομψός και αντί με τη συνοδό μου να παραγγείλουμε δύο ντουζίνες ο κάθε ένας μοιραστήκαμε μία μερίδα των 6, τουτέστιν 3 ο κάθε ένας -δηλαδή τίποτα. Στο τέλος απεγνωσμένα προσπαθούσαμε να μαζέψουμε τα υπολείμματα της πολύ νόστιμης σάλτας τους, από τα μικρά βαθουλώματα που σχημάτιζε το τηγανάκι μέσα στο οποίο μας τα σέρβιραν…
Επίσης για αρχή, πήραμε και μια σαλάτα με αντίβ, ροκφόρ, λάχανο και καρύδια. Πρέπει να πω ότι δεν μας ξετρέλανε μιας και υπερτερούσε το λάχανο και έφτασε ψιλοκομμένη. Έτσι μπερδευόταν η γεύση και δεν ξεχώριζε κανείς τα διαφορετικά υλικά της, η ισορροπία της πρέπει να βασίζεται στην αντίθετη γεύση και υφή που έχουν: τραγανό, ζουμερό και ελαφρά πικρό αντίβ, πικάντικο ροκφόρ, γήινο και τραγανό καρύδι και γλυκό λάχανο…
Η ευσπλαχνική μετρ, βλέποντας με να αμφιταλαντεύομαι στην επιλογή των κυρίως πιάτων, μεταξύ του steak tartare (ψιλοκομμένου ωμού κρέατος από μοσχαρίσιο φιλέτο δηλαδή και ουχί κιμά, καρυκευμένου με καυτερή μουστάρδα Dijon, κρόκο αυγού κλπ κλπ), και της πάπιας, με λυπήθηκε… Έτσι, μου έφερε να δοκιμάσω λίγο από το πρώτο, που ήταν εξαιρετικό και είναι αυτό που θα με κάνει να επιστρέψω άμεσα!
Steak tartare
Για κυρίως πήρα magret de canard δηλαδή στήθος πάπιας ψητό. Σωστά ψημένο, το σέρβιραν με μία απαλή σάλτσα κόκκινου κρασιού και gratin dauphinois, ένα ας πούμε, μικρό κέικ με πατάτες, ψημένες στον φούρνο με γάλα, κρέμα γάλακτος και βούτυρο… Η συνοδός μου, αρκέστηκε σε μία λιτή entrecote café de Paris, μία σπαλομπριζόλα δηλαδή, με σάλτσα βουτύρου, με μαϊντανό, εστραγκόν (Αρτεμισία η δρακόντια, που προσπαθώ εδώ και χρόνια να καλλιεργήσω στο μπαλκόνι μου, χωρίς καμία επιτυχία), και μεταξύ άλλων μουστάρδα– ο κάθε chef έχει τη δική του μυστική συνταγή. Μαζί είχε πραγματικές διπλοτηγανισμένες πατάτες - pommes allumettes, λεπτοκομένες σαν σπίρτα δηλαδή, που έφτασαν στο τραπέζι ζεστές, τραγανές και στεγνές, η δε μπριζόλα, παρόλο που τη ζήτησε well done, εξακολουθούσε να είναι ζουμερή. Είναι το χέρι του chef βλέπετε, πάντα σε συνδυασμό με την εξαιρετική ποιότητα του κρέατος, που μου φαίνεται ότι έχει το συγκεκριμένο εστιατόριο. Τι να σας πω, μεγαλεία!
Παραγγείλαμε και δύο επιδόρπια: μία θαυμάσια crême brulée, δροσερή κρέμα βανίλιας, με ζεστή καραμέλα με μια υποψία αλατιού, και μία Dame blanche, παγωτό βανίλια δηλαδή, με λευκή σοκολάτα, σαντιγί και ένα coulis από φρούτα του δάσους, αξιοπρεπές, κατέφθασε σε «οικογενειακή» μερίδα… Να πάτε οπωσδήποτε!
Aυθεντικές γαλλικές σπεσιαλιτέ και γαλλικά κρασιά σε πολύ λογικές τιµές. Μαζεύει πάντα κόσµο, οπότε µπορεί να µοιραστείς µε κάποιον το τραπέζι σου, καλύτερα πήγαινε αρκετά νωρίς.
20°
