Η Κατερίνα Βνάτσιου γράφει για το νέο, ανανεωμένο μενού του Lost Athens στο Παγκράτι
Μέσα στην καραντίνα άλλοι ονειρεύονταν βόλτες, άλλοι συναυλίες, άλλοι ποτά στα αγαπημένα τους bar. Εγώ ονειρευόμουν φαγητό. Όχι οποιοδήποτε φαγητό, αλλά εκείνο το είδος που σε κάνει να κλείνεις τα μάτια, να μασάς αργά, και να βγάζεις (λίγο ντροπιαστικούς) ήχους απόλαυσης. Η τελευταία φορά που μου είχε συμβεί αυτό ήταν στο Lost Athens. Κυρίως, γιατί σε ελάχιστες περιπτώσεις μου έχει τύχει να ενθουσιάζομαι με κάθε μα κάθε πιάτο ενός μενού εστιατορίου (τα έχω γράψει αναλυτικά εδώ). Αυτόν τον ενθουσιασμό, λοιπόν, τον μετέφερα και στους γύρω μου με συνοπτικές και κυρίως δημοκρατικές (ή και όχι) διαδικασίες. Κι έτσι κατά τη διάρκεια της καραντίνας έπαιρνα μηνύματα σαν αυτό:
Tη μέρα που άνοιξαν τα εστιατόρια, λοιπόν, το πρώτο τηλέφωνο που πήρα ήταν για να κάνω κράτηση στο Lost Athens. Σάββατο βράδυ, στις 20.00 εντελώς ανυπόμονη, πρώτον γιατί επιτέλους είμαι έξω, και δεύτερον γιατί δεν ξέρω αν το εστιατόριο αυτό που εύκολα κατατάσσω ανάμεσα στα 5 αγαπημένα μου, θα ήταν όπως το είχα αφήσει. Ήταν καλύτερο. Ο χώρος του μοιάζει να έχει διπλασιαστεί: η τεράστια τζαμαρία είναι ανοιχτή, τα τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο έχουν επεκταθεί (χωρίς, όμως, να γίνονται ενοχλητικά για τους πεζούς), στο πάρκο ακριβώς δίπλα ετοιμάζεται μια artistic εγκατάσταση με κόκκινα (το χρώμα του Lost Athens) εντυπωσιακά φυτά, όλα δίνουν την εντύπωση ότι το Lost Athens… άνθησε!
Το μενού έχει και αυτό αλλάξει, καθώς βασική ιδέα του Lost Athens είναι να ακολουθεί τις εποχές. Αυτή τη φορά βασίζεται στη θάλασσα, περιλαμβάνει 22 πιάτα και είναι και πάλι χωρισμένο στον τρόπο με τον οποίο τρως το κάθε πιάτο. Αντί για ορεκτικά, σαλάτες, κυρίως, επιδόρπια, δηλαδή, θα έρθεις αντιμέτωπος με τις κατηγορίες «χέρι»/ «κουτάλι &πιρούνι»»/ «πιρούνι»/ «μαχαίρι και πιρούνι»/ «κουτάλι». Ο καλύτερος τρόπος να τις δοκιμάσεις; Μοιράσου τις.
Μια χάρτινη κορδέλα στην άκρη του τραπεζιού, ο τρόπος του Lost Athens για το "reserve"
Για αρχή, έρχεται πάντα κέρασμα μια σούπα. Εγώ πέτυχα μια παραλλαγή της gaspaccio, μια κρύα ντοματόσουπα, δηλαδή, που είχε όμως μέσα και… κεράσι. Τόσο νόστιμη και δροσερή που ο μόνος τρόπος για να την περιγράψω δίκαια είναι να πω ότι είναι σαν να καταπίνεις μια γουλιά καλοκαιριού. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Σειρά είχε μια από τις ωραιότερες σαλάτες που έχω φάει τον τελευταίο καιρό με kale, κρέμα λεμόνι, κουκουνάρι, πίκλα καρότο και φιλέτο πορτοκάλι. Στο πιάτο σου έχεις ένα ανθισμένο στεφάνι, στη μέση υπάρχει μια μικρή λίμνη από αυτή την υπέροχη κρέμα λεμόνι, και όταν τα ανακατέψεις όλα μαζί, τότε απλά τσακώνεσαι για την τελευταία μπουκιά (όντως). Η διαμάχη έληξε μόνο όταν στο τραπέζι έφτασε το μοσχαρίσιο ταρτάρ πάνω σε μια ψητή μελιτζάνα, espuma patata στο πλάι και άχυρο πατάτας στην κορυφή. Αυτή είναι η περιγραφή, γιατί η γεύση είναι… μουσακάς! Στην πιο δημιουργική του εκδοχή...
Και μετά; Μετά ήρθε η αποχαύνωση ή αλλιώς το σημείο εκείνο που σταματάς να επικοινωνείς. Τόσο νόστιμα είναι τα ραβιόλι (φρέσκα και χειροποίητα φυσικά) με καπνιστό χέλι, dashi μπέικον, κρόκο confit και ένα τραγανό tuille από πεκορίνο. Στη δεύτερη μπουκιά έχω καταλήξει ότι αυτό είναι το αγαπημένο μου πιάτο για τη βραδιά, αλλά προφανώς έχω βιαστεί να αποφασίσω (μου συμβαίνει συχνά αυτό στο Lost Athens), γιατί σειρά έχει το κοντοσούβλι secreto με αφρό από πράσινο μήλο, chimichurri κόλιανδρου και lemongrass. Δεν είμαι καθόλου οπαδός των αφρών (πολύ φασαρία για το τίποτα), αλλά εδώ είχε όντως λόγο ύπαρξης: από τη μία έτρωγες ένα τρομερό, πιο-ζουμερό-δεν-γίνεται κοντοσούβλι, τυλιγμένο στα γήινα μπαχαρικά του, και από την άλλη έναν αέρινο αφρό από πράσινο μήλο που έδινε μια φρεσκάδα εντελώς αντίθετη μεν, το ιδανικό συμπλήρωμα δε.
Πριν περάσω στα γλυκά, να πω ότι εκ των υστέρων έμαθα πως από τα καινούργια πιάτα ξεχωρίζουν επίσης το tacos με καπνιστό σκουμπρί, λευκό ταραμά, αχλάδι και confit λεμόνι, το φρικασέ με ψάρι ημέρας, λαδολέμονο και μάραθο και το sashimi μαγιάτικο με ponzu ντομάτας, μαγιονέζα σέλερι, gel mango και watermelon radish. Ακούγονται όντως πολλά υποσχόμενα…
"Enjoy your fucking dinner", η φράση-σήμα κατατεθέν στο Lost Athens
Πίσω στα γλυκά, προφανώς και παρήγγειλα και τα δύο πιάτα που βρήκα στον κατάλογο (αδυναμίες είναι αυτές). Η κρέμα Κatalana με ποσέ ανανά, παστέλι και αφρό εσπεριδοειδών μου τράβηξε περισσότερο την προσοχή όταν διάβασα την περιγραφή της, αλλά τελικά η μους γιαούρτι με φεγεντίνη, μάνγκο, blood orange και παγωτό ινδοκάρυδο κέρδισε με διαφορά. Για την ακρίβεια ήταν ΤΟΣΟ καλή που την παραγγείλαμε και δεύτερη φορά, και το σκεφτήκαμε σοβαρά να το παραγγείλουμε και τρίτη (σε πακέτο για να μην κινήσουμε υποψίες).
Όλα τα παραπάνω μπορείς να τα συνοδέψεις με μία από τις δεκάδες μπίρες (όλες από μικρές ελληνικές ζυθοποιίες), με κάποιο cocktail ή κρασί (η wine list έχει κι αυτή ανανεωθεί).
Στο Lost Athens θα βρεις 55 μπίρες, όλες από μικρές ελληνικές ζυθοποιίες
Ξέρω ότι σε πολλούς όλες αυτές οι περιγραφές των πιάτων μοιάζουν παράξενες, ασυνήθιστες. Δεν είναι. Το μεγάλο στοίχημα που έχει κερδίσει το Lost Athens -παρά το σύντομο διάστημα λειτουργίας του- είναι ότι παίρνει όλες τις οικείες μας γεύσεις και τις μετατρέπει σε κάτι που δεν έχουμε δοκιμάσει ποτέ πριν, και μάλιστα με έναν υπέροχα δημιουργικό τρόπο. Για αυτό σαφώς ευθύνονται ο ταλαντούχος σεφ Κώστας Νασιόπουλος, ο Γιώργος Ζαχείλας, ο Στράτος Βλασσόπουλος και η υπόλοιπη μαγειρική ομάδα. Ακόμα σπουδαιότερο είναι, όμως, το γεγονός ότι όλη αυτή η νόστιμη δημιουργικότητα δεν προέρχεται από ονόματα και εστιατόρια που έχουμε συνηθίσει να φιγουράρουν στα γαστρονομικά νέα της Αθήνας, αλλά από μια νέα ομάδα γεμάτη όρεξη, από δύο νεαρούς ιδιοκτήτες που κατάφεραν να κάνουν το Lost Athens γαστρονομικό στέκι. Για αυτό ίσως στα τραπέζια της σάλας συνυπάρχει ένα ετερόκλητο κοινό: οικογένειες, μεσήλικα ζευγάρια, παρέες 30αρηδων. Έτσι είναι αυτά… το «ανέλπιστα νόστιμο» δεν έχει ηλικία, ξεπερνάει τις προσωπικές προτιμήσεις και απλά αρέσει σε όλους.
10°
