“I know all about what happened between you two”. Μισή φράση από εφημερίδα (ή μυθιστόρημα;) με κάνει να αναζητώ τη συνέχεια της ιστορίας πάνω στο μπαρ. Δεν είναι εύκολο. Η μπάρα είναι όλη καλυμμένη με ιντριγκαδόρικα αποκόμματα. Ανείπωτες ιστορίες, που θα μπορούσαν να είχαν συμβεί ένα βράδυ εδώ, κάτω από το πονηρό βλέμμα της Μαύρης Πάπιας.
Σκέφτομαι, ότι γύρω μου έχουν διαδραματιστεί τα πιο ωραία κρυφά στιγμιότυπα της πόλης. Πόσοι και πόσοι Αθηναίοι δεν έχουν πιει ένα ποτό εδώ μετά το θέατρο; Πόσοι δεν έχουν έρθει για έναν περιποιημένο καφέ διαβάζοντας μαζί κι ένα βιβλίο; Πόσοι δεν έχουν ξεκλέψει λίγες στιγμές από το χάος της πόλης για να χαλαρώσουν με κάποια από τις περιοδικές εκθέσεις στο υπόγειο; Όχι, το Black Duck δεν είναι άλλο ένα στέκι της Αθήνας. Είναι μια ιστορία που ξεκίνησε στο κέντρο της πόλης από ανθρώπους που το αγαπούν. «Ήταν ένα όραμα της μητέρας μου», λέει ο Μιχάλης. «Ήθελε να φτιάξει εδώ ένα χώρο καλλιτεχνικό. Ένα στέκι φιλόξενο, ζεστό, οικείο. Ένα σημείο συνάθροισης. Διάλεξε τη Χρήστου Λαδά, γιατί είχε μνήμες από τον ιστορικό αυτό δρόμο. Ο παππούς μου είχε το ιατρείο του λίγο πιο κάτω. Ο αστικός μύθος λέει ότι κάποτε εδώ ήταν καφενείο. Αργότερα το νοίκιασε ο Λαμπράκης και το έκανε βιβλιοπωλείο. Μετά ήρθαμε εμείς». Και άλλαξαν τα πάντα.
Σήμερα μπορεί να μην μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι μπορεί να πας για καφέ ή φαγητό και να πέσεις πάνω σε μια εικαστική έκθεση. Ούτε ότι τα ανατρεπτικά live μπορούν να δίνονται σε ένα μπαράκι κάπου στο ιστορικό τρίγωνο. Πριν δέκα χρόνια όμως κάτι τέτοιο δεν ήταν και τόσο αυτονόητο. Η Μαύρη Πάπια αποδείχθηκε πρωτοπόρος από τα πρώτα της βήματα και σήμερα συνεχίζει ακάθεκτη. Ποιος είναι ο στόχος της; «Να ξαναγυρίσει ο κόσμος στο κέντρο. Αυτό θέλουμε», απαντά ο Μιχάλης σε αποφασιστικό τόνο. Θυμάται το βράδυ που κάηκε το Αττικόν. «Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι θλίψη. Απογοήτευση. Ένιωσα μια στιγμιαία παραίτηση. Όμως είναι συγκινητικό ότι ο κόσμος μας στήριξε από την επόμενη μέρα που ανοίξαμε πάλι τις πόρτες μας».
Συγκινητικό για εμένα είναι ότι το ρολόι δείχνει 12.00 κι εγώ πίνω καφέ, ενώ από τα ηχεία ακούγεται κλασική μουσική. Αν ζεις σε μια πόλη σαν την Αθήνα, αυτό είναι ο ορισμός της λέξης «καταφύγιο». Έχω επίσης αδυναμία στα γλυκά του Black Duck και ιδιαίτερα στη Ganache σοκολάτας με ροζ πιπέρι (δηλαδή το signature και ομώνυμο γλυκό του Black Duck).
Η κουζίνα της Μαύρης Πάπιας κοίταζε ήδη τον κόσμο από ψηλά, όμως φέτος μπαίνει ακόμα πιο βαθιά στην καρδιά των foodies. Περισσότερα πιάτα ημέρας (και σε χαμηλότερες τιμές), εκλεκτό κρέας, (εννοείται) φρέσκο ψάρι, γαύρος ή σαρδέλα που σερβίρεται πάνω σε ρύζι sushi, μέχρι και τα κατάδικά της, χειροποίητα ζυμαρικά θα έχει πια αυτή η πάπια, αφού η ολοκαίνουργια μηχανή παραγωγής ζυμαρικών βρίσκεται ήδη στην κουζίνα. «Απλώς, μας αρέσει πάρα πολύ η δημιουργία», απαντά ο Μιχάλης.
Επιπλέον, κάθε εβδομάδα θα υπάρχει και μια καινούργια πρόταση σε ποτήρια κρασιού, η οποία θα τρέχει εκτός καταλόγου και θα συνταιριάζεται με τα πιάτα ημέρας. Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούμε να δοκιμάζουμε ωραία κρασιά (και σπάνιες ποικιλίες) σε χαμηλότερες τιμές, αλλά και να τα απολαμβάνουμε με το κατάλληλο πιάτο, καθώς ο σεφ θα έχει ήδη φροντίσει για αυτό.
Τι άλλο; Φυσικά οι περιοδικές εκθέσεις που γίνονται στο υπόγειο, τα live και τα djs sets σχεδόν κάθε βράδυ. Τι είναι τελικά το Black Duck, Μιχάλη; «Το Black Duck είναι όταν περπατάς στη Σταδίου, πας να στρίψεις στη Χρήστου Λαδά και πετάγεσαι ξαφνιασμένος γιατί σου σκάει η μυρωδιά του νεραντζιού εδώ (σ. σ. δείχνει το κούτελο, γνωστό και ως «δόξα πατρί»), και πιο κάτω η μυρωδιά του νυχτολούλουδου. Και την ίδια ώρα ακούς τον Λουκιανό να τραγουδάει από τα ηχεία. Είναι ένα βήμα δύναμης και αγάπης στο κέντρο της Αθήνας». Κι έτσι θέλουμε να παραμείνει.
10°
