ΜΕΤΡΟ ΑΘΗΝΑΣ

«Είναι καλύτερα πια τα πράγματα εδώ. Και όπως λένε και οι μανάδες μας, οι καλοί ποτέ δεν χάνονται... ούτε και οι όμορφοι»

Τα κορίτσια δεν ξέρω καν αν άκουγαν. Τους χάζευα ανενόχλητη, δεν με κοιτούσαν. Θυμάμαι πόσο ενήλικες και μεγάλοι μου φαινόντουσαν οι 30άρηδες στα 17

Και δίνεις, και ξαναδίνεις, και δεν ξεφυσάς, και αισθάνεσαι για 2 λεπτά καλύτερα για τον εαυτό σου, και; Έκανες τη διαφορά; Θα μπορέσεις ποτέ να την κάνεις;

Στο χωριό μου το λένε cringe, μια λέξη που το google translate αρνείται να αποδώσει με τη σωστή δόση συνοφρυωμένης ξινίλας που συμπεριλαμβάνει η έννοιά της

Στον Κεραμεικό... σκέφτομαι, εδώ όπου συναντηθήκαμε πρώτη φορά ένα βράδυ Σαββάτου στις 21.30, και χωριστήκαμε το επόμενο πρωί στις 6 σ’ ένα «μπαλκόνι» στον Λυκαβηττό

Ενώ τα μάτια μας ήταν αντικριστά, δεν μπορούσε να με «δει». Η όραση είχε καταστεί ανούσια.

Διάβασα κάπου πρόσφατα, σε ένα διήγημα νομίζω, ότι ο χρόνος δεν πάει πουθενά

Πολλές φορές οι άνθρωποι για να αισθανθούν ασφάλεια κλειδώνονται στην εκάστοτε εποχή τους. Σαν ένα περίεργο σύνδρομο Στοκχόλμης