ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ

Ενώ τα μάτια μας ήταν αντικριστά, δεν μπορούσε να με «δει». Η όραση είχε καταστεί ανούσια.

Διάβασα κάπου πρόσφατα, σε ένα διήγημα νομίζω, ότι ο χρόνος δεν πάει πουθενά

Πολλές φορές οι άνθρωποι για να αισθανθούν ασφάλεια κλειδώνονται στην εκάστοτε εποχή τους. Σαν ένα περίεργο σύνδρομο Στοκχόλμης

Η κοπέλα που κάθεται μπροστά μου πατάει το rewind και ακούει για 3η συνεχόμενη φορά το «Cornflake Girl» από Tori Amos. Τη νιώθω.

Ένας κύριος κοντά στα 70 μπαίνει στο βαγόνι, κατεβάζει τη βελόνα στο γραμμόφωνο κι ο καθένας ονειρεύεται τη δική του ζωή

Δεν μπορούμε να αρέσουμε όλοι σε όλους. Πάμε παρακάτω.

Ίσως και μένα μια μέρα τα δαχτυλίδια μου να μη μου κάνουν