Ο μπαμπάς μου ήταν πολύ πολύ αδύνατος…Αυτό καθόλου δεν τον εμπόδιζε να είναι μερακλής και καλοφαγάς. Ο ίδιος δεν ήξερε να βράζει ούτε αυγό, η μαγειρική, παλιά, διόλου απασχολούσε τους άντρες, άσε που είχε και γυναίκα… Τσελεμεντέ Νο 2. Καμιά φορά όμως, κυρίως τα καλοκαίρια που έστελνε γυναίκα και παιδιά διακοπές και έμενε μόνος του, τότε που και η ντομάτα ήταν στα καλύτερά της, έφτιαχνε την σαλάτα του μόνος του και την καταφχαριστιόταν. Δεν έκανε και τίποτα σπουδαίο… Διάλεγε από τις ντομάτες τις ώριμες, αυτές που βγάζουν πολύ ζουμάκι για να βουτάει το ψωμάκι του, και απλά ψιλοέκοβε από πάνω μια ή και δύο σκελίδες σκόρδο, όχι κρεμμύδι όπως συνηθίζουμε.
Την ονόμαζε «Τριπολιτσιώτικη» και έλεγε πως του θύμιζε την μάνα του. Σήμερα, αιώνες μετά, την φτιάχνω κι εγώ, πάντα καλοκαίρι…Δεν θέλει τίποτα άλλο που να αποπροσανατολίζει την έντονη νοστιμιά της αυτή η ντοματοσαλάτα. Ούτε πιπεριά, ούτε αγγούρι, ούτε φέτα.
Μόνο καλό, μυρωδάτο ελαιόλαδο και αλάτι.
Εγώ της προσθέτω και λίγα φυλλαράκια φρέσκου δυόσμου που νομίζω ότι της πάνε πολύ.
Ταιριάζει ιδανικά με κεφτέδες αλλά και με μικρόψαρα -γαύρους, μαρίδες, γοπίτσες-, στο τηγάνι. Δοκιμάστε την έτσι και θα με θυμηθείτε…
4°
