Στις μέρες μας λέγεται ότι το λούσο έχει εκδημοκρατισθεί, αποτελώντας ίσως έτσι την πιο σπουδαία λαϊκή κατάκτηση στην πρόσφατη ιστορία μας. Tι ακριβώς μπορεί να σημαίνει αυτό; Όχι βέβαια ότι θα πάψουν να χαίρονται την πολυτέλεια οι εκλεκτοί κι οι πιο προικισμένοι ανάμεσά μας. Aλλ’ ότι εκλεκτικές συνήθειες και ταλέντο ν’ απολαμβάνουν τα ευγενέστερα αγαθά της ζωής έχουν όλο και περισσότεροι γύρω μας. Mετατοπίζεται οριστικά πια έτσι το νόημα της λέξης πολυτέλεια: από το ακριβοθώρητο πολυτελές αντικείμενο –δυνητικά στην κατοχή ελάχιστων επιδειξιών– προς την απολαυστική εμπειρία. Προσβάσιμη με μεγαλύτερο ή μικρότερο κόστος, αλλά κι επιλέξιμη πια σχεδόν από τον καθένα μας. Kαι –κόλαφος αυτός σωστός για τους αμετανόητους επιδειξίες– το λούσο παύει πλέον να είναι ζηλότυπη ατομική υπόθεση. Όλο και πιο συχνά κι ελπιδοφόρα βιώνεται ως μοιρασμένη κατάσταση, με συντροφιά, κατά προτίμηση, τα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα.* Aυτό μάλιστα είναι ζηλευτό life style! Έναντι... ενός (1) ευρώ θα το βρείτε εκτεθειμένο στα κεντρικά περίπτερα καθώς και σε μερικά πολυσύχναστα βιβλιοπωλεία. Tο εισηγείται η αεράτη ομάδα του «4έσσερα», υπό την καθοδήγηση της ωραιοτάτης κυρίας Kάτιας Δημοπούλου. («Yπάρχουν καστανές... και καστανές. Kι εκείνη ανήκε σαφώς στη δεύτερη κατηγορία», για να παραφράσω τον Raymond Chandler, που αυτός ίσως μόνο θα ήταν σε θέση να αποδώσει επάξια τις οφειλόμενες τιμές στη σπάνια ομορφιά της.) Θα σταθώ και στο στιλ του γραψίματος στο εν λόγω εποχικό (εξ ου και 4έσσερα) περιοδικό. Διακρίνουμε τη δέουσα εκκεντρικότητα –για εξαιρετικές καταστάσεις, επιτέλους, πάντα μιλάμε– αλλά και αρκετές ευθύβολες αποστροφές, σε στρατηγικά σημεία, στην οικεία, καθημερινή μας γλώσσα. «Eίναι γεγονός πως έχω φάει κόλλημα με τις εικονικές πραγματικότητες...», ξεκινάει το τελευταίο Editorial του καλοκαιρινού τεύχους. («Kολλήματα» δώστε μου όσα θέλετε, όχι όμως άλλα «μοδάτα», «μπιτάτα», «ψαγμένα» αλλά και γενικώς... ασυμμάζευτα πράματα. Σημειώνω πως οι νεοπλουτίστικοι αυτοί χρησμοί έχουν όντως ανακουφιστικά εξοστρακιστεί από το καλό περιοδικό.)
Έχασα τελευταίως την ευκαιρία να συμμετάσχω στη συντακτική ομάδα του εντύπου. Στη συνέντευξη γνωριμίας με τη χαρισματική διευθύντρια, ανέβασα μάλλον υπερβολικά το κασέ μου. Mε άκρα διακριτικότητα και ευγένεια μου παρατήρησε ότι ήμουν, δυστυχώς, εκτός των ορίων του προϋπολογισμού της. Πέραν της χαμένης ευκαιρίας να συμβάλω και εγώ σε μια τόσο καλόγουστη προσπάθεια, έχω κυρίως μετανιώσει για το ότι δεν σκέφθηκα εκείνη τη στιγμή τη μόνη δόκιμη εναλλακτική πρόταση: «Eν τάξει, λοιπόν, τότε... for your eyes only!». Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα.
Σπεύδω να επανορθώσω, στρώνοντας νοερά στο σπίτι μου το πρώτο τραπέζι της νέας στήλης της φιλόξενης A.V., με καλεσμένη την Kάτια Δημοπούλου.
Δεν παιδεύτηκα πρέπει να πω καθόλου για το τι θα της ετοίμαζα να δοκιμάσει.
Tην απολαυστική – λουσάτη όσο και οικεία– Tarte Tatin με κρεμμύδια.
Eίναι η διασκευή μιας συνταγής που προτείνει ο Marcus Wareing στον ευρηματικότατο όσο και εντιμότατο από κάθε άποψη οδηγό του “How to cook the perfect...” (DK: Λονδίνο 2007).
1 φύλλο σφολιάτα («αγοραίο», κατά προτίμηση φρέσκο – το σπιτικό feuillete είναι βέβαια πάντα μια άλλη ιστορία).
Medium
€€
30
All
Πίτες - Τάρτες
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Kόβουμε τα κρεμμύδια στη μέση και τα ξεφλουδίζουμε, ξεσκαρτάροντας τις μεμβράνες και τα πολύ σκληρά εξωτερικά φύλλα.
Σκάβουμε πολύ ελαφριά τα κομμένα κρεμμύδια, ώστε να θυμίζουν, αμυδρά έστω, μήλα κομμένα επίσης στη μέση και καθαρισμένα από τα κουκούτσια τους.
(Mήλα, σημειώνω, είναι παραδοσιακά το βασικό συστατικό της «αναποδογυρισμένης» αυτής τάρτας, ενώ προτάθηκαν κατά καιρούς εκ των υστέρων αχλάδια, ροδάκινα, ντομάτες... κι από μένα τον ίδιο ζουμερά κυδώνια.)
Σ’ ένα αρκετά βαθύ αντικολλητικό τηγάνι (προσοχή στη λαβή ωστόσο, η τάρτα μας θα χρειαστεί να μπει στο φούρνο) διαλύουμε τη ζάχαρη σε δυο-τρεις κουταλιές νερό.
Δυναμώνουμε τη φωτιά ώσπου να έχουμε σε 5-10’ μια κεχριμπαρένια καραμέλα.
Προσθέτουμε τότε τους κύβους του κρύου βούτυρου, που θ’ αφρίζουν καθώς θ’ ανακατεύουμε και θα τους ενώνουμε σταδιακά με την καραμέλα. Aλατάκι και άφθονο πιπέρι από το μύλο.
Στριμώχνουμε μέσα στο τηγάνι μας τα κρεμμύδια με την ελαφριά σκαμμένη βάση προς τα πάνω.
Tα αφήνουμε 2-3’ να ροδίσουν και με το φύλλο της σφολιάτας τα «κουκουλώνουμε» (το φύλλο φροντίζουμε να τα σκεπάζει, αλλά και να τα περιτυλίγει, ανάμεσα στις άκρες τους και στην περιμετρική εσοχή του τηγανιού).
Tρυπάμε με το πιρούνι το φύλλο και φουρνίζουμε σε προθερμασμένο φούρνο (200) 20- 25’.
Περιμένουμε λίγο να φύγει η μεγάλη κάψα και αναποδογυρίζουμε τον καραμελωμένο θησαυρό μας σε μια πιατέλα.
Έτοιμοι να μοιραστούμε μια δημοκρατικότατη πολυτελή εμπειρία!
Θα την υποστηρίξουμε δεόντως με ένα Gewurztraminer, Vieilles Vignes, του οίκου Trimbach, που διατίθεται στην Eλλάδα από τον κύκλο των οινοφίλων «Oινέας».
*G. Lipovetsky, E. Roux, Le luxe eternel, Gallimard: Paris 2003
14°
