Ο Ποσειδώνας σε ευθεία πορεία στους Ιχθύες

Την Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2020 επιστρέφει σε ευθεία πορεία και ο Ποσειδώνας στους Ιχθύες, με τον Ουρανό πλέον να μένει ο μοναδικός πλανήτης που βρίσκεται σε ανάδρομη πορεία. Κατά την περίοδο της φαινομενικής ανάδρομής κίνησής τους, η ενέργεια των εξωτερικών πλανητών, όπως ο Ποσειδώνας, εμφανίζεται λιγότερο δραστική στη ζωή μας. Είναι περίοδος που προσφέρεται για να αφομοιωθούν όσα συνέβησαν κατά την περίοδο της ευθείας κίνησης και να γίνει μια προετοιμασία για το επόμενο «δραστικό» τους διάστημα.

Για τον Ποσειδώνα αυτή η περίοδος ξεκίνησε στις 23 Ιουνίου 2020, αμέσως μετά την ηλιακή έκλειψη της 21ης Ιουνίου, και ο πλανήτης ορθοδρομεί μεθαύριο, ακριβώς πριν τη σεληνιακή έκλειψη της 30ής Νοεμβρίου 2020, σε μία ωραία συμμετρία.

Ο Ποσειδώνας στους Ιχθύες σχετίζεται στενά με την κατάλυση των ψευδαισθήσεων, πεποιθήσεων, πίστεων και απόψεων που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα όπως είναι. Ακριβώς αυτό είναι το αποτέλεσμα της δράσης του όταν βρίσκεται σε ευθεία πορεία. Ακούγεται σίγουρα θετικό, θεμιτό κι επιθυμητό και ουσιαστικά έτσι είναι. Δεν βιώνεται όμως ακριβώς έτσι επειδή συνήθως δεν σχετιζόμαστε με τα πράγματα, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις όπως είναι, αλλά όπως πιστεύουμε ή θεωρούμε ότι είναι. Έτσι όταν καταλύεται η (εσφαλμένη ή ατελής ή άστοχη) πεποίθηση, άποψη, θεωρία μας και βρισκόμαστε ενώπιον της αλήθειας, αισθανόμαστε συχνότερα απογοήτευση, θυμό, αδικία και άλλα αρνητικά συναισθήματα, παρά ανακούφιση ή χαρά, όπως θα φανταζόταν κανείς πως αισθάνεται σε μία συνάντηση με την αλήθεια.

Αυτό τονίστηκε ιδιαίτερα κατά το προηγούμενο διάστημα της ευθείας πορείας του πλανήτη, δηλαδή το πρώτο εξάμηνο του 2020, εξαιτίας του συντονισμού της ενέργειας του Ποσειδώνα με άλλες εξίσου δραστικές ενέργειες οι οποίες σχετίζονται αμεσότερα με τα υλικά πράγματα και επιτάχυναν τη γείωση και αποσαφήνισαν το αποτέλεσμα της ποσειδώνιας αυτής δραστηριότητας. Έτσι στο πρώτο μισό του έτους, γίναμε όλοι μάρτυρες ενός δρώμενου που μας έφερε πιο κοντά σε μια αληθινή αντίληψη της προσωπικής και συλλογικής μας πραγματικότητας. Σε αυτή ξεχώρισε μια ιδιαίτερα τονισμένη αίσθηση «ενότητας», όπως και μια πολύ διαφορετική αντίληψη για τη σημασία του τι είμαστε και τι κάνουμε.

Μοχλό για αυτές τις συνειδητοποιήσεις αποτέλεσε η εμφάνιση μιας πανδημίας που στα πρώτα της στάδια αναμφίβολα δημιούργησε τις συνθήκες για μια πραγματικότατη συνειδησιακή μετατόπιση προς το αληθινότερο, για τον καθένα στο μέτρο του. Ωστόσο, αν και θεωρητικά όλοι μας καταλάβαμε και είπαμε πολλά σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, από την αρχή του καλοκαιριού και δώθε, αυτές οι συνειδητοποιήσεις υποχώρησαν στο παρασκήνιο και στο προσκήνιο της ζωής μας πρόβαλλαν εκ νέου οι γνωστές απόψεις και συνήθειες και σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, ενεργήσαμε βάσει αυτών. Κάναμε και ελπίζαμε ακριβώς τα ίδια. Σε άλλες περιπτώσεις, συνειδητοποιήθηκε ένα τόσο τεράστιο χάσμα ανάμεσα σε αυτό που «θεωρούνταν» και αυτό που «ήταν» που ακόμη κι αν άμεσα αρχίσαμε να ενεργούμε με γνώμονα την νέα συνειδητοποίηση, ο χρόνος που απαιτείται για να γεφυρωθεί το χάσμα εκτείνεται στο μέλλον.

Σε άλλες πάλι περιπτώσεις, μπορεί οι συνειδητοποιήσεις να έγιναν και να θελήσαμε να ενεργήσουμε βάσει αυτών, όμως ο τρόπος που έχουμε να αναλύουμε, να σχεδιάζουμε και τελικά να ενεργούμε, παραμένει σαφώς χρωματισμένος από τις προηγούμενες πεποιθήσεις και απόψεις και θεωρίες. Έτσι ενώ διακρίναμε το πρόβλημα, δεν διακρίναμε το πρόβλημα στον τρόπο που συνήθως επιδιώκουμε τη λύση κι εκεί οι ψευδαισθήσεις συνέχισαν ανενόχλητες το έργο τους. Ένα καλό παράδειγμα είναι το πολύ εύκολο συμπέρασμα πως εφόσον η πανδημία είναι παγκόσμιας κλίμακας θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί παγκόσμια. Προφανές και λογικό.

Σε αυτή την κατεύθυνση υπήρξε πολλή κριτική και θυμός και θεωρίες συνομωσίας και απλές «θεωρίες». Ωστόσο, βάσει πραγματικότητας, θα ήταν λογικό να διερωτηθεί κανείς, ακόμη κι αν είναι σαφέστατο πως αυτό είναι η λύση, κατά πόσο ήμασταν/είμαστε σαν ανθρωπότητα έτοιμοι (δεν θα πω ικανοί, ας το θεωρήσουμε δεδομένο αν και δεν είναι) να λειτουργήσουμε παγκόσμια. Ακόμη και με όλη την καλή θέληση του κόσμου για να δημιουργηθούν και να συντονιστούν τα κατάλληλα εργαλεία χρειάζεται χρόνος. Όχι φανταστικός χρόνος του αισθάνεσθαι και του σκέπτεσθαι, πραγματικός χρόνος του πράττειν. Αυτόν τον σκόπελο της ψευδαίσθησης πως επειδή κάτι έγινε αντιληπτό είναι και άμεσα εφικτό, δεν τον αποφύγαμε.

Σε κάθε περίπτωση, με την επιστροφή του πλανήτη σε ευθεία πορεία μικραίνει εκ νέου η απόσταση ανάμεσα σε αυτό που είναι κι αυτό που αντιλαμβανόμαστε. Συνεπώς όπου έχει γίνει αντιληπτή κάποια ασάφεια και αυτή είναι ανεπιθύμητη, η ποσειδώνια ενέργεια θα συνδράμει να καθαρίσει η ατμόσφαιρα και να διαγραφούν τα πράγματα με μεγαλύτερη σαφήνεια. Όπου συντηρούμε φούσκες ή δημιουργούμε τεχνηέντως ασάφεια, θα επέλθει σκούπα. Θα είναι επιθυμητό το αποτέλεσμα; Από την άποψη πως εφόσον ζούμε στον πραγματικό κόσμο, καλό είναι να τον αντιλαμβανόμαστε όπως είναι, ναι. Από την άποψη πως σχεδόν όλος ο πολιτισμός μας, άρα οι σχέσεις μας, οι δουλειές μας, η οργάνωσή μας, οι επιθυμίες μας κ.ο.κ., είναι στραμμένος προς το αντίθετο, όχι, καθόλου και σε καμία περίπτωση.

Για να μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε την ενέργεια του Ποσειδώνα στους Ιχθύες εποικοδομητικά χρειάζεται να είμαστε πρόθυμοι να αποχωριστούμε όνειρα, στόχους, επιθυμίες, πεποιθήσεις και αντιλήψεις που έχουμε την εντύπωση πως είναι το ίδιο το νόημα της ζωής μας, όπως και δικαιολογίες για να μισοκάνουμε ή να μην κάνουμε αυτά που κατά βάθος γνωρίζουμε πως είναι ορθά κι απαραίτητα. Ίσως ο ευκολότερος τρόπος να το κάνουμε είναι να τα υποκαταστήσουμε με άλλα, καινούρια τα οποία έχουν μεγαλύτερη σχέση με τα πράγματα όπως αποκαλύπτονται και διαμορφώνονται τώρα. Μένοντας προσκολλημένοι στην επιθυμία για επιστροφή σε μια παλιότερη «Εδέμ», στις σχέσεις, στο πως αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό και τη ζωή μας, στη δουλειά μας, στο πως διαμορφώνεται ο κόσμος και οι κοινωνικές συνθήκες, καταδικάζουμε τον εαυτό μας σε διαρκείς απογοητεύσεις και επίμονες θλίψεις και θυμούς για τον απλούστατο λόγο ότι ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω.

Υπάρχει ωστόσο πληθώρα καινούργιων δεδομένων, συνειδητοποιήσεων και δυνατοτήτων τα οποία μπορούν να γίνουν το υλικό για το μέλλον μας αρκεί να μην επιμένουμε να τα αγνοούμε ή να τα απορρίπτουμε επειδή δεν είναι αυτό που νομίζαμε ή περιμέναμε ή γιατί θέλουν δουλειά και χρόνο.

Η ποσειδώνια ενέργεια συνδέει στενά τη συναισθηματική ζωή της ανθρωπότητας με τα γεγονότα στο εξωτερικό πεδίο. Μέσα από τη σχέση της με τα ρευστά που είναι σαφής στο αρχέτυπό της σε όλες τις μυθολογίες και ψυχολογίες του κόσμου, γίνεται καταλυτική για την συμπεριφορά όλων των πραγμάτων, αισθητών και μη, που μπορούν να περιγραφούν ως «κύμα». Μέσα στα ρευστά είναι η συναισθηματική μας ζωή, είναι οι τάσεις της κοινής μας γνώμης, είναι και η συμπεριφορά της πανδημίας. Μπορούν να χαρακτηριστούν από «τρικυμίες» και «λαδιές» ή όλους τους καιρούς στο ενδιάμεσο.

Διατηρώντας κανείς κατά νου πως ο στόχος της ποσειδώνιας ενέργειας καθώς τροποποιείται από τους Ιχθύς, είναι απλώς μια ακριβέστερη αίσθηση της πραγματικότητας και πως η πραγματικότητα είναι ενιαία και εμείς επίσης ενωμένοι μέσα σ' αυτή ότι κι αν πιστεύουμε, προκύπτει ένας καλός τρόπος συμπεριφοράς τους μήνες που έρχονται για να διατηρηθούν «ήρεμες» όλες οι θάλασσες και να λείψουν τα βίαια «κύματα». Είναι να προσπαθήσουμε να συντονιστούμε με αυτό, το ωραίο ιδανικό που κρατά με κάθε τρόπο μπροστά στα μάτια μας η ενέργεια του Ποσειδώνα στους Ιχθύες, την ενότητα, έστω και με τον προθάλαμό της, την ανεκτικότητα. Έχουμε προεργασία δύο χιλιετηρίδων στο άθλημα, ίσως τώρα πλησιάσουμε λίγο παραπάνω.