Ευτυχία; Όχι ευχαριστώ

«Πότε θα δούμε άσπρη μέρα;». «Υπάρχει φως για εμάς τα καημένα τα καρκινάκια;» «Θα τελειώσει ποτέ αυτό το μαρτύριο;» «Α εγώ περνάω χάλια τα τελευταία δέκα χρόνια συνεχώς». «Μα τι συμβαίνει με έχει μουντζώσει το σύμπαν;» «Γαμ….. ο Δίας…» «Κακοπερνάω σου λέω, θα αλλάξει τίποτα;» «Θα δούμε φως, ή μπα…».

Η αστρολογία είναι ο ευκολότερος και ο πιο γρήγορος τρόπος για να εκδηλώσει κάποιος τη δυσφορία του – τα άστρα φταίνε. Αμ δε… Η δυσφορία διαχέεται παντού. Αυτή η γκρίνια δεν είναι ένα τωρινό φαινόμενο που θα μπορούσε να δικαιολογηθεί από τη δομική κρίση της κοινωνίας, είναι ένα γενικευμένο φαινόμενο που δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε λίγο-λίγο τα τελευταία χρόνια, για να φτάσει σε κρεσέντο.

Ξαφνικά υπάρχει μια δυσανεξία στις δυσκολίες της ζωής. Δεν μπορούμε να αντέξουμε τα εμπόδια, τις κακοτυχίες, τις αναποδιές. Υπάρχει απόλυτη άρνηση στη σκοτεινή πλευρά της ζωής, στη δυσ-τυχία, στην καθυστέρηση της εκπλήρωσης των επιθυμιών μας. Σαν κακομαθημένα παιδιά απαιτούμε την άμεση ικανοποίησή μας ΤΩΡΑ και αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε οτιδήποτε δεν είναι χαρούμενο, αισιόδοξο, γρήγορο, φωτεινό, ευχάριστο. Απαιτούμε ένα κόσμο χωρίς σκιά. Ένα κόσμο ευκολίας, αέναης ανθοφορίας, μια Ντίσνεϊλαντ όπου κανείς δεν μεγαλώνει, δεν λυγίζει, δεν σκοντάφτει, δεν πεθαίνει. Έναν κόσμο με ουράνια τόξα που κάνεις έτσι και κόβεις λεφτά από τα δέντρα στους δρόμους, που αφού τίποτα δεν είναι ικανό να σε πονέσει, τίποτε τότε δεν είναι ικανό και να σου δώσει χαρά.

Πώς καταφέραμε μέσα σε τριάντα χρόνια να μεταμορφωθούμε από ανθρώπους σε κάτι που θυμίζει ανθρώπους; Πώς έγινε και απεχθανόμαστε τόσο πολύ τις δυσκολίες που μας εξανθρωπίζουν; Ποιος μας έταξε μια μόνιμη ευτυχία και εμείς τον πιστέψαμε; Ποιος είπε ότι η ζωή δεν έχει κόπο, προσπάθεια, ήττες, τραγωδίες, επιμονή, αναβολές, ιδρώτα, αίμα; Ποιος είπε ότι η ζωή είναι το Λυχνάρι του Αλαντίν που εκπληρώνει ευχές;

Το βιβλίο του Σκοτ Πεκ, «Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος», ένα σημαντικό βιβλίο που βρίσκεται στην αντίπερα όχθη της new age μπουρδολογίας που έχει συμβάλει τα μέγιστα στην απανθρωποίηση του Ανθρώπου, ξεκινάει με τη φράση:

«Η ζωή είναι δύσκολη». Και συνεχίζει: «Οι άνθρωποι δεν βλέπουν βαθιά αυτή την αλήθεια, ότι η ζωή είναι δύσκολη. Αντί γι’ αυτό γκρινιάζουν ασταμάτητα με θόρυβο, ή σε χαμηλούς τόνους, για τα τεράστια προβλήματά τους, για τα βάρη και τις δυσκολίες της, λες και η ζωή είναι γενικά εύκολη, λες και η ζωή πρέπει να είναι εύκολη. Εκφράζουν την πίστη τους θορυβώδικα, ή με λεπτό τρόπο, ότι οι δυσκολίες τους αποτελούν ένα μοναδικό είδος δοκιμασίας που δεν έπρεπε να υπάρχει και που, κατά παράδοξο τρόπο, έπληξαν εδικά αυτούς, τις οικογένειές τους, το σόι τους, την τάξη τους, το έθνος τους, ή ακόμα και το γένος τους κι όχι άλλους. Τη γνώρισα αυτή την γκρίνια γιατί έχω κι εγώ σε αυτήν το μερτικό μου.

Η ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα. Θέλουμε να γκρινιάζουμε για αυτά ή να τα λύνουμε; Θέλουμε να μάθουμε στα παιδιά μας να τα λύνουν; Η πειθαρχία είναι μια βασική συλλογή εργαλείων που χρειαζόμαστε για να λύνουμε τα προβλήματα της ζωής. Χωρίς πειθαρχία δεν μπορούμε να γίνουμε τίποτα. Με λίγη πειθαρχία μπορούμε να λύσουμε μόνο λίγα προβλήματα. Με ολική πειθαρχία μπορούμε να λύσουμε όλα τα προβλήματα.

Εκείνο που κάνει τη ζωή δύσκολη είναι το γεγονός ότι η πορεία για την αντιμετώπιση και τη λύση των προβλημάτων είναι βασανιστική. Τα προβλήματα μάς προκαλούν έντονο αίσθημα αποστέρησης, ή στενοχώριας, ή μελαγχολίας ή μοναξιάς, ή μεταμέλειας, ή θυμού, ή φόβου βαθιάς ανησυχίας ή άγχους και απελπισίας. Όλα αυτά είναι δυσάρεστα συναισθήματα, συχνά πολύ δυσάρεστα και τόσο οδυνηρά όσο και οποιοσδήποτε πόνος, μερικές φορές ισοδυναμούν με το χειρότερο είδος σωματικού πόνου. Ακριβώς εξαιτίας του πόνου που γεννούν μέσα μας γεγονότα ή συγκρούσεις τα ονομάζουμε προβλήματα. Και εφόσον η ζωή θέτει μια σειρά από προβλήματα η ζωή είναι πάντα δύσκολη και γεμάτη λύπες, αλλά και χαρές.

Όταν αποφεύγουμε την κανονική ταλαιπωρία που απορρέει από την επαφή μας με τα προβλήματα, αποφεύγομε συνάμα και την πρόοδο που απαιτούν από εμάς τα προβλήματα. Παύουμε να προοδεύουμε, μένουμε στάσιμοι. ΚΑΙ χωρίς γιατρειά, το ανθρώπινο πνεύμα αρχίζει να μαραζώνει.

Όταν διδάσκουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας την πειθαρχία μαθαίνουμε στα παιδιά μας και στον εαυτό μας πώς να υποφέρουμε και πώς να προοδεύουμε».