Στην Ύδρα βρίσκεται το πιο όμορφο γήπεδο ποδοσφαίρου της Ελλάδας

Έξω από τα νοτισμένα τζάμια του πλοίου έχει αρχίσει να φαίνεται στεριά. «Σε μερικά λεπτά φτάνουμε στην Ύδρα» ακούγεται από τα μεγάφωνα. Ετοιμάζουμε τα πράγματά μας. Γύρω μας οι πιο πολλές θέσεις του ταχυπλόου είναι άδειες. Είναι τέτοια τα μέτρα προστασίας από τον κορωνοϊό που δεν επιτρέπονται οι κοντινές επαφές.

Φτάνουμε. Ένας υπάλληλος του πλοίου στέκεται όρθιος και μας παρακινεί να έχουμε όλοι μεταξύ μας απόσταση τουλάχιστον ενός μέτρου. Ανοίγουν οι πόρτες. Πετάμε τις μάσκες. Ανάσα. Η ευχή, μόνο μία: Μακάρι αυτό να είναι το τελευταίο ταξίδι που κάνουμε έτσι.

Με το που πατάμε στη στεριά, μεμιάς μπροστά μας εμφανίζονται οι αγωγιάτες και μας δείχνουν τα άλογά τους για να μεταφέρουν τις βαλίτσες μας, ακόμη κι εμάς τους ίδιους ως το ξενοδοχείο. Αρνούμαστε ευγενικά και τραβάμε προς τον ξενώνα. Ευτυχώς, το δωμάτιο βρίσκεται πολύ κοντά στο λιμάνι, με τη θάλασσα να απέχει από το μπαλκόνι μας μόνο ένα λεπτό.

Η Ύδρα είναι ένα πανέμορφο νησί, ωστόσο έχει κάτι το αξιοπερίεργο. Αποτελεί ένα από τα μοναδικά νησιά στη χώρα και τον κόσμο που δεν υπάρχει συγκοινωνιακό δίκτυο, με αποτέλεσμα όλοι οι ντόπιοι κι οι τουρίστες που το επισκέπτονται να καλούνται να κάνουν όλες τις αποστάσεις στο νησί με τα πόδια.

Αφήνουμε απευθείας τις βαλίτσες και φεύγουμε για μπάνιο. Το νησί είναι γεμάτο με μονοπάτια δίπλα στη θάλασσα. Τα τοπία σού κόβουν την ανάσα. Βραχώδεις ακτές, βαθιές θάλασσες και κύματα που σκάνε πάνω στη στεριά με εκκωφαντικό θόρυβο. Οι αμμώδεις παραλίες είναι ελάχιστες και αυτό που συναντάς συνέχεια είναι τσιμεντένιες προβλήτες από τις οποίες μπορείς να κάνεις όσες βουτιές θες.

Ο λόγος που φτάσαμε στο νησί είναι για να συναντήσουμε τα μέλη του Αθλητικού Ομίλου Ύδρας, της μοναδικής ποδοσφαιρικής ομάδας του νησιού, και να περπατήσουμε σ’ ένα από τα ομορφότερα γήπεδα της Ελλάδας, για το οποίο έχουν κάνει αφιέρωμα ακόμη και κινέζικα τηλεοπτικά δίκτυα.

Το γήπεδο βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του νησιού, σ’ ένα ύψωμα από το οποίο μπορείς να δεις όλη τη χώρα της Ύδρας ως το Αιγαίο Πέλαγος. Όπως λένε χαριτολογώντας οι ντόπιοι, η θέα του μοιάζει μ’ εκείνη του Σταντ Λουί Β’ του Μονακό.

Για να φτάσουμε ως εκεί, περάσαμε μερικά λεπτά τριγυρνώντας μέσα στα σοκάκια και ρωτώντας ντόπιους για τον προορισμό, καθώς το ελλιπές σήμα στο κινητό δεν μας επέτρεπε να ανοίξουμε το GPS. Τελικά τα καταφέραμε.

Η θέα σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Από την μία πλευρά, τα βραχώδη και απότομα βουνά της Ύδρας, τα οποία είναι λες και σκεπάζουν το γήπεδο, και από την άλλη τα παραδοσιακά σπίτια, από τα παράθυρα των οποίων μπορεί να δει κανείς άνετα τον αγώνα, καθώς απέχουν ελάχιστα μέτρα από την γραμμή του πλαγίου άουτ. «Ξέρεις πόσα τζάμια έχουμε σπάσει;» λέει γελώντας ένας από τους ποδοσφαιριστές της, ο οποίος πια γνωρίζει προσωπικά όλους τους θαμώνες τους.

Στον αγωνιστικό χώρο βρίσκεται ήδη ο πρόεδρος της ομάδας, Παναγιώτης Μαρκαντώνης, ο οποίος υπηρετεί τον σύλλογο εδώ και 40 χρόνια από κάθε πόστο και οι ποδοσφαιριστές του ΑΟ Ύδρας που είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν την προπόνηση. Τα χρώματα που ξεχωρίζουν στις φανέλες της ομάδας είναι το κόκκινο, το λευκό και το μπλε. Το σχέδιό τους μοιάζει πολύ μ’ εκείνο της εθνικής Κροατίας. Ο λόγος, ωστόσο, είναι τελείως διαφορετικός.

Για σήμα η ομάδα του νησιού έχει τη σημαία της Ύδρας κατά την ελληνική επανάσταση του 1821. Το νησί του Αργοσαρωνικού διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην εξέγερση των Ελλήνων εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, καθώς εφοπλιστές του νησιού διέθεσαν τα πλοία τους για τον αγώνα, μ’ αρκετά από τα σπίτια τους σήμερα στο νησί να έχουν μετατραπεί σε μουσεία. Οι Υδραίοι είναι περήφανοι για την ιστορία τους, γι’ αυτό και έξω από πολλά σπίτια θα δει κανείς να κυματίζει η ελληνική σημαία μαζί με την υδραϊκή.

Η ομάδα του νησιού ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο την δεκαετία του ‘50 με την ονομασία Πανυδραϊκός και συνέχισε έτσι ως το ‘80 όταν, μετά από μερικά χρόνια αδράνειας, μετονομάστηκε σε Αθλητικό Όμιλο Ύδρας.

Μέσα στα χρόνια η έδρα της ομάδας έχει αλλάξει πολλές μορφές. «Το γήπεδο έγινε εδώ, στο Περιβόλι του Κούσουλα, και ήταν μικρότερο από τις σημερινές του διαστάσεις. Μέσα στα χρόνια το μεγαλώσαμε και το 2013 βάλαμε χλοοτάπητα, καθώς όλα τα προηγούμενα χρόνια παίζαμε στο χώμα» εξηγεί ο κ. Μαρκαντώνης.

Για να ολοκληρωθεί, ωστόσο, το έργο, η ομάδα έπαιζε για 5 χρόνια χωρίς έδρα και έπρεπε να μετακινείται στον γειτονικό Γαλατά Τροιζηνίας ή στην Ερμιόνη για να δίνει τους αγώνες κάθε Σαββατοκύριακο. 

«Ήταν δύσκολα, αλλά δεν μας ένοιαζε. Ήταν το μεγάλο μας όνειρο να δούμε το γήπεδό μας έτσι. Ακόμη και κάθε μέρα να μου έλεγες να πηγαίνω απέναντι θα το έκανα χωρίς αντίρρηση» λέει ο αρχηγός της ομάδας, Δημήτρης Τσαγκάρης.

Ο αγώνας, όμως, για να εκσυγχρονιστεί το γήπεδο ήταν μακρύς και γεμάτος δυσκολίες. «Για να πάρουμε την άδεια περάσαμε μεγάλη ιστορία. Πολλοί στο νησί ήθελαν να το γκρεμίσουν και να φτιάξουν έναν πολυχώρο με πισίνες. Τα καταφέραμε, όμως, και το κρατήσαμε ως είχε, ως γήπεδο ποδοσφαίρου» προσθέτει ο προπονητής του ΑΟ Ύδρας, Νεκτάριος Καλαφάτης.

Με την ανακαίνισή του όλα άλλαξαν. Η συμμετοχή των ντόπιων στα κοινά της ομάδας είναι πια μεγάλη, ενώ το γήπεδο γεμίζει σε κάθε αγωνιστική, δημιουργώντας μια πολύ θερμή ατμόσφαιρα.

Την αγάπη των κατοίκων της Ύδρας στον σύλλογο, οι ιθύνοντες την αποδίδουν στο γεγονός πως σχεδόν όλοι οι ποδοσφαιριστές του κατάγονται από το νησί ή διαμένουν σ’ αυτό.

«Είμαστε μια ερασιτεχνική ομάδα. Κανένας παίκτης δεν αμείβεται, γι’ αυτό και είμαστε μια καλή οικογένεια. Υπάρχουν παιδιά που σπουδάζουν στην Αθήνα ή ακόμη και στην Πάτρα και μας συναντούν στο Ναύπλιο για να παίξουν μαζί μας» σημειώνει ο Νεκτάριος Καλαφάτης.

Μόνιμα στο νησί ζουν σήμερα περίπου 2.000 άτομα και, όπως εξηγεί ο κ. Μαρκαντώνης, η ζωή είναι ιδανική για να μεγαλώσει ένα παιδί. «Όλοι από μικροί εδώ μαθαίνουμε να περπατάμε. Για μας δεν είναι τίποτα τα 20 και 30 λεπτά συνεχόμενο περπάτημα. Έχουμε μάθει να ζούμε έτσι» συμπληρώνει.

Τα μοναδικά αυτοκίνητα που κινούνται πάνω στο νησί είναι το απορριμματοφόρο του δήμου και το πυροσβεστικό όχημα. Υπάρχουν πολλοί Υδραίοι που έχουν αυτοκίνητο, ωστόσο, το αφήνουν απέναντι στο Μετόχι και πηγαινοέρχονται κάθε μέρα με το καράβι.

Πολλοί, ωστόσο, δεν έχουν μπει καν στη διαδικασία να μάθουν να οδηγούν καθώς δεν το θεωρούν απαραίτητο. Ένας από αυτούς είναι ο Νεκτάριος Καλαφάτης. «Μικρός με ρωτούσε ο πατέρας μου αν ήθελα δίπλωμα αυτοκινήτου κι εγώ του έλεγα όχι. Ακόμη μέχρι σήμερα δεν έχω βγάλει, να φανταστείς».

Συνηθώς ο πληθυσμός στο νησί αρχίζει να αυξάνεται από τον Απρίλη και παραμένει σε υψηλά επίπεδα ως τον Οκτώβρη, όταν και λήγει η καλοκαιρινή σεζόν. Οι πιο πολλοί κάτοικοι του νησιού ζουν από τον τουρισμό, καθώς δεν υπάρχει ιδιαίτερα ανεπτυγμένη κτηνοτροφία ή αλιεία. Αυτό, συχνά, αποτελεί τροχοπέδη για την ομάδα, καθώς υπάρχουν φορές που στις πρώτες προπονήσεις της σεζόν τον Σεπτέμβρη εμφανίζονται στο γήπεδο μόλις 2-3 αθλητές.

Η φετινή χρόνια, ωστόσο, είναι μια ειδική συνθήκη. Μπορεί να βρισκόμαστε στα μέσα Ιουλίου, η κίνηση στο νησί, όμως, όπως παραδέχονται οι ντόπιοι, θυμίζει αρχές σεζόν. Τα πλοία έρχονται μισογεμάτα, ενώ ο κίνδυνος για την εξάπλωση του ιού είναι μεγάλος.

Χαρακτηριστικό είναι πως 30 μέρες μετά το ταξίδι μας, η Ύδρα μπήκε σε μερική καραντίνα, καθώς, υπό τον υγειονομικό κίνδυνο, τα μαγαζιά της έπρεπε αναγκαστικά να κατεβάζουν ρολά στις 12 τα μεσάνυχτα.

Το μέλλον μπορεί να είναι αβέβαιο για το νησί και το ποδόσφαιρο, εκείνοι όμως δεν χάνουν την αισιοδοξία τους. Η προπόνηση δεν διαρκεί πολύ. Ο ήλιος έχει αρχίσει να πέφτει. Γυρνάμε πίσω από τον δρόμο που με τόσο κόπο καταφέραμε να βρούμε πριν από μερικές ώρες. Τα σοκάκια έχουν αρχίσει να φωτίζονται από τα λαμπιόνια των μαγαζιών. Πόσο όμορφη είναι η Ύδρα το βράδυ...