Μπορεί κανείς να δει μπάσκετ στην Ελλάδα χωρίς να αηδιάσει;

Το εθνικό μας σπορ από το 1987 και έπειτα είναι ένα, όλοι το ξέρουν. Όσο λαοφιλές και να είναι το ποδόσφαιρο, όσες επιτυχίες κι αν είχαμε στο πόλο, όλοι γνωρίζουν ότι το μπάσκετ είναι το Νο 1 εθνικό προϊόν σε αθλητικό επίπεδο. Εδώ και 3 δεκαετίες μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι ότι εξάγουμε μπάσκετ. Παίκτες και προπονητές, ιδέες και τακτικές. Ακόμη κι αν η νοοτροπία στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους νέους αθλητές στην Ελλάδα είναι λάθος, η «Επίσημη Αγαπημένη» είναι μία και οι επιτυχίες των συλλόγων αξέχαστες.

Οι ελληνικές ομάδες ήταν για μια σειρά από χρόνια πρωταγωνίστριες και έχουν τα φόντα να ξαναγίνουν. Κι όμως, ενώ οι προσπάθειες των παραγόντων –τουλάχιστον στο αγωνιστικό κομμάτι— είναι εντυπωσιακές (Πιτίνο, Μπλατ, Μπάνκι, Πεδουλάκης στους πάγκους των τεσσάρων πρώτων ομάδων) και μάλιστα σε ένα κλίμα αβεβαιότητας με κάθε αρχή του Financial Fair Play να καταστρατηγείται από Fiba και Euroleague, οι θεσμοί ως συνήθως δεν αφήνουν το σπορ να πάει μπροστά. Καθημερινά και εδώ και χρόνια.

Η ρωσική ομοσπονδία μπάσκετ έχει Πρόεδρο τον Αντρέι Κιριλένκο, ετών 38. Η ισπανική Ομοσπονδία, τον Χόρχε Γκαρμπαχόθα, ετών 41. Οι Σέρβοι έχουν Πρόεδρο τον Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, ετών 48. Οι Τούρκοι τον Χέντο Τούρκογλου, ετών 38. Οι Κροάτες, τον πρώην παίκτη του Άρη και του Παναθηνaϊκού, Στόγιαν Βράνκοβιτς στα 55 του. Πρόεδρος στη λιθουανική ομοσπονδία είναι ο Αρβίντας Σαμπόνις, ετών 54.

Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί οι πρόεδροι; Όχι, δεν είναι μόνο νεαροί στην ηλικία. Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι πως θεωρούνται μύθοι στη χώρα τους και διαθέτουν παγκόσμιο κύρος, ο ένας περισσότερο από τον άλλον. Ενωτικά πρόσωπα, που κανένας δεν είναι υπεράνω τους, γνωρίζουν πώς θα πάει μπροστά το άθλημα στην πατρίδα τους και κυρίως κανείς δεν έχει τη δύναμη να τους αμφισβητήσει.

Τι διαφορά έχει ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, Πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης (ΕΟΚ) και ετών 80; Αρχικά έχει διοικητική σχέση με το μπάσκετ πολύ πριν οι περισσότεροι από αυτούς μαγέψουν την πορτοκαλί θεά. Έχει ηλικιακή διαφορά μεγαλύτερη των 20 ετών από τον μεγαλύτερο της λίστας και δεν έχει την εμπιστοσύνη τεράστιου μέρους του ελληνικού μπασκετικού κοινού για την προεδρία της ΕΟΚ. Ένας πρόεδρος που αμφισβητείται ευθέως από παράγοντες και παίκτες και στις διοργανώσεις που διευθύνει δημιουργούνται κάθε χρόνο νέα προβλήματα, με το άθλημα τελικά να μένει όμηρος τακτικών μιας άλλης δεκαετίας.

Βλέποντας κανείς τις τελικές φάσεις των κυπέλλων των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών, θα δει παντού γιορτές. Στην Ισπανία κάθε χρόνο διοργανώνεται το Final 8. Μια υπέροχη διοργάνωση με τις 8 καλύτερες ομάδες της ACB να ταξιδεύουν μαζί για να παίξουν ένα τουρνουά αντίστοιχο της αξίας τους. Χωρίς παιδιά στις εξέδρες, αλλά με μπόλικο πολιτισμό. Ψιλά γράμματα.

Σίγουρα το να δει κανείς Final 8 στην Ελλάδα είναι ουτοπικό, αλλά δεν μπορεί κανείς να δει το άθλημα που αγαπά χωρίς να αηδιάσει; Στην Ελλάδα του 2019 με τη διοικητική κόντρα των δύο οικογενειών, που έχουν θυσιάσει τα πάντα για να δουν τις ομάδες τους να φτάνουν στην κορυφή, να είναι τεράστια και τη διοίκηση των Ερυθρολεύκων να έχει σαφή παράπονα από συγκεκριμένους διαιτητές εδώ και πολλά χρόνια, η ΕΟΚ αποφασίζει να ορίζει διαιτητές και να μην κάνει κλήρωση. Και ενώ οι διαιτητές της Euroleague, οι κατά τεκμήριο καλύτεροι έλληνες διαιτητές, βρίσκονται στην Α2 παρά το γεγονός ότι έχουν δικαιωθεί για την κόντρα τους με την Ομοσπονδία, ο ορισμός αποτελεί μια ευθεία πρόκληση για τη διοίκηση του Ολυμπιακού. Σε ένα τοξικό κλίμα με τα όσα –κακώς– έγιναν στο ΣΕΦ για το ευρωπαϊκό ντέρμπι, η ΕΟΚ αποφασίζει να ορίσει τους: Αναστόπουλο, Παναγιώτου και Μάνο για τον ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδας. Ανθρώπους για τους οποίους οι Ερυθρόλευκοι έχουν παραπονεθεί σε κάθε βαθμό.

Την ίδια εβδομάδα κυκλοφορεί ηχητικό του Γιώργου Πρίντεζη στο οποίο εμφανίζεται απογοητευμένος με όσα συμβαίνουν στην ομάδα και σαν απάντηση αφήνονται αιχμές από τους προέδρους του Ολυμπιακού σχετικά με «πιθανή μείωση αποδοχών του ηγέτη του Παναθηναϊκού». Το κλίμα για άλλη μια φορά πριν από ντέρμπι είναι δυναμιτισμένο, πριν καν ξεκινήσει ο αγώνας.

Τι έγινε όταν ξεκίνησε; Οι τρεις διαιτητές για τους οποίους ο Ολυμπιακός «έβραζε», προτού καν ξεκινήσει η αναμέτρηση, άρχισαν να σφυρίζουν με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Οι φιλοξενούμενοι δεν βρήκαν ποτέ ρυθμό στο παιχνίδι, οι γηπεδούχοι έπαιζαν επιθετική άμυνα –στα όρια του φάουλ– και ενώ ο Ολυμπιακός αναλώθηκε στο να φωνάζει δικαιολογημένα για τη διαιτησία, βρέθηκε φυσιολογικά στο -15 στο ημίχρονο. Με ορισμένα σφυρίγματα να είναι στο όριο του προκλητικού, οι Ερυθρόλευκοι αποφάσισαν –ίσως πολύ πιο πριν από το ημίχρονο– να αποχωρήσουν από το γήπεδο σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα όσα έγιναν σε αυτό.

Η συνέχεια; Ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ Παναθηναϊκός να αφήνει ένα κόκκινο στριγνκ στον πάγκο του Ολυμπιακού και ο Γενικός Διευθυντής της ΚΑΕ Ολυμπιακός να ζητά την παρέμβαση της Πολιτείας για να λυθεί το θέμα. Ο Υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Βασιλειάδης αρκέστηκε σήμερα να πει ότι δεν είναι δουλειά του να λύσει τα θέματα της διαιτησίας, η ΚΑΕ Ολυμπιακός απάντησε και άλλο ένα γαϊτανάκι συνεχίζεται. Οι δύο ομάδες κατά πάσα πιθανότητα θα βρεθούν αντιμέτωπες και στους τελικούς του Πρωταθλήματος. Έχει αναρωτηθεί κανείς σε τι κλίμα θα γίνουν εκείνα τα παιχνίδια;

Την Τετάρτη 13/2 το μπάσκετ βγήκε για άλλη μια φορά χαμένο. Μια ομάδα να αποχωρεί από το παρκέ είναι ένα θέαμα που δεν συναντάς συχνά. Δεν συναντάς συχνά επίσης να χτυπά φωτοβολίδα στο κεφάλι παίκτη (Χάινς, τελικός Κυπέλλου 2013) και ο αγώνας να αρχίζει. Καλώς ή κακώς είχαν δοθεί πολλές ευκαιρίες στον Ολυμπιακό να φύγει από το γήπεδο του αντιπάλου του, όπως επίσης και στον Παναθηναϊκό, που οι παίκτες του έχουν επιβιώσει πολλές φορές κατά τύχη από τους κάφρους του ΣΕΦ.

Και ενώ το γαϊτανάκι με τις δικαστικές διαμάχες και τις ανακοινώσεις συνεχίζεται, συμβαίνει αυτή η αποχώρηση. «Ένα άθλιο τέλος είναι καλύτερο από μια αθλιότητα δίχως τέλος» έλεγε ο Μαρξ τον 19ο αιώνα. Μπορεί αυτή η αποχώρηση να γίνει η αρχή για κάτι καλύτερο; (Ξανα)πιάσαμε πάτο και είναι ώρα για σοβαρές αποφάσεις. Το κατά πόσο αυτές μπορούν να παρθούν όταν η μία πλευρά δεν σέβεται τη Διοργανώτρια Αρχή και το κοινό έχει κουραστεί να βλέπει στην ίδια θέση τα ίδια πρόσωπα, είναι άγνωστο. Και Έλληνες με ιδέες και κύρος σε όλη την μπασκετική κοινότητα υπάρχουν και όλοι γνωρίζουν ότι θέλουν να προσφέρουν. Ως τότε ας διαβάσουμε ξανά και ξανά το χθεσινό tweet του Γιάννη Αντετοκούνμπο και ας σκεφτούμε τι είναι αυτό που μας χωρίζει.