Ο τυφλός τριαθλητής του ΙΩΝΑ ΑμΕΑ, Χρήστος Κορομηλάς μιλά στην Athens Voice λίγα 24ωρα, πριν τρέξει στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας
Πριν τον γνωρίσω, αν και είχα ακούσει πολλά για αυτόν, είχα ορκιστεί ότι δεν θα υποκύψω σε κανένα κλισέ. «Βλέπει με τα μάτια της ψυχής» κι όλα αυτά τα τετριμμένα που γράφουμε όταν αναφερόμαστε σε ανθρώπους σαν τον Χρήστο Κορομηλά. Ο Χρήστος είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ο καλός θείος που σου φέρνει σοκολάτες κρυφά από τη μαμά και τον μπαμπά, αλλά και που τον έχεις πρότυπο γιατί ενώ σου μοιάζει είναι και τόσο διαφορετικός. Αν τον γνώριζες όπως εγώ, θα μιλούσες σίγουρα με κλισέ. Είναι όλα τα κλισέ του κόσμου μαζεμένα.
Ο Χρήστος Κορομηλάς έχασε την όρασή του σε μεγάλη ηλικία. Δεν γεννήθηκε τυφλός. Αναγκάστηκε, λοιπόν, να αλλάξει όλη του τη ζωή. Να προσαρμοστεί. Να ξαναγεννηθεί. Ο Χρήστος ξαναγεννήθηκε κι έλαμψε.
Όπως μας λέει, «ο αθλητισμός είναι η διέξοδος για όλους τους ανθρώπους». Κι η αρχική διέξοδος του Χρήστου ήταν η κολύμβηση, στην οποία αναδείχθηκε πανελληνιονίκης αρκετές φορές από το 2012 στην κατηγορία s12. «Βρίσκομαι σε έκσταση, απογειώνομαι για τον δικό μου κόσμο, μπαίνω στην τροχιά του δικού μου πλανήτη, είμαι στη νιρβάνα μου. Μια τρικυμία συναισθημάτων!» μου λέει όταν αναφέρεται κάθε φορά που τερματίζει σε έναν αγώνα και το έχει κάνει σε πολλούς. Άλλωστε είναι ο μοναδικός ανάπηρος αθλητής που μετέχει σε πρωταθλήματα κολύμβησης αρτιμελών βετεράνων με αρκετά μετάλλια στην κατοχή του, ενώ από το 2018 συμμετέχει σε πολλούς αγώνες τριάθλου, ανοιχτής θάλασσας και ημιμαραθωνίους, με μεγαλύτερη μέχρι στιγμής πρόκληση το half iron man στο Costa Navarino, μία απόσταση συνολικά 113 χιλιομέτρων (2 χλμ. κολύμβηση, 90 χλμ. ποδήλατο και 21 χλμ. running).
Εδώ και 15 μήνες προετοιμάζεται με τον προπονητή του από τον ΙΩΝΑ ΑμΕΑ, Γιώργο Γκούντα, να τρέξει για πρώτη φορά στην αυθεντική διαδρομή του Μαραθωνίου της Αθήνας. Γιατί; Η απάντηση είναι απλή: «Ήταν το όνειρό μου να τρέξω στον κλασικό μαραθώνιο».
Χρήστο, μίλησε μας λίγο για σένα. Είσαι ένας αθλητής με ολική απώλεια όρασης, αλλά δεν γεννήθηκες τυφλός. Πώς αποφάσισες να στραφείς στον αθλητισμό και δη, στο τρίαθλο;
Όταν μου συνέβη το πρόβλημα με την όρασή μου ξαφνικά άλλαξε η ζωή μου γιατί έπρεπε να μάθω να ζω με διαφορετικό τρόπο, σταμάτησα να κινούμαι και με τα φάρμακα πήρα πολλά κιλά και αισθανόμουν χοντρός, δυσκίνητος και γέρος. Μετά από τρεισήμισι χρόνια, αφού είχα δοκιμάσει τα πάντα επιστημονικά και πειραματικά για να επανακτήσω την όρασή μου και αφού είχα κάνει μαθήματα κινητικότητας ώστε να κινούμαι μόνος μου με το λευκό μπαστούνι, αποφάσισα να ξανακολυμπήσω. Πέρασαν τέσσερα χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων η καθημερινή μου άσκηση γινόταν στην πισίνα και ελάμβανα μέρος σε αγώνες ΑμεΑ. Στη συνέχεια, ευτύχησα να πάρω μεταγραφή στον Ιωνά, όπου με την καθοδήγηση του προπονητή, συνοδού και φίλου μου Γιώργου Γκούντα ξεκινήσαμε τις μεγάλες περιπέτειες. Κολύμπι σε πισίνα, σε ανοιχτή θάλασσα, αγώνες δρόμου, ποδηλασία και φυσικά κατέληξα στο τρίαθλο…
Αθλείσαι από μικρό παιδί;
Πάντοτε έπαιζα ποδόσφαιρο, και αν και μυήθηκα σε αυτό το σπορ, μου άρεσαν πολύ οι ανώμαλοι δρόμοι, 5 και 10 χιλιομέτρων, και μετά τα 14 μου άρχισα να κολυμπάω, ενώ έχω παίξει και τρία χρόνια πόλο στην ΕΑΠ και στον Θρίαμβο, στην Πάτρα όπου μεγάλωσα.
Πόσο διαφορετική είναι η προπόνηση ενός αθλητή με προβλήματα όρασης και τι ρόλο παίζει ο προπονητής;
Πολύ διαφορετική. Για την ακρίβεια, δεν έχει καμία σχέση με την προπόνηση ενός κοινού αθλητή. Φανταστείτε απλά ότι πρέπει να μάθεις να περπατάς, να κολυμπάς και, κυρίως, να σκέφτεσαι τελείως διαφορετικά από ό,τι πριν. Άλλη ζωή! Εκεί, λοιπόν, έρχεται ο προπονητής σου που πρέπει ανάλογα τη στιγμή και την κατάστασή σου να κρίνει πότε θα σε παρηγορήσει, πότε θα σε διατάξει, πότε θα σε βρίσει ακόμα και τέλος πότε θα σε πωρώσει να μην το βάλεις κάτω! Να είστε σίγουροι ότι δεν μπορούσα να διανοηθώ καν ότι μπορώ να κάνω αυτά που ο Γιώργος ήξερε ότι τα είχα. Προσωπικά θέλω να σας δηλώσω ότι η ευτυχία και η αθλητική μου επιτυχία είναι ο Γιώργος. Αυτός ευθύνεται που ανέκτησα ξανά τον αυτοσεβασμό και την αυτοεκτίμησή μου. Μαζί παλέψαμε τους ψυχαναγκασμούς, τα κολλήματα, τους φόβους και τις φοβίες μου, και τις κερδίσαμε και συνεχίζουμε να κερδίζουμε καθημερινά.
Ο αθλητισμός είναι διέξοδος για ένα άτομο με ειδικές ανάγκες; Θα συμβούλευες ένα παιδί με αντίστοιχα με εσένα προβλήματα να στραφεί στον αθλητισμό;
Ο αθλητισμός είναι η διέξοδος για όλους τους ανθρώπους. Δεν έχει σημασία αν είσαι υγιής, αρτιμελής ή αντιμετωπίζεις κάποιο πρόβλημα υγείας ή αναπηρίας, όλοι πρέπει να έχουμε καθαρό το μυαλό μας για να αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητά μας και σε αυτό ο αθλητισμός είναι σίγουρος σύντροφος και συνοδοιπόρος. Ότι τα παιδιά πρέπει να ταυτίζονται, με τον αθλητισμό δεν το συζητάμε, είναι αυτονόητο και είναι ένα σοβαρό θέμα για το μέλλον μας σαν κοινωνία.
Μίλησέ μας λίγο για τους αγώνες στους οποίους έχεις συμμετάσχει. Είναι αγώνες που απαιτούν πολλή αντοχή...
Είμαι ένας άνθρωπος που λόγω ηλικίας δεν μου πάνε τα αγωνίσματα της ταχύτητας γιατί δεν έχω πλέον τις φυσικές δυνάμεις, αλλά στον ρυθμό μου και στη διάρκεια τα καταφέρνω καλά και μπορώ να πω ότι το απολαμβάνω. Δεν μπορώ να σας περιγράψω αυτό που αισθάνομαι όταν βγαίνω από τη θάλασσα μετά από αρκετά χιλιόμετρα ή όταν τερματίζω έναν ημιμαραθώνιο ή έναν αγώνα τριάθλου. Βρίσκομαι σε έκσταση, απογειώνομαι για τον δικό μου κόσμο, μπαίνω στην τροχιά του δικού μου πλανήτη, είμαι στη νιρβάνα μου. Μια τρικυμία συναισθημάτων!
Με δεδομένο ότι αυτή είναι η πρώτη φορά που θα τρέξεις την αυθεντική διαδρομή των 42 χιλιομέτρων του Μαραθωνίου, αλλά και ότι η κολύμβηση είναι το δυνατό σου άθλημα και όχι το τρέξιμο, πόσο άλλαξες την προπόνησή σου κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας;
Εδώ και 15 μήνες περίπου, όταν αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε το half iron man με τον Γιώργο αλλάξαμε πολύ την ποιότητα, την ποσότητα και το είδος της προπόνησης προσθέτοντας εκτός από το κολύμπι, ποδήλατο και τρέξιμο. Αλλά αν θέλετε πιστέψτε το, έχω να κολυμπήσω σε κανονικό ρυθμό και διάρκεια, για τα δεδομένα μου, από το τέλος Ιουλίου γιατί δίνω πολύ βάρος στην προπόνηση για τον μαραθώνιο. Σκεφτείτε ότι κάνω οπωσδήποτε 40 χλμ. την εβδομάδα! Ειλικρινά δεν με πιστεύω! (γέλια).
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις το ναι στην πρόκληση των 42 χιλιομέτρων; Πότε πήρες την απόφαση να δηλώσεις συμμετοχή;
Το σκεφτόμουν εδώ και δύο χρόνια να κάνω τον κλασικό και μόνο αυτόν. Ήταν το όνειρό μου για την ακρίβεια, ήθελα να το κάνω μία φορά! Με τη φροντίδα, την καθοδήγηση και την επιστασία του Γιώργου έμαθα ότι μπορώ να ξεπερνώ τον εαυτό μου και αυτό ήταν. Υπάρχει ισχυρότερη πρόκληση;
Υπάρχει κάτι που σε αγχώνει λίγα 24ωρα πριν από την εκκίνηση του 37ου Μαραθωνίου της Αθήνας;
Έχω αλλάξει τον τρόπο των κινήσεών μου για να αποφύγω ίσως κάποιο μικρό ατύχημα, διάστρεμμα, στραμπούληγμα το οποίο ίσως να μου στερήσει την απόλαυση και το μεγαλείο της συμμετοχής στο κορυφαίο αυτό γεγονός.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
19°
