Το βράδυ της Πέμπτης στην Ερμού είχε το χρώμα που βάφει κάθε αθηναϊκή νύχτα. Κορίτσια δίνουν ραντεβού στην πλατεία Μοναστηρακίου, ταξί πηγαινοέρχονται αγχωμένα, παρέες τρώνε περπατώντας κάποιο νέο street food. Όταν στέκομαι μπροστά στην είσοδο της πλατείας Αβησσυνίας όμως όλα μοιάζουν διαφορετικά. Λες και ο χρόνος σταμάτησε μαζί με το βήμα μου.
Για την ακρίβεια, ο χρόνος όχι μόνο σταμάτησε, αλλά γύρισε πίσω αρκετές δεκαετίες. Σε μια εποχή που όλα ήταν πιο απλά, πιο όμορφα, πιο αυθεντικά. Με την πρώτη ματιά μπορούσες να καταλάβεις ότι το speakeasy party της μπίρας Μάμος είχε πετύχει τον σκοπό του: το ρολόι κόλλησε κάπου στη δεκαετία του ’20.
Ένα speakeasy πάρτι, που διαδίδεται από στόμα σε στόμα (ακριβώς όπως την εποχή της ποτοαπαγόρευσης) είναι σίγουρα κάτι που αξίζει να ζήσεις. Όταν όμως σε αυτό προστίθενται μία από τις καλύτερες ελληνικές μπίρες και οι μουσικές των Gadjo Dilo και των The Swingin’ Cats, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέροντα…
Μόλις περνούσες την είσοδο με το χαρακτηριστικό πανό της μπίρας Μάμος, ένιωθες σαν να περνάς σε μια άλλη, εντελώς ρετρό πραγματικότητα. Τα αγόρια φόραγαν μπερέδες και παντελόνια με τιράντες. Τα κορίτσια μπλε, σατέν φορέματα που ανέμιζαν σε κάθε στροφή. Αριστερά μια άμαξα-αντίκα ήταν το απόλυτο σημείο συνάντησης, ενώ δύο αυτοσχέδια μπαρ προμήθευαν τις παρέες με δροσερή μπίρα Μάμος. Στο κέντρο της πλατείας η σκηνή που σε λίγο θα φιλοξενούσε δύο από τα πιο αγαπημένα αθηναϊκά συγκροτήματα.
Νομίζω ότι όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι Gadjo Dilo, όλοι κρατούσαμε την ανάσα μας. Όχι μόνο για να ακούσουμε την απίστευτη φωνή της Ηλιάνας Τσαπατσάρη, αλλά γιατί νιώθαμε κάτι πρωτόγνωρο, κάτι εντελώς διαφορετικό. Ίσως ήταν η ατμόσφαιρα της ιστορικής αυτής πλατείας, που περιτριγυρίζεται από τις αφηγήσεις όλων των περασμένων εποχών της Αθήνας ή απλά οι μπίρες που κρατούσαμε στα χέρια ενώ ανταλλάσσαμε ματιές γεμάτες έξαψη. Δεν είχε σημασία, γιατί απλά αισθανόμασταν όλοι ότι βρισκόμασταν στο σωστό τόπο, τη σωστή στιγμή, έστω και αν υπήρχαμε σε άλλη εποχή.
Όταν οι The Swingin’ Cats άρχισαν να τραγουδούν το «Ακρογιαλιές δειλινά», ολόκληρη η πλατεία Αβησσυνίας μετατράπηκε σε μια τεράστια πίστα. Νομίζω ότι δεν υπήρχε ούτε ένας που να μην χόρευε, να μην φλέρταρε, να μην διασκέδαζε με την ψυχή του. Δεν ήταν τυχαίο που όλοι αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε στο photo booth (σ. σ. μια υπέροχη ρετρό φωτογραφική μηχανή του 1920 ήταν στημένη κοντά στην είσοδο). Θέλαμε να αποτυπώσουμε αυτή τη στιγμή όσο τίποτα άλλο. Ήταν μια στιγμή αληθινή, ακριβώς #opwstote.
