ΣΕ ΕΙΔΑ

Σε είδα 8.8.2021 στον Σταθμό Λαρίσης στο ειδικό δρομολόγιο 52 από Αθήνα για Θεσσαλονίκη, που θα μας πήγαινε με λεωφορείο μέχρι Οινόη. Μου ζήτησες εάν μπορούσα να σου ξεμαγκώσω το χερούλι της βαλίτσας και το έκανα. Έπειτα μου είπες να ακολουθήσεις τη στρατηγική μου να μπεις στα τελευταίο λεωφορείο γιατί δεν θα είχε κόσμο. Καθίσαμε δίπλα στο λεωφορείο, αλλά ντράπηκα να μιλήσω. Και μετά χαθήκαμε σε διαφορετικά βαγόνια. Δεν το έχω ξανακάνει αυτό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πώς ξεκινάει μια γνωριμία.
 

Ήσουν με ακόμα 2 φίλες σου. Καθόσουν στα πουφ κάτω από το δίχτυ όπως και εμείς. Φορούσα ένα άσπρο μαγιό με λευκά γυαλιά και άσπρο κόκκινο καπέλο. Έμπαινες στη θάλασσα συνέχεια με τις φίλες σου. Εγώ είχα μπει μαζί με τον κολλητό μου, αλλά του είπα να βγει για να μείνω μόνος μήπως και έκανες και εσύ το ίδιο. Μετάνιωσα που δεν σου μίλησα...
 

Οδηγούσες λευκό Audi (πινακίδα που τελειώνει σε 6) στην αριστερή λωρίδα της Εθνικής προς Πειραιά. Στον καθρέφτη του οδηγού, αν θυμάμαι, υπήρχε μια κορδέλα δεμένη. Ήμουν μπροστά σου. Είχε απίστευτη κίνηση αλλά ήμουν τυχερός γιατί σε παρατηρούσα συνεχώς από τις 16.30 έως τις 17.00 όταν οι «δρόμοι μας χώρισαν». Είχες πολύ ωραίο στυλ. Τα μαλλιά σου πιασμένα. Φορούσες μαύρα γυαλιά που ευτυχώς κάποια στιγμή έβγαλες και είδα τα μάτια σου. Μιλούσες στο κινητό και κάποιες φορές γελούσες. Περιττό να σου πω ότι το χαμόγελό σου ήταν υπέροχο. Μακάρι να δεις το μήνυμά μου…
 

Παγκράτι, Βασιλέως Γεωργίου Β'. Τρίτη απόγευμα, είχα πάει επίσκεψη στο Παγκράτι σε φίλο που εγχειρίστηκε πρόσφατα. Χτυπούσα το θυροτηλέφωνο, αλλά δεν το άκουγε. Στη 2η προσπάθεια άνοιξε η κεντρική πόρτα της πολυκατοικίας και βγήκες εσύ. Σου είπα αυθόρμητα ένα «γεια» και μπήκα όσο ήταν η πόρτα ανοιχτή. Δευτερόλεπτα οπτικής επαφής κι ένα αμοιβαίο «γεια», αλλά ακόμα το σκέφτομαι! Ήθελα απλώς να σου πω ότι έχεις το πιο διαπεραστικό βλέμμα και την πιο ευγενική φυσιογνωμία που έχω δει τα τελευταία χρόνια.

Στο μετρό προς Ελληνικό στη στάση Αττική γύρω στις 08.35. Φόραγες μπεζ πσντελόνι, vans, ένα μαύρο top, είχες αφέλειες και τα πιο εκφραστικά μάτια που έχω δει!
 

Γκαζόζα, Ελευσίνα. Μας πότιζες μπύρες, μας κατέβαζες τέντες, έκοβες λάιμ, μας κέρασες πάσιον φρουτ. Αχ! Σε λένε Αλέξη, δεν με λένε Σοφία. Τι θα γίνει;

Σε είδα σήμερα στο 040 από Σύνταγμα προς Πειραιά. Κατέβηκες στη στάση Δημοτικό Θέατρο. Ήμουν ήδη στο λεωφορείο και, όταν άνοιξε η πόρτα για να μπεις, πάγωσε ο χρόνος όταν κοιταχτήκαμε. Σε είχα δει και παλιότερα και, παρόλο που κοιταζόμασταν, δίστασα να σου μιλήσω. Ψηλός, μελαχρινός, με τατουάζ δράκους στο χέρι, χακί μπλούζα και μαύρο cargo παντελονι. Αν δεν σε βρω από εδώ, εύχομαι τουλάχιστον να σε δω ακόμη μία φορά στο λεωφορείο. Δεν θα σου αφήσω στοιχεία για το ποια είμαι, νομίζω το ξέρεις ήδη...
 

Σε είδα με τον σκύλο σου ράτσα σνα... Είχες λευκά μαλλιά, ωραίος ξεχωριστός κύριος. Κάτι μου έκανε η παρουσία σου...:) Ίσως και η δική μου...
 

Σχεδόν κάθε μέρα «ραντεβού». Αλλά γιατί νομίζω πως αυτό το έργο το έχω ξαναδεί; Πες και κερνάω καφέ.
 

Αργά τη νύχτα. Εσύ: με φλοράλ πουκάμισο, καθόσουν σε πεζούλι στον κεντρικό πεζόδρομο με δύο φίλους σου. Εγώ: με μαύρο φόρεμα, έκανα βόλτες με έναν φίλο, μετά καθίσαμε στο αντικριστό πεζούλι. Νομίζω σε είχα δει και στο Samano νωρίτερα. Μείναμε στα βλέμματα. Αν θέλεις, στείλε.