Ο Γλάρος Του Άντον Τσέχοφ

Εγώ Διάζωμα, εσύ Πλατεία (επίτηδες δεν λέω περισσότερα). Μαύρα μαλλιά, μικρή πλεξούδα, αμυγδαλωτά ματάκια, σφιχτό χαμογελάκι, και λίγα δευτερόλεπτα που κοιταζόμασταν. Σκέφτηκα πόσο ωραία είναι η ζωή. Λίγο άκομψο γιατί κανείς μας δεν ήταν μόνος, όμως ήταν ωραία. Είθε εις το επανιδείν.