Στο λεωφορείο 250, στις 12:30 περίπου...

Με το που ανέβηκες ήρθες να κάτσεις δίπλα μου, στις πίσω θέσεις του 250 την προηγούμενη Τρίτη. Φορούσες ένα υπέροχο φαρδύ καφέ παντελόνι και με χάρη άνοιγες περιοδικά αυτό το ηχηρό καπάκι του καφέ σου για να πιείι μια γουλιά πριν το μάθημα. Ξέρω ότι με κοιτούσες κρυφά, και κρυφά σε κοιτούσα κι εγώ, θαυμάζοντας τις ωραίες σου αφέλειες και το πρόσωπό σου. Μόνο όταν σηκώθηκα να φυγώ με κοίταξες και μου χαμογέλασες καθώς σηκωνόσουν. Έπρεπε να κατέβω στην πρώτη στάση της πανεπιστημιούπολης, αλλά υπέφερα, γιατί ήθελα να μείνω εκεί μαζί σου. Άραγε ξέρεις ότι εδώ και μία ολόκληρη εβδομάδα παρατάω τα μαθήματά μου στο πολυτεχνείο και στήνομαι, ώρες ολόκληρες, απέναντι από τη στάση του Ευαγγελισμού για να σε ξαναδώ, μήπως αποκτήσω κι εγώ το προνόμιο να γίνω φίλος σου;