M. Παρασκευή, πεντέμισι με έξι παρά το απόγευμα, στον σταθμό Σύνταγμα στην πλευρά προς Ανθούπολη

Κατέβηκα στον σταθμό Σύνταγμα από τον συρμό που ερχόταν από Ανθούπολη. Ήθελα να αλλάξω γραμμή προς αεροδρόμιο για να προλάβω βιαστικά την πτήση για Θεσσαλονίκη. Εσύ με τα σγουρά μαλλιά που συνόδευες μια κυρία με κινητικό πρόβλημα και περπατούσες μπροστά μου στην αποβάθρα. Σε προσπέρασα και κατά τύχη γύρισα το κεφάλι και είδα το πιο όμορφο πρόσωπο που έχω συναντήσει ως τώρα στη ζωή μου, αυτό που έψαχνα χωρίς να το καταλαβαίνω. Σταμάτησα μπροστά σου και σε ρώτησα αν μπορώ να βοηθήσω. Δεν ήξερα τι άλλο να πω. Κατέβηκα στην αποβάθρα και μπήκα στον συρμό προς αεροδρόμιο, μέσα από το βαγόνι σε κοίταζα να κατεβαίνεις κι εσύ τις σκάλες. Αν το είχα αντιληφθεί λίγα δευτερόλεπτα πιο πριν, θα περίμενα τον επόμενο συρμό για να μπορέσω, έστω και λίγο, να σου ξαναμιλήσω. Φορούσα μαύρα γυαλιά, τζιν παντελόνι και γκρι με μπλε καρό ζακέτα και κρατούσα ένα μικρό σκούρο μπλε σακ βουαγιάζ για το ταξίδι. Δεν ξέρω γιατί αλλά από εκείνη τη στιγμή το μόνο που σκέφτομαι είναι το βλέμμα σου και το πότε θα περάσει ο επόμενος ενάμιση μήνας για να έρθω ξανά στην Αθήνα. Με την ελπίδα ότι ίσως η τύχη σε φέρει ξανά στον δρόμο μου... και τότε θα σε ξεχωρίσω ανάμεσα στο πλήθος...