Ίσως ποτέ να μη μάθεις

Βόλος. Σε είδα εκείνη τη μέρα καλά. Εσύ ήσουν. Είμαι σίγουρη. Χαμογελαστός με μια γλυκιά μελαγχολία. Από τότε, δεν ξέρω αν σε έχω ξαναδεί. Νομίζω πως σε έχω δει. Αλλά φοβάμαι να εμπιστευτώ το μυαλό μου. Μπορεί να μην ήσουν εσύ... Δεν δεσμεύομαι ότι έχεις ένα λευκό αυτοκίνητο. Νιώθω πραγματικά ότι κάτι μας συνδέει. Ότι μπορεί εσύ να καταλάβεις τη σκέψη μου. Το άσχημο είναι πως μάλλον δεν έχεις καταλάβει τίποτα. Ήθελα να σου στείλω και ένα γράμμα σε μια ρετρό καφετέρια. Να 'ξερες πόσο έχει ταλαιπωρηθεί αυτό το γράμμα που ποτέ δεν έφτασε στα χέρια σου, μολονότι προσπάθησα τόσο... Ίσως τώρα όμως, όταν στείλω αυτό το γράμμα και σε περίπτωση που διαβάσεις τα ντροπιασμένα αυτά λόγια μου, να καταλάβεις. Ίσως και να μη μάθεις ποτέ και χωρίς να το ξέρεις να έχεις γίνει ιστορία. Η ιστορία μου. Που δεν θα την αποκαλύψω ποτέ ολόκληρη... Μακάρι να το διάβαζες... Να διάβαζες εμένα για λίγο... Ξέρω βέβαια πως οι ευχές μου είναι σκέτες λέξεις που δεν φανερώνουν ποτέ το φορτίο τους. Μόνο το αδειάζουν. Και λυπάμαι, που αντιλαμβάνομαι αυτή τη κενότητα... Να ξέρεις πως σε σκέφτομαι κάθε μέρα.